Als de heer Kramer na zijn verrijzenis een aantal jaar geleden nu met een aantal plakken thuis komt, en nu zoals gezegd op andere doelen gaat jagen, wat zouden die doelen zijn? - marathons? - WK/WR 1500m? - waardoor ie ook achter zijn PR's op de 500m en 1500m gaat jagen, om zo op de Adelskalender eindelijk de kop te pakken? - en gaan al die 1500m rijders zich dan terug richten op de lange afstanden?
Gaat hij op andere doelen jagen dan? Marathons schaatsen zie ik hem niet zo snel doen, dan eerder wielrennen. Maar wielrennen op hoog niveau (anders dan vlakke klassiekers) zal lastig worden, want dan zou hij flink af moeten vallen (en meer duurtraining, maar dat gaat natuurlijk samen), en dat gaat ten koste van het schaatsen.
Wielrentrainingen vindt hij saai, dus dat wordt hem niet. Al zou hij misschien wel met TVM mee kunnen de wielersport in.
Ik denk dat hij gewoon nog vier jaar doorgaat zoals hij nu bezig is. Na de volgende OS stopt hij er misschien mee. Hij is nu eenmaal het beste in langebaan schaatsen en in iedere andere sport zou hij op z'n best in de middenmoot beginnen. Lijkt me niets voor hem.
Na Sochi is het tijd voor een échte uitdaging. De Tour rijden! En zich specialiseren op de fiets en over 2 jaar voor Goud in Rio gaan
Ik denk dat hij gewoon in het schaatsen blijft: richten op de 1500 zou ik een leuke nieuwe uitdaging vinden!
Kramer heeft in interviews aangegeven dat hij wel marathons wil gaan rijden. Het lijkt mij bovendien ook wel interessant als jillert Anema Kramers nieuwe trainer wordt.
Dat van die andere doelen heb ik blijkbaar gemist. Ik herinner me juist dat hij een hele tijd geleden juist aangaf door te gaan tot en met 2018. http://schaatsen.nl/nieuws/2013-06-22-kramer-na-sotsji-nog-zeker-vier-jaar-door. Ja, en dan is ie 32. Toch wat oud om nog aan een serieuze wielercarrière te beginnen. Dat zou toch wel het allermooiste zijn: Sven in de klassiekers of de Tour. En dan gewoon deftig meedoen. Maar in marathons zou ik 'm ook graag eens aan het werk zien. Eens kijken of ie in die tak zijn vader ook zo enorm kan overvleugelen...
Sven is de koning maar nog niet op de Olympia De Olympische Spelen zijn een speciaal fenomeen. Door de cyclus van 4 jaar is er voor veel sporters maar één kans om deze eeuwige titel te pakken. Behaalde titels op WK’s en EK’s verbleken, het draait uiteindelijk in vele sporten om deze titel. De titel die de missie compleet maakt. Dit levert veel druk op, waaraan vele favorieten aan onderdoor zijn gegaan. Hoe meer wereldtitels hoe hoger de druk om ook de Olympische titel aan het palmares toe te voegen. Vele wereldkampioenen hebben nooit de ultieme droom kunnen bereiken. Er zijn ook atleten die juist op de Spelen de grootste vorm laten zien. Daarna wordt ook alles gemakkelijker, want er zijn weinig Olympisch kampioenen die na deze titel niet ook nog andere titels hebben gehaald. Als de carrière al geslaagd is kan men ontspannen uitkijken naar andere kampioenschappen. Natuurlijk speelt ook geluk een rol, want als je in het verkeerde seizoen een blessure hebt houdt het gewoon op. Ook calamiteiten kunnen roet in het eten gooien, maar de winnaars hebben er nooit last van. De winnaars profiteren van het thuisvoordeel en de verliezers voelen de extra druk van de thuisnatie. Op de Olympische Spelen moet je ook met de enorme druk kunnen omgaan en de eerste Olympische titel (op een