Hoe kom je nu aan 30? Een land kan per afstand hoogstens 1 extra plek krijgen en zoals je ziet zijn er op de 500m maar 17 landen die mogelijk meer dan 1 schaatser kunnen inschrijven. Haal je alle grote landen eraf, dan blijven er nog maar een paar over. Ten tweede gaat het vaak om schaatsers die op een andere afstand wel de limiet hebben gehaald. En ten derde is het maar de vraag of de landen die quota daadwerkelijk gaan invullen. Het is leuk dat Bart Swings ook een 500m mag rijden op een Wereldbeker, maar dat zal hij vast niet gaan doen. En de Finse veteraan die 7.10 rijdt op de 5000m zal ook niet gestuurd worden. Het aantal extra plekken zal in de praktijk zeer beperkt zijn, maar het kunnen nu juist wel de talentvollen zijn die verder nergens terecht kunnen. Zoals onze Taiwanese vriend Ching Yang Sung, 9e op de 500m bij het WK junioren (voor de beste Nederlander), maar niet de limiettijd gereden hebbend (36.8 ipv 36.2). Verwachten we van de Taiwanese bond dat ze hun jaarbudget er door heen jassen door hem volgend seizoen eerst naar Calgary te laten vliegen om daar een limiet te rijden, zodat er geen geld meer is om daadwerkelijk naar wereldbekers te gaan ?
Polen heeft ook plekken die ze niet invullen en dat zullen ze ook niet doen als ze meer schaatsers hebben met limieten.Want vaak zijn de limieten door hun huidige rijders gehaald maar wordt het programma te vol. Denk aan de 1000 meter. Ik ben overigens het niet geheel eens met die limiet die de Argentijnen voorstellen. Ik vind boven de 40 seconden heb je weinig op de 500 meter te zoeken. Het kan echter wel helpen de limiet te verhogen om dan inderdaard die jongen uit Taiwan te laten starten en dat te stimuleren. Ik ben er nog niet uit wat de exacte grens zou moeten zijn.
Even voorweg, hierboven worden de tijden 36.2 en 36.8 genoemd, daar borduur ik maar even op voort. Om het thema op de agenda te kunnen zetten, hebben de Argentijnen een enorme hap bovenop de huidige limiettijd gedaan, vermoed ik tenminste. Ik zie dat maar een beetje in vergelijking met CAO-onderhandelingen, waar in het begin ook enorme loonsverhogingen worden gevraagd, die uiteindelijk veel later uitvallen. Het thema is toch duidelijk, de limieten zijn nu voor bepaalde schaatsers zonder snelle-banen-trainingswedstijden bijna niet haalbaar. Een limiet is prima, 40 seconden plus is te extreem, maar als iemand die 36.8 rijdt niet mag starten, staat naar mijn idee de limiet wel heel scherp. Verhogen van blijkbaar 36.2 naar bijvoorbeeld 37.00 is dan ook al een grote stap. Een D-schaatser rijdt geen 37.00, maar volgens mij hebben schaatsers die zo'n tijd in de benen hebben, wel degelijk wat te zoeken op een wereldbeker.
Als door de strenge limieten inderdaad de Olympische status van het schaatsen in gevaar zou komen (waar ik overigens nog niet direct bang voor ben, omdat andere wintersporten meestal niet veel internationaler zijn), dan zal er straks in het internationale langebaanschaatsen helemaal geen geld meer te verdienen zijn, omdat de nationale bonden en de Olympische comités sowieso geen zin hebben om niet-Olympische sporten te bekostigen. En zoals anderen al aangeven, de limieten die de Argentijnen voorstellen zijn misschien iets overdreven, maar het voorbeeld van de Taiwanese junior die 36,8 kan rijden spreekt wat mij betreft boekdelen. Als je uit een totaal niet-schaatsland komt en je rijdt al 36,8 bij de junioren. Wie zegt dat je niet op den duur in staat bent om 35'ers of 34'ers te rijden en naar de top door te breken? De huidige praktijk van limieten die voor veel schaatsers alleen in Calgary te rijden zijn, zijn eigenlijk onrechtvaardig. Je zou daar best iets aan kunnen doen met minder scherpe limieten voor laagland- of buitenbanen. En nieuwe landen kunnen misschien wel weer nieuwe sponsoren meebrengen. Wie zegt dat HTC of Acer niet een paar ton wil steken in een mogelijke eerste Wintersportmedaille voor Chinees Taipei omdat Sung Ching Yang intussen veel wereldbekerervaring heeft.
Hmm, de discussie is in ieder geval verschoven van de subsidie opstrijkende hobbyist uit Argentinië naar een echte potentiele talent uit Taiwan. Dat is op zich al positief want dan hebben we het dus al over een limiet van hooguit 8-10 ipv 20%. Maar laten we nou eens met zijn allen heel even aannemen dat de huidige limieten niet express verzonnen zijn om een Taiwanese puber te pesten maar gebasseerd zijn op de kosten voor de organisator, de capaciteit van de faciliteiten rond de ijsbanen en/of de wensen van schaatsers uit de grote schaatslanden. Dat we nu om en rond het maximum zitten en dat een verhoging van de limiet een potentiele gevaar voor het afhaken van (een van) de drie betekent. Moeten we nou ten koste van die ene uitzonderingsgeval het ander in gevaar brengen? Kreten als "die zullen er heus geen gebruik van maken" kun je als beleidsbepaler weinig mee. Je moet er altijd rekening mee houden/vanuit gaan dat ze er wel gebruik van kunnen en zullen maken. En wat als er na de verlaging weer een ander jongere talent weer 2 tiende te kort komt, limiet nog maar eens verlagen? Is het dan niet handiger ervan uit te gaan dat een echte supertalent ook op eigen kracht onder de limiet komt? Dat ie wel in staat zal moeten zijn om een sponsor te werven (sowieso een vereiste om aan de top te komen en te blijven) of dat zijn lokale bond eens zelf extra verantwoordelijkheid moet nemen om een supertalent te behouden voor de sport. Het is natuurlijk heel makkelijk om bij het minste geringste gelijk met een vingertje te wijzen naar anderen maar als de sport zich wil blijven ontwikkelen zal je ten eerste bij jezelf moeten beginnen. En ik heb er het volste vertrouwