Wat ook heel bijzonder is van Ireen is dat ze het baanrecord op de 1500 meter in Thialf al meer dan 15 jaar lang in handen heeft. In februari 2007 reed ze op het WK allround 1:54.05, in december 2013 reed ze bij het OKT 1:53.31, in december 2018 reed ze bij een world cup 1:53.30, en in maart 2020 reed ze bij de world cup finale 1:53.10. Ik hoop dat deze wereldbekerfinale dat baanrecord blijft staan of dat ze hem zelf verbeterd. Er is een kans dat Takagi het baanrecord gaat pakken over twee weken en dat zou ze zeker verdienen, maar hoe langer het van Ireen blijft, hoe beter.
Ik heb hetzelfde met Kramer. Tot Vancouver vond ik hem net niet arrogant, het ging hem te makkelijk af.. en dat liet hij merken ook. Na zijn blessure en het opboksen tegen nu serieuzere tegenstand Bergsma, Bloemen... en toch blijven heersen op zijn 5 km, dat vond ik nog knapper dan zijn eerdere dominantie. Dat hij niet scherper heeft gereden is dat het niet hoefde. Toen Fabris zijn WR pakte, was Kramer meteen getergd en bam bijna 4 sec er af. Als hij een Nils v/d Poel had gehad in zijn met name TVM jaren, dan ben ik benieuwd hoe diep hij bereid was om te gaan om zijn suprematie te behouden.
Dit was echt geweldig, ja. De drive die Sven hier had had ik graag veel vaker gezien, maar helaas was er te weinig concurrentie. Zijn eerste paar jaren waren voor mij het hoogtepunt. Na 2010 werd het wat meer plichtmatig en minder sprankelend.
Snap ik. Hier is de uitzending van de 1500m vrouwen bij de WB finale in 2020, die mooie strijd tussen Wust en Takagi die tot het baanrecord in Thialf leidde
WK afstanden 2011 (Inzel) is echt een underrated WK trouwens. Wust die eigenlijk iedereen verraste door de 3km te winnen in een BR, Sablikova die in de laatste rit 5 tienden te kort kwam, fantastische races. Helaas geen volledige uitzending en slechte kwaliteit, maar goed, laten we het nostalgie noemen. Ook de 1500 meter waar Wust iedereen op 1,5 seconde zette door een 1.54 te rijden (nieuw BR) Wust won in 2011 twee keer goud en twee keer zilver, als voorbode op 2013 en 2014.
Dit filmpje is toch wel echt smullen. Bijzonder hoe makkelijk ze op haar 16de al praat voor de camera.
Dit blijft één van de mooiste ritten ooit. Als ik met niet vergis nog steeds de snelste en tweede tijd op een buitenbaan ooit. Enrico Fabris 1500m - 1:44.72 (Outdoor World Record) Collalbo 2007 - YouTube
Het allermooiste van Wust en Kramer. Tjee, onmogelijk! De WR verbetering in Calgary was wel echt Kramer ten voeten uit. De bravoure/grote bek/ondeugendheid die hem kenmerkten in zijn jonge jaren. Ik kon me daar toen ook weleens aan storen, het was soms té naar mijn smaak. En het was soms saai. Zoals grote sportmensen wedstrijden kunnen laten gaan om de tweede plek. Saai maar wel historisch saai. Al die jaren ZO goed zijn, de sport naar een hoger niveau trekken. Zelfs zo goed terugkomen na een sabbatical. En je fysieke achteruitgang dragen zonder je te verschuilen. Achteraf was ik bij zijn allerlaatste olympische gouden medaille, en dus kan ik mijn Avatar niet zomaar meer aanpassen. Voor Wust vind ik het zo mogelijk nog moeilijker. Zoveel bijzondere momenten, in 2006 als jong veulen (en ik vond het eigenlijk ook erg jammer dat Renate toen niet won), in 2010 als dark horse, in 2014 als oppermachtige, in 2018 op wilskracht, in 2019 het WK op verdriet, in 2022 de OS op souplesse en zonder stress. Een cirkel was zelden zo rond als bij haar sportcarrière. Ze heeft er meer dan alles uit gehaald wat er in zat. Het mooie vind ik dat je het in de laatste jaren eigenlijk direct (nog voor de eerste bocht) kunt zien aan haar als het een goede 1500m wordt. In 2018 voelde ik het zelfs al aankomen toen ze uit de catacomben kwam, die straalde iets uit:'deze is van mij'. Tijdens de race voor Paulien na de eerste hakkels: het moment dat ze de tweede hand op de rug legde dacht ik: daar is ze weer, die gaat iets bijzonders doen. En je zag het in Peking opnieuw. Dan is er zoveel focus, en tegelijk zoveel rust in haar slag. Daar kan ik echt van genieten. Ik was bij het BR in Thialf: het laatste weekend voor dat ellendige virus een einde maakte aan zoveel leuks. En ik ben er op 12 maart ook. Op naar een laatste kunstje!