onderdeel) behaal je gemakkelijkst als je jong en onbevangen bent en niet bij de huizenhoge favorieten hoort. Dan benader je het zoals iedere andere wedstrijd en laat je je niet meeslepen in de enormiteit van de Spelen. De OS houden van je of breken je hart. Ook bij het langebaanschaatsen is dit natuurlijk het geval. Bij de gelukkigen horen onder meer: Yvonne van Gennip, Marianne Timmer, Ireen Wüst, Claudia Pechstein, Clara Hughes, Bonnie Blair, Tommy Gustafson, Jochem Uytdehaaghe, Johan Olaf Koss, Uwe-Jens Mey, Catriona Le May, Tae-Bum Mo, Seung-Hoon Lee, Enrico Fabris De lijst met minder gelukkigen is langer en bevat onder andere de namen van: Leo Visser, Carl Verheijen, Gunda Niemann, Jenny Wolf, Rintje Ritsma, Jan Bos, Annemarie Thomas, Igor Zhelezovsky, Jeremy Wotherspoon, Kyou-Yuk Lee, Roberto Sighel, Hilbert van der Duim, , Anni Friesingen, Catharine Nesbitt én Sven Kramer. Het merendeel van deze lijst is wel medaillewinnaar en sommige zelfs Olympisch kampioenen (Nesbitt, Friesinger, Kramer) en zelfs een meervoudig Olympisch kampioen (Niemann), maar op grond van hun resultaten in andere wedstrijden hadden ze meer verwacht. Vaak blijkt een verkeerd begin een slecht voorteken van een niet geslaagde Olympische loopbaan. Deze wetenschap maakt dat er een enorme druk staat op Sven Kramer. Bovendien is hij niet meer jong en onbevangen, heeft hij spoken uit het verleden om mee af te rekenen en is hij torenhoge favoriet. Vooral op de de 10km en de ploegenachtervolging zullen de mislukkingen in Turijn en Vancouver hun schaduw over de wedstrijd werpen en kan alleen goud de zon doen schijnen. Om het geheugen nog even op te frissen nog even kort de races van Sven op de vorige Spelen. In totaal 8 races, 6 teleurstellingen en 2 successen. Een magere oogst. 2006 Turijn Een pas 19-jarige Kramer begint uitstekend door op de 5km zilver te halen. Hij is zelf niet tevreden, want hij geeft aan dat alleen goud telt, maar Chad Hedrick is in die dagen echt te sterk op die afstand. Chad is 2-voudig wereldkampioen op de 5km en maakt zijn favorietenrol helemaal waar met een voor de baan van Turijn zeer mooie tijd van 6.14. Sven is op zijn beurt weer 2 seconden sneller dan Fabris, afgetekend “the best of the rest” en nog 3 afstanden voor de boeg. Vier dagen later volgt de ploegenachtervolging een nieuw onderdeel op het lijf geschreven van the new kid on the block. Nederland heeft het eerste WK gewonnen en is sowieso de grote favoriet op dit onderdeel. Er was alleen nog discussie over de 4e en 5e plek in het team, wie zou de gouden medaille worden gegund. Het waren andere tijden, je hoefde niet individueel te starten, dus werd Ritsma de kans geboden om eindelijk zijn gouden medaille te halen en mocht ook pechvogel Tuitert mee naar Italië om het goud op te halen. Mark en Rintje reden in de voorronde met Carl Verheijen, maar in de kwartfinale reed het dreamteam Carl, Erben en Sven en werd gemakkelijk de halve finale bereikt tegen thuisland Italië, dat overigen een betere tijd reed dan de Nederlandse ploeg. Dat kon mooi worden rechtgezet in de halve finale. Nederland is ook goed op weg om Italië te verslaan, maar dan stapt uitgerekend Kramer op een blokje en met zijn val eindigt de kans op een gouden medaille en begint een trauma op de Olympische ploegenachtervolging. Brons is slechts een troostprijs Op de 1500m heeft Kramer op het OKT laten zien