Ik ben echt diep teleurgesteld in Jumbo-Visma de afgelopen twee jaar. En niet alleen de laatste twee jaar, omdat het al veel langer speelt. Er lijkt daar een cultuur te heersen van: "Dit is de trainingsbelasting die nodig is om jou wereld/ Olympisch kampioen te maken en als je het niet aan kunt, dan ga je maar ergens anders heen", wat ertoe leidde dat veel schaatsers binnen Jumbo-Visma overtraind/overreached raakten. Natuurlijk willen ze allemaal voor het hoogst haalbare gaan. En als de resultaten tegenvallen, dan is dat duidelijk een teken dat je na een rustperiode nóg harder moet trainen. Het lijkt wel Peter Mueller-esque, met het verschil dat je elke minuut van elke dag wordt gemonitord.
Het is hartstikke knap dat Robin Groot zelf aangeeft dat de trainingsbelasting voor haar te hoog is, maar in plaats van te investeren in het herstructureren van haar ontwikkelingstraject (met minder trainingsbelasting, rustig opbouwend naar meer), wordt haar maar de deur gewezen. Want ze kan het niveau niet aan. Wil je blijven, dan zul je je toch aan de voor jou opgelegde trainingsschema's moeten houden. Iets wat veel talenten (ik noem maar een paar voorbeelden: Sanneke de Neeling, Sanne in 't Hof, Joy Beune, Chris Huizinga) toch gewoon braaf hebben gedaan, ondanks dat het ze niet verder bracht.
Begrijp me niet verkeerd: als je een toptalent bent dat elke race PR's rijdt, is er geen beter team om snel beter te groeien. Maar op het moment dat het tegenzit of de klad erin komt op een later moment in je carrière, dan zijn er ook niet veel slechtere.