Toch wel met stip mijn favoriete filmpje hier. Ontzettend leuk, ook om te zien dat ze eigenlijk niks veranderd is; nog steeds heel open en eerlijk
Tja, Sven en Ireen. Door die twee heb ik heel wat plekjes op de wereld gezien (of nouja, in ieder geval ijsbanen) en ze hebben mijn schaatsliefde flink aangewakkerd. Inmiddels sta ik ook zelf meerdere keren per week op de schaats en wring ik mezelf ook regelmatig in zo'n rubberen pak om die rondjes zo snel mogelijk af te leggen. Bij Sven was het voor mij dat meedogenloze en speels gemak waarmee hij iedereen omver blies in z'n eerste jaren. Je kon zijn naam gewoon van te voren al invullen. En soms vond ik het ook wel jammer dat hij niet meer alles hoefde te geven op die afsluitende 10km of in de laatste rit op een 5km, omdat hij wist dat hij ook op 90% kon winnen. Dat het allemaal lang niet zo vanzelfsprekend was werd duidelijk op die 10km. Oh wat heb ik veel tranen gelaten na die wissel, en nog veel meer toen ik er in Sochi bij was en het mis zag gaan. Dat hij niet kon leveren wat Kemkers op z'n bordje liet zien, het zat er niet in, hij was dus niet onaantastbaar. Hij werd menselijker, eindelijk kon iedereen zien dat het niet vanzelfsprekend is om altijd maar alles te winnen. Het lijf wilde dan misschien niet meer zo, z'n wil des te meer. Hij heeft altijd compromisloos alles gedaan en gelaten voor z'n sport. Ik geloof echt dat hij de sport verder heeft gebracht, daar heeft iedere Nederlandse schaatser met een contract profijt van, en hopelijk blijft dat nog even doorwerken in het schaatsen. Ik heb fantastische tijden beleefd bij allerlei toernooien, en hoewel hij altijd deed alsof hij de spandoeken niet zag (dachten wij toen) werd er op een WK toch een keer het bosje bloemen heel gericht naar ons toe gegooid. Hij schaatste niet voor ons, hij schaatste niet voor de tv, hij schaatste voor zichzelf en dat is oké. Twee jaar terug was voor mij de cirkel rond. In de dagen voor een wedstrijd die ik zelf reed in Collalbo zag ik hem trainen, en eigenlijk was ik er van overtuigd dat ik hem daar, op de mooiste ijsbaan van de wereld, onder het stralende zonnetje, waar hij z'n eerste en z'n laatste toernooi won, voor het laatst had zien rijden. Op die manier heb ik er naar gekeken, en voor het laatst genoten. Een dag later kwam hij de kleedkamer in gelopen en is het in al die jaren voor het eerst gelukt om hem eens lachend op de foto te krijgen En dan Ireen. Bij Ireen was het nooit vanzelfsprekend. Het kon enorm teleurstellend zijn als het niet lukte, maar geweldig als het wél lukte. Meer dan bij Sven heb ik het gevoel dat wij hebben mogen meekijken met het volwassen worden. Met alle dingen die daarbij komen kijken in het leven, ups en downs. En dat zij ook midden in die downs meerdere keren een prijs uit het vuur wist te slepen is bewonderenswaardig. Die ene dag in Gangneum, dat "laatste kunstje". Het was een geweldige dag, we waren dan wel op de Winterspelen, maar we hadden de ochtend doorgebracht op het strand, de zon scheen volop.We wisten dat Ireen goed was, want die 3km had ook zomaar haar kant uit kunnen vallen. En dan eerst die valse start. Voor het eerst heb ik even niet gekeken bij een tweede start. Opnieuw wachten of het genoeg is. En dat