dat hij een outsider is, die zich op een goede dag zich tussen de grote mannen kan rijden en dus mee kan doen om de medailles. Op dit podium wil het echter niet lukken. Kramer komt nooit in de buurt van een goede race en eindigt teleurstellend als 15e. Jammer maar de kansen waren op deze afstand toch al klein. Op de 10km moet het gebeuren, na zilver en brons moet er nu goud komen voor Kramer. Het wordt de enige echt slechte race van Kramer op een lange afstand. Hij komt nooit in een ritme en eindigt op de 7e plaats, zijn laagste klassering ooit op een 10km. Het waren zoals gezegd andere tijden, de ploegenachtervolging zat midden in het programma en had fysiek en mentaal ook een aanslag gepleegd op de helden, want ook Hedrick, Verheijen, Ervik en Fabris vallen tegen. Winnaar Bob de Jong had zich na zijn 5km lekker opgefrist in de bergen en reed onbedreigd naar het goud. Ter illustratie Sven had zowel op het nationaal kampioenschap/OKT als op de WC sneller gereden dan Bob, er had die dag dus meer in moeten zitten dan plek 7. Geen geweldig Olympisch debuut voor de jonge Sven Kramer, maar er is tijd genoeg en over 4 jaar moeten het zijn OS worden. In die 4 jaar na Turijn laat Kramer zien wat een unieke klasse hij heeft en wint hij alles wat er te winnen valt en vaak met overmacht. Zelfs op de 1500m laat hij zijn klasse zien en wint af en toe WC races en houdt alleen de loting in de binnenbaan tegen Morrison hem van een wereldtitel op die afstand af. Laat Svencouver maar beginnen, Sven gaat minimaal 3x goud halen. Uitgerekend in het Olympisch seizoen komen er wat barstjes in zijn onfeilbaarheid. Er zijn wat griepjes, de overwinningen zijn minder ruim en eigenlijk is de gehele TVM ploeg eigenlijk niet goed in dat jaar. Carl Verheijen, Erben Wennemars, Koen Verweij en Marrit Leenstra plaatsten zich niet eens voor de OS en Ireen kwakkelde met haar vorm. Voor Sven maakt het niet heel veel uit, want zijn klasse is zo uitzonderlijk dat hij ook een tandje minder nog steeds wint. Dat blijkt ook direct in Vancouver. Sven wint goud op de 5km. Het ging niet vanzelf, maar uiteindelijk heeft hij nog 2,5 seconden voorsprong en is er vooral grote opluchting, wat zich zelfs uit in tranen. Dit geeft aan hoe belangrijk de OS zijn voor Sven, want bij alle fraaie overwinningen in de 4 jaar ervoor waren er geen tranen. De titel die ontbrak is binnen, maar de missie is nog niet voltooid. Een Sven in vorm moet ook op de 1500m mee kunnen doen, maar de vorm was er eigenlijk niet en in weer een mislukte Olympische race wordt Sven 13e (was dat niet het ongeluksgetal). Geen man overboord, de 1500 was eigenlijk al opgeven na al het gerommel in het seizoen. De 10km en de ploegenachtervolging daar ging het om en die moesten nog komen. Dan de race die het al het verschil heeft gemaakt. De 10km met de fatale verkeerde wissel. Zo veel drama hadden wij niet meer gezien op deze afstand sinds de eigenlijke hoofdrolspeler Gerard Kemkers zijn eigen Olympische 10 km verknalde met een val op het rechte eind. Zonder deze verkeerde wissel had niemand meer gesproken over een moeizaam seizoen, over de moeilijke relatie Kramer en Olympische Spelen en ik denk zelfs dat de ploegenachtervolging was gewonnen zonder de afleiding van dit koningsdrama. In een split second was alles weg, de toch al kleine kans om 3x goud te halen op de 10km, om 6 individuele gouden medailles