tsja, fysiek lijkt het natuurlijk veel meer op zwemmen. Qua trainingsleer niet gek dat het meer op zwemmen of atletiek lijkt en tennis meer op teamsporten.
Tennis ook leuk. Daar spelen op een andere manier ook wel een beetje dezelfde problemen. Iedereen denkt dat de wedstrijden korter moeten worden in een poging om jonge fans te binden, wat niet echt werkt. 20 jaar lang winnen dezelfde mensen wat de hele sport op een gegeven moment totaal onkijkbaar maakt. Belangrijke toernooien worden steeds belangrijker ten koste van kleinere toernooien (je kan tegenwoordig bijna eerste staan als je alleen maar de 4 grand slams in het jaar zou winnen, met de puntentelling van vroeger was dat echt uitgesloten). Een Djokovic tennist een toernooi of 15 per jaar, Lendl en Connors speelden er vroeger zo 10 meer. Maar goed, vrij offtopic dit
Nog even door toch Je ziet in veel individuele sporten dat sporters minder wedstrijden per jaar doen. Maar je ziet ook dat sporters een stuk langer meegaan. Dat heeft natuurlijk ook andere oorzaken (betere medische begeleiding, betere compensatie en daarom niet de noodzaak je snel op een carriere buiten de sport te richten), maar sporters slijten daardoor wel minder. Je ziet ze dus minder per jaar, maar wel gedurende een langere periode. De topwedstrijden zijn daardoor beter bezet, alleen gaat dat ten koste van de kleinere wedstrijden.
Jaja daar is ie weer hoor, de nieuwe aflevering van schaatsstatistieken met Marcel. Wat ik vorige keer voor de 500 meter deed heb ik nu voor de 1000 meter gedaan. Ik heb opgezocht welke schaatsers een opening onder de 16.3 hebben gereden sinds 2000: Laten we beginnen met Laurent Dubreuil, die dit seizoen bij de Canadese kampioenschappen een nieuw wereldrecord voor de 200 (en daarna ook 600) meter neerzette met 15.92 (en 40.28). Bijzonder zijn de Olympische Spelen van 2002. Daar openden acht schaatsers onder de 16.3, waarvan bij vijf dat hun snelste opening ooit zou blijven. Fitzrandolph en Wotherspoon zetten allebei een nieuw openingsrecord neer met 16.09. Bij het WK afstanden 2020 openden op dezelfde baan maar vier mensen onder de 16.3. Joji Kato heeft ook een bijzondere prestatie op zijn naam staan: Hij is de enige die twee keer onder de 16 seconden geopend heeft. Hij deed dat ook nog eens bij hetzelfde toernooi: het WK sprint 2012. Dit doet me denken aan Shimizu, die op het WK sprint 2003 twee keer 9.39 opende. Als laatste wil ik noemen dat sommige schaatsers duidelijk goed waren in één bepaald weekend. Krech, Lobkov en N'tab bijvoorbeeld hebben alledrie hun snelste opening op de 500 en 1000 meter in één weekend gereden.
Hopefully I'm not too late to join the discussion as I find it particularly interesting. Basically, it resonates with what Anema said in the most recent docu. The OG, although fun and very important ofc, are very much hyped by the media, and like almost everything in this world, our perception is shaped by the media in ways we may hardly comprehend sometimes. Athletes are no different, they are people too, and no wonder that for the outmost majority of pros the OG are the pinnacle of not only the season but the entire career, respectively. Not everyone has the capacity to look beyond the instilled media hype and openly admit that not winning the Olympic gold (or any OG medal) wouldn't change a thing about their love for the sport. We've seen NvdP make this statement more than once, as well as a few other skaters but it still is a pretty rare thing to hear an athlete say. Still, it's such a complex topic that it's impossible to assess it from one angle only. Of course, athletes have the right to see the OG as the peak of their career just as much as they may think it's just a notorious experience and one of the brightest memories in an athlete's life. Others will say that world titles and WRs are what makes a true difference, because both indicate that are truly are, as the title suggests, the fastest and the best in the entire world at that given moment. Others need the titles to stay financially afloat in the expensive world of the top sport. And so on and so forth. Yet I tend to agree that from the viewer's/fan's perspective I wish every tournament and every race was seen as equally important without the need to make a tier list of what competition matters the most. If we go this way, we'll end up with more and more 'devalued' competitions and scarce competition where the outcome may be easily predicted. In order to stay alive and dynamic, the preferential (or importance) bias should be kept to a minimum. And I believe the media would be a great tool to instil this idea. The question of whether it is beneficial and profitable to the media and, most importantly, the sponsors is of course the ongoing issue.
