Tja, Sven en Ireen. Door die twee heb ik heel wat plekjes op de wereld gezien (of nouja, in ieder geval ijsbanen) en ze hebben mijn schaatsliefde flink aangewakkerd. Inmiddels sta ik ook zelf meerdere keren per week op de schaats en wring ik mezelf ook regelmatig in zo'n rubberen pak om die rondjes zo snel mogelijk af te leggen.
Bij Sven was het voor mij dat meedogenloze en speels gemak waarmee hij iedereen omver blies in z'n eerste jaren. Je kon zijn naam gewoon van te voren al invullen. En soms vond ik het ook wel jammer dat hij niet meer alles hoefde te geven op die afsluitende 10km of in de laatste rit op een 5km, omdat hij wist dat hij ook op 90% kon winnen.
Dat het allemaal lang niet zo vanzelfsprekend was werd duidelijk op die 10km. Oh wat heb ik veel tranen gelaten na die wissel, en nog veel meer toen ik er in Sochi bij was en het mis zag gaan. Dat hij niet kon leveren wat Kemkers op z'n bordje kon laten zien, het zat er niet in, hij was dus niet onaantastbaar. Hij werd menselijker, eindelijk kon iedereen zien dat het niet vanzelfsprekend is om altijd maar alles te winnen.
Het lijf wilde dan misschien niet meer zo, z'n wil des te meer. Hij heeft altijd compromisloos alles gedaan en gelaten voor z'n sport. Ik geloof echt dat hij de sport verder heeft gebracht, daar heeft iedere Nederlandse schaatser met een contract profijt van, en hopelijk blijft dat nog even doorwerken in het schaatsen.
Ik heb fantastische tijden beleefd bij allerlei toernooien, en hoewel hij altijd deed alsof hij de spandoeken niet zag (dachten wij toen) werd er op een WK toch een keer het bosje bloemen heel gericht naar ons toe gegooid. Hij schaatste niet voor ons, hij schaatste niet voor de tv, hij schaatste voor zichzelf en dat is oké.
Twee jaar terug was voor mij de cirkel rond. In de dagen voor een wedstrijd die ik zelf reed in Collalbo zag ik hem trainen, en eigenlijk was ik er van overtuigd dat ik hem daar, op de mooiste ijsbaan van de wereld, onder het stralende zonnetje, waar hij z'n eerste en z'n laatste toernooi won, voor het laatst had zien rijden. Op die manier heb ik er naar gekeken, en voor het laatst genoten. Een dag later kwam hij de kleedkamer in gelopen en is het in al die jaren voor het eerst gelukt om hem eens lachend op de foto te krijgen
En dan Ireen. Bij Ireen was het nooit vanzelfsprekend. Het kon enorm teleurstellend zijn als het niet lukte, maar geweldig als het wél lukte. Meer dan bij Sven heb ik het gevoel dat wij hebben mogen meekijken met het volwassen worden. Met alle dingen die daarbij komen kijken in het leven, ups en downs. En dat zij ook midden in die downs meerdere keren een prijs uit het vuur wist te slepen is bewonderenswaardig.
Die ene dag in Gangneum, dat "laatste kunstje". Het was een geweldige dag, we waren dan wel op de Winterspelen, maar we hadden de ochtend doorgebracht op het strand, de zon scheen volop.We wisten dat Ireen goed was, want die 3km had ook zomaar haar kant uit kunnen vallen. En dan eerst die valse start. Voor het eerst heb ik even niet gekeken bij een tweede start. Opnieuw wachten of het genoeg is. En dat was het. Mooiste sportmoment waar ik getuige van heb mogen zijn. Kroon op een al fantastische carrière.
Ik denk dat er in Nederland niemand is die het Ireen niet gunde. En dat geldt zeker voor het allerlaatste kunstje van vorige week. Ireen had al gewonnen voor ze aan de start stond, omdat ze aan de start stond. En omdat ze genoot van ieder moment. En als je al gewonnen hebt, kun je niet meer verliezen. Ik hoop en gun Ireen dat ze met de kracht, rust, tevredenheid en overtuiging die ze in die race had, de rest van haar leven kan gaan leven.
Ik realiseer me heel goed dat ik het schaatsen nooit meer zo ga beleven zoals ik dat de laatste 15 jaar heb gedaan, simpelweg omdat ik me niet kan voorstellen dat er ooit nog 2 tegelijk komen die me zo aan het hart gaan en die dan ook nog regelmatig winnen ook. En dat vind ik best een beetje verdrietig.