te halen. Zelfs de herinnering aan alle mooie titels van de 4 jaar ervoor was naar de achtergrond verdwenen. Sven was niet meer de onverslaanbare van al die kampioenschappen, maar de man van de verkeerde wissel op de Olympische 10km. Weg ook de kans om meer ontspannen naar de volgende OS toe te werken. Op de ploegenachtervolging in hetzelfde Olympische toernooi stond de spanning er al vol op. Het was gedoemd te mislukken, Sven had er deze keer niet rechtsreeks mee te maken, maar hoe dan ook was de samenhorigheid, de wil en de communicatie niet goed genoeg en was er ook zonder val slechts brons. Nu vier later is de spanning voelbaar en moet de druk op Sven enorm zijn. Vooral op de 10 km, misschien wel de laatste in dit format, moet er hoe dan ook gewonnen worden en dat in een veld dat dichter bij is gekomen in de afgelopen 4 jaar. Als dat lukt gaan wij ongetwijfeld weer tranen zien bij koning Sven. Hij moet eigenlijk 3 x goud winnen om uit het rijtje met minder gelukkige Olympische schaatsers te worden weggehaald. Daarmee zit hij nog niet in het eerste rijtje, daarvoor zal er ook nog goud gehaald moeten worden in Zuid-Korea over 4 jaar weer. Sven Kramer heeft dus nog een lange weg te gaan om de berg Olympia te beklimmen en er zijn vele voorbeelden van atleten die nooit een eerdere uitglijder hebben kunnen herstellen en Svens uitglijder op de 10km in Vancouver was er één met grote gevolgen. Als het Sven lukt om 3x goud te halen is dat voor mij de prestatie van deze Olympische Spelen bij het langebaanschaatsen.
Met 3 gouden medailles kan Sven ontspannen op jacht naar meer Olympisch goud, wat ook zijn hoofddoel zal zijn de komende 4 jaar. Kramer is een man van records, dus zal hij zeker nog 1 jaar allround rijden om het aantal EK titels van Ritsma te overtreffen, bovendien wil hij nog dolgraag enkele wereldtitels op de 10km om Bob en Gianni voorbij te steken en de mislukte race van vorig seizoen op het WK afstanden in Sochi te revancheren.
2014: Sochi nog 2 goud +WK in Heerenveen Te doen 2015-2016: 1e plaats wereldranglijst (Wk Calgary 2015) WR 3000 (een weekje ervoor) WR klene vierkamp (eind maart in Calgary, we zullen hem wel moeten sponseren vrees ik) 7e Europese titel Mogelijk na andere trainingsaanpak (2017-2018): Wereldkampioen / Olympisch kampioen 1500m Nr1 in alle mogelijk denkbare combinaties van olympische, Europese en mondiale titels (5 en 10 km, allround, TP) die je ook maar kan bedenken (Behalve 5x OG op 1 spelen) 2019: Marathons rijden 2022: Elfstedentocht winnen Ik denk dat ie dan wel klaar is
Als de 10 bijv gaat verdwijnen moet hij zich toch ergens anders op richten? En ik denk dat die afstand (sorry!!) best in gevaar is. Ik zou de 1500 voor hem wel een leuke nieuwe uitdaging vinden.
Hebben jullie gezien hoe blij hij was met dat gouden ding dat hij van Willy kreeg? Die blijft nog vier jaar keihard trainen (want dat vindt hij leuk) voor nog minstens 1 zo'n exemplaar.
Willy hahahahahahaaaaaaaaaaa!!! Klinkt een beetje als "Willempie roepen ze me na." Wel een leuke opsomming van Wolfman trouwens. Vooral na 2018 wordt het interessant.
Je kan toch ook je wereldrecord 3000 meter gewoon in een vierkamp rijden? Deed Marrit Leenstra op de minivierkamp, 1000 en 1500 bij de Oval Finals in 2008 ook. En daarnaast zal hij toch nog een keer de eerste man onder de 6 minuten moeten worden. Hoe hij dat ook gaat aanpakken.
