Soms zijn er van die wedstrijden waarbij je na een paar rondes al de winnaar durft te noemen. Daar was deze wedstrijd er een van. 'Jorrit Bergsma' - het kon welhaast niet missen. Alsof het geschreven stond. Toch zat hij initieel bij het ontstaan van de eerste kopgroep er niet bij. Van zijn ploegmaats had alleen kersvers Nederlands kampioen Stroetinga de slag te pakken. Op een gegeven moment springt Schouten naar de kopgroep toe en denk je; 'dit gaat de kopgroep worden'. Bob de Vries rijdt rustig en steady op kop van het peloton en daar zie je bij alle ploegen berusting. Niemand die nog aanvalt. Eigenlijk is dit ook de groep waarbij je denkt dat het mag rondgaan. Tuurlijk, Hekman zit er niet bij, maar voor de rest weet iedereen van de grote ploegen een plekje te bemachtigen. Crispijn Ariëns zit erbij met Bart Hoolwerf voor Okay; Peter Michael voor de opleidingsploeg van Okay is aanwezig; topknecht Niels Overvoorde voor AB Vakwerk; Stoltenborg, Post en Swings voor Bouw-en Techniek en natuurlijk dus Stroet en Schouten voor A-Ware (en Knol en Janissen voor de kleinere teams). Klaar denkt iedereen, dit gaat rond. Nee, onjuist dus. Bergsma springt uit het niets binnen 1 ronde naar de kopgroep die reeds een halve ronde voorligt! Dat verandert de boel voor alle andere teams, want drie man van Anema's A-Ware in de kopgroep, die gaan uiteraard de boel controleren en dat mag absoluut niet. Den Hertog en Jansman - niet de minste schaatsers uiteraard - proberen voor respectievelijk Okay en Bouw-en Techniek in de kielzog van Bergsma de oversteek te maken naar de kopgroep. Den Hertog haalt de kopgroep maar net met de grootste moeite, dankzij goed teamwork van tweevoudig Nederlands kampioen Ingmar Berga die zich heeft laten afzakken uit het peloton. Jansman (Bouw-en Techniek) valt in de spreekwoordelijke chasse patate en haalt de oversteek dus net niet. Dan zijn we nog niet klaar, want, jawel, het 'is zo'n dag'. De rode brigade van Bouw-en Techniek, het team met het motto 'aanvallen tot je erbij neervalt', gaat door. Ze vallen aan met Harink en Swings. Die tweede heeft al een ronde voorsprong en dus worden de grote teams onrustig en zodoende direct uit de tent gelokt. Ariëns komt naar voren, maar het is uiteindelijk Bob de Vries die met Schouten de boel neutraliseert en Swings terug rijdt. Er komt voor even rust in de tent, maar men weet dat in een aanvalslustige wedstrijd de pijp zomaar weer vlam kan vatten. En dat gebeurt ook.
Stoltenborg valt aan met in diens rug Jorrit Bergsma die makkelijk volgt. Beiden hebben al een ronde voorsprong. Voor Okay reageren Michael en Bart Hoolwerf - Open Nederlands kampioen op natuurijs - (technisch gezien niet ploeggenoten, maar uiteindelijk zijn ze het wel). Beiden eveneens met een ronde voorsprong. Ook Jouke Hoogeveen, sinds 1 januari jl. 40 jaar oud nota bene, reageert. Stoltenborg probeert vol vuur de tweede ronde voorsprong te pakken. Meerdere teamgenootjes zakken af om hem op een ronde voorsprong te helpen. Hij versnelt en hij laat in 1e instantie Hoolwerf en Michael achter. Alleen Bergsma volgt, en dat doet hij makkelijk. In een paar machtige slagen zit hij in de rug van Stoltenborg, en diens ploegmakkers. Vanaf dat punt werd het luid en duidelijk; Jorrit Bergsma gaat hier winnen. Waarom? Michael en Hoolwerf rijden daarachter op de max met twee handjes op de knieën om maar aan te kunnen sluiten, Stoltenborg versnelt en probeert met man en macht van Bergsma af te komen, maar wie zit daar in verdorie twee slagen direct alweer achter? Jorrit Bergsma. Om moedeloos van te worden. Anema snapt ook wel dat Bergsma niet te verslaan is en laat Schouten en Stroet er niet eens achteraan rijden. ''Het is prima zo'', horen we Jillert haast hardop denken. Vooral ook omdat hij bij de eerste rondgang Hekman de slag mist en bij de tweede rondgang mist juist die andere topsprinter, Swings, de boot. Strategisch gaat het voor Anema allemaal zijn gangetje in wezen. De winst lijkt haast al binnen te zijn. Nou, dat dat een gevaarlijke gedachtegang is, daar komen we straks achter.
Bergsma, Stoltenborg, Michael en Hoolwerf pakken uiteindelijk hun 2e rondje voorsprong. Jouke Hoogeveen pakt zijn 1e ronde voorsprong, maar zien we verder niet meer terug. De finale vangt aan en er beginnen als het ware drie mini-finales; 1) de pelotonsprint, 2) de sprint voor de mensen met 1 rondje voorsprong en 3) de mensen met 2 rondjes voorsprong. Dat betekent ook dat het grote ''kijken wat de ander doet'' spel is begonnen. Het kan namelijk zijn dat er iemand met 1 of 2 rondjes voorsprong bij de pelotonsprint (vanaf 11 rondes voor het einde) probeert weg te komen om de rest te verrassen. Het kan echter ook zijn dat mensen afwachten. En juist die situatie zorgt voor chaos. Het tempo gaat omlaag en dan wordt het gevaarlijk. En ja hoor, op het moment dat de gehele Bouw-en Techniek trein probeert op te schuiven van achteren naar voren, botsen ze tegen Hekman aan. Post en twee anderen vallen, Stoltenborg blijft fortuinlijk overeind. Het zet de toon voor de finale.