Advocaat van de duivel misschien, maar ik vind dat pieken ook wel wat hebben. Schaatsen is, nu we in hallen rijden, toch een vrij klinische sport. De rondjes zien er overal hetzelfde uit, het ijs is ongeveer hetzelfde, de afstanden ook hetzelfde, toeval speelt nauwelijks een rol. Ik merk nu al bij mezelf dat als je twee keer een World Cup hebt in weekenden achter elkaar, met dezelfde onderdelen, op een vergelijkbare baan, dat ik het tweede weekend veel minder boeiend vind, omdat het verrassingseffect veel minder is. Iemand die de ene week 19e wordt zal de week erop niet winnen. Behalve misschien op de 500 meter en op de massastart. Een schaatsseizoen met tien inwisselbare wedstrijden en weinig kersen op de taart, zou ik verschrikkelijk vinden. In de Olympische Spelen heb ik juist weer superveel zin. Nu piekt iedereen. En omdat we een paar weken lang geen wedstrijd hebben gehad, weet je niet hoe iedereen ervoor staat. Plus de extra druk. Daar kunnen voor mij geen tien Worldcups tegenop. Als ik moet kiezen tussen twee of drie van dat soort wedstrijden per jaar en verder niets of tien Worldcups zonder dat soort echte piekmomenten, dan kies ik voor het eerste. Maar goed, misschien ben ik een uitzondering hier. Ik houd ook van veel andere sporten dus ik overleef een weekend zonder schaatsen heel goed. Meer afwisseling in banen dus en misschien ook in afstanden. Maar de uitdaging blijft dan staan hoe we sporters zo ver krijgen om meer wedstrijden te rijden. Want dat pieken loont, daar ben ik honderd procent van overtuigd. Niet omdat wedstrijden op zich nou zo belastend zijn, maar omdat je in zo'n weekend gewoon niet ideaal door kan trainen. Ik zou het WK Afstanden niet op willen geven. Oplossing die hier al vaker is geopperd: geef de leider van de Worldcup een groot voordeel op dat WK Afstanden. Hij mag zijn of haar ritnummer, binnen/buitenbocht en tegenstander kiezen op het WK afstanden. Ik noem maar wat. Een seizoen zou er dan (wat mij betreft) zo uit kunnen zien: half nov tot eind jan: stuk of vijf World Cups ergen tussendoor in december: EK Allround (altijd op een buitenbaan) en 4-continenten allround (idem). Is ook kwalificatie voor WK Allround eind jan of begin feb: WK Allround (altijd op een buitenbaan) eind feb: WK Afstanden maart: World Cup finale ofzo...