was het. Mooiste sportmoment waar ik getuige van heb mogen zijn. Kroon op een al fantastische carrière. Ik denk dat er in Nederland niemand is die het Ireen niet gunde. En dat geldt zeker voor het allerlaatste kunstje van vorige week. Ireen had al gewonnen voor ze aan de start stond, omdat ze aan de start stond. En omdat ze genoot van ieder moment. En als je al gewonnen hebt, kun je niet meer verliezen. Ik hoop en gun Ireen dat ze met de kracht, rust, tevredenheid en overtuiging die ze in die race had, de rest van haar leven kan gaan leven. Ik realiseer me heel goed dat ik het schaatsen nooit meer zo ga beleven zoals ik dat de laatste 15 jaar heb gedaan, simpelweg omdat ik me niet kan voorstellen dat er ooit nog 2 tegelijk komen die me zo aan het hart gaan en die dan ook nog regelmatig winnen ook. En dat vind ik best een beetje verdrietig.
Dat was inderdaad een geweldige race van Kramer, en van Verheijen ook natuurlijk maar de manier waarop Kramer in de laatste anderhalve rond het gat dicht reed en er nog overheen ging was formidabel. Kijk eens hoe diep Kramer toen nog kon zitten en hoe soepel hij bewoog. Een wereld van verschil met zijn latere jaren.
Om nog even te benadrukken hoe bijzonder die versnelling op het einde was, zijn slotronde van 28.19 is, ruim 16 jaar later, nog steeds de snelste slotronde ooit gereden op de 5 kilometer.
Ik had toen wel medelijden met Verheijen. Hij deed eigenlijk alles goed in die race, maar werd verslagen door een jong broekie die zijn eigen grens nog niet kende. Kramer zou nog genoeg wereldrecords rijden, zoveel was toen wel duidelijk. Voor Verheijen was dit misschien wel zijn enige kans op een WR, dacht ik toen. Maar gelukkig had ik ongelijk. Een paar weken later reed hij een WR op de 10km.
De week daarvoor werd Verheijen tweede achter Hedrick in een tijd onder het WR. In de week daarvoor achter Ervik die een WR reed op de 3km. Dat WR staat vanwege de belachelijke regels van de ISU nog steeds. Vooral de regel dat een tussentijd op de 5km niet geldt als geldig vindt ik absurt. Kramer reed bij zijn WR 5km in nov 2007 als sneller.
Zelfs als je de doorkomsten op de 5k niet meetelt is dat wereldrecord nu nog maar de 10e snelste tijd ooit gereden (tijd van Roest van dit seizoen staat nog niet op wikipedia): Snellere doorkomsten tijdens 5k: Kramer 3:36.16 08-02-2020 (stopte na 3 km) Yuskov 3:36.40 17-11-2013 Kramer 3:37.15 17-11-2007
Van Kramer is dit altijd mijn favoriete race geweest. En idd hoeveel souplesse hij in de eerste jaren had, mooi was dat. Altijd de indruk gehad dat ze bij Kramer net wat te ver doorschoten qua krachttraining. Maar ja, het heeft hem misschien ook wel heel veel titels opgeleverd...
Nog even een statistiekje over hoe ver Kramer zijn tijd vooruit was. Kramer was in 2007 de eerste schaatser die onder de 6:06 reed op de 5 kilometer. Het heeft ruim 10 jaar geduurd voordat iemand anders dat ook deed, en dat was Bloemen bij zijn wereldrecord in 2017. Met Roest (2019) en Van der Poel (2021) zijn er nu nog steeds maar vier schaatsers die ooit onder de 6:06 hebben gereden.
Die periode vind ik de glorietijd van de 5km. Met Ervik, Hedrick, Davis, Fabris, Verheijen en Kramer die allen rond de 6:10 konden rijden kreeg je veel spannende duels.