Daar blijft het dan ook niet bij. Een ronde voordat het peloton gaat afsprinten (en de finale begint met de rijders die 1 ronde voorsprong hebben, met in diens kielzog de vier met 2 rondes voorsprong) is er weer een valpartij en alsof de duvel ermee speelt ligt opeens Bergsma erbij. Iemand valt in een binnenbocht en Jorrit, die voor de veiligheid liever buitenom in de bochten schaatst, wordt meegenomen in diens val. Onfortuinlijk. Hij staat niet binnen 1, 2, 3 overeind en lijkt pijn te hebben. Zijn ploeggenoot Simon Schouten wacht nog op 'm, maar al snel wordt duidelijk dat Bergsma niet meer door kan. Dat is het signaal voor de rest van de overblijvers om vol aan te zetten. Sjoerd den Hertog wint uiteindelijk de sprint van de rijders met 1 ronde voorsprong, vóór Bart Swings. Hij wordt vierde en behoudt zodoende eenvoudig zijn oranje leiderstrui. De finale is hiermee ingezet voor de 3 overgebleven rijders met twee ronden voorsprong: Stoltenborg, Michael en Bart Hoolwerf. Stoltenborg en Michael, verlost van Bergsma, waren al tijdens de sprint van de rijders met 1 ronde voorsprong met z'n tweeën ontsnapt. Die hadden goed door dat de val van Bergsma hun grote kans op de eindzege zou betekenen. Tot 2 rondjes voor het einde reden ze ook prima door, maar beiden waren vermoeid en kregen in de gaten dat het vanaf dat punt gokken werd wat de ander zou doen. Wie als eerste de bocht door zou komen, zou ook van achter verrast kunnen worden door de ander en op die manier kunnen verliezen. En dus bleven Stoltenborg en Michael elkaar in een laag ritme vertwijfeld aankijken en aftasten. Dan kun je als toeschouwer al voorzichtig naar achteren kijken of er wellicht iemand terug kan komen. En ja hoor, strijdend en vermoeid kwam daar toch Bart Hoolwerf terug naar de twee koplopers. Het publiek juicht alleen al vanwege die strijdlustigheid. Wat mooi. Met de handjes op de benen, z'n tanden knarsend, en een lijf dat uit vermoeidheid ieder moment kan instorten, was hij toch weer bij de twee koplopers gekomen. Een aanval binnen door is voor de vermoeide strijder niet mogelijk, maar hij doet het toch. De aanval van Hoolwerf mist scherpte en wordt snel door Stoltenborg en Michael gepareerd. Nog 1 ronde te gaan. Nu is het Stoltenborg die de sprint vroeg aan gaat. De kiwi Michael blijft als een parasiet in diens rug zitten en komt als tweede uit de laatste bocht. Al bij het uitkomen van de bocht blijkt dat hij daadwerkelijk op zijn limiet zit en hij geen rol van betekenis meer kan spelen in de eindsprint. Hij stopt, het lichaam wil niet meer. De handjes op de knieën waren niet slechts een 'act'. Snel wordt duidelijk dat Stoltenborg gaat winnen, want die Hoolwerf had al zijn energie al verspilt om überhaupt aan te haken. Toch?? Nope. Bart Hoolwerf sprint op het tandvlees. Het gaat niet hard, maar hij weet op god weet wat voor een manier met een gestrekte schaats nog net op de streep Stoltenborg voor te blijven en wint zo de marathon van Tilburg. Ongelooflijk! Wat een wedstrijd en wat een finale! En wie staat daar zwaar aangeslagen aan de kant toe te kijken? Jorrit Bergsma. Die weet nog steeds niet hoe het vandaag zo verkeerd af is gelopen. De ultieme kans om eindelijk weer eens een marathon te winnen, met grote vertoning van macht nog wel, en dan moet ie door domweg een ongelukkige valpartij van een ander de wedstrijd staken. Heel pijnlijk. Maar het kan gebeuren. Gary Hekman kan er over meepraten. Ook dat is sport.
Met al die bijzondere tactieken en gebeurtenissen en vooral die verrassende eindsprint is dit vooralsnog misschien wel de mooiste marathon van het seizoen. Echt genoten van deze koers, en tijdens de finish heb ik ook flink staan juichen voor de winnaar.
En Bergsma met zijn ploeggenoten van A-Ware? Die gaan voor wraak komend weekend. Dan staat de immer spectaculaire 2e marathon van Thialf op het programma (waarbij ik zelf uiteraard ook aan de kant sta). Met hopelijk ook de dit weekend afwezige Kooiman en Evert Hoolwerf aan de start. Kijken of het dan wel lukt om een zege binnen te harken in de wedstrijden om de KPN Marathon Cup. A-Ware staat bij de mannen op de een of andere manier nog altijd op 0-uit-9.