En voor de tweede helft van de aflevering over snelle 1000m openingen is hier de lijst voor de vrouwen: Het leukste van deze lijst vind ik dat Wójcik en Ziomek als nieuwe Poolse sprinters allebei hun snelste opening op dezelfde dag hebben gereden. Niet alleen dat, ze hebben allebei ook hun snelste 500m opening op 11 december gereden. Het was een snelle dag voor Polen. Net zoals bij de mannen kun je zien dat er op de OS 2002 in SLC hard geopend werd. LeMay-Doan heeft nog steeds het Canadese 200m record, wat ze daar reed. Ik heb veel respect voor dames als Lee en Wolf, die als 500 meter specialisten er gewoon hard in durven klappen en zien waar het schip strandt. Lee reed er soms ook nog prima 1000 meters mee, en Kodaira reed met de snelste opening ooit van 17.34 een wereldrecord. Opvallende afwezigen vind ik Jackson, Gerritsen en Timmer, die alle drie wel in de 10.3 hebben geopend, maar voor zover ik kon vinden niet onder de 17.7.
Takagi is echt supergoed. Ze zit ook maar een paar honderdste af van een 10.3 opening en rijdt tegelijkertijd onder de 4 minuten in Nagano.
Een update over de snelste races op de mass start. Inmiddels heb ik ook wat races uit de B groep (2015-2016)/ halve finales (vanaf 2016-2017) opgezocht. Bij de dames is de snelste race nog steeds die van het WK afstanden 2017. Dit seizoen is verrassend een halve finale de snelste race. Daarin zaten naast Morozova nog Uhrig, Blondin, B.R. Kim, Haugen en Vijn.
Bij de heren zijn er dit jaar de nodige snelle races bijgekomen. De snelste was de eerste halve finale in SLC met Lee en die zorgde er voor dat Stroetinga zijn record kwijtraakte. Naast Lee zaten hierin Swings, Thorup, Bergsma, Semerikov en Belchos. Swings en Thorup gingen in de finale nog een keer voor een snelle race. Opmerkingen: soms wordt de tijd van de eerste loze ronde niet volledig gemeten waardoor er rare tijden staan. Van een aantal races ontbreken de gegevens of zijn ze onvolledig.
Grappig dat de snelste tijden, omgerekend naar 5km-tijden, vrijwel exacte gelijk liggen aan de wereldrecords van mannen en vrouwen op die 5km. Maar, hoe heb je de precieze afstand van een ronde op de massastart bepaald? Ik kom op iets snellere 5km-tijden uit als ik reken met een lengte per ronde van 368,6 m. En, belangrijker: is elke inrijbaan overal even breed en elke ronde dus overal even lang.
Er is gerekend met 365 meter (breedte extra binnenbocht + 2 x breedte inrijbaan: (4 meter * pi) + (3.5 meter * 2 * pi) = 34.6 meter. De inrijbaan zal meestal 4 meter zijn, daar rijden ze nooit strak tegenaan. Ik meende dat Nagano vrij brede banen heeft.
Ik ging uit van 3 meter inrijbaan, op basis van dit stokoude topic (lengte binnenbocht | Schaatsforum.nl) maar als ik naar beelden kijk, denk ik dat die tegenwoordig inderdaad net zo breed is als de binnen en buitenbaan. Jouw schatting zal aardig kloppen. Feit blijft wel, hoe gaaf de statistiek ook is, dat je de tijden lastig kunt vergelijken. Als er ergens een inrijbaan is die een meter breder is, wordt het rondje meteen een dikke zes meter korter, want meteen 0,4 seconde per rondje scheelt.
Ja, volgens mij ook. Als ik beelden terugkijk, dan is ie duidelijk breder dan de binnenbaan en buitenbaan. 5 meter zou ik zeggen. Waarmee de bocht dus krapper en het rondje dus korter wordt. Misschien wel speciaal voor shorttracker Lee gedaan. Bij veel andere banen lijkt de inrijbaan mij 4 meter breed.
Als ik die tijd van Bo-Reum Kim in Gangneung omreken met 359 meter dan kom ik voor de 5 km tijd op 406.56 sec. uit. Daarmee zou ze dan tweede zijn net voor Morozova.
Hoezo kan Bo-reum Kim bij een massastart ineens 6.46 rijden terwijl ze op de 5km nooit harder reed dan 7.05 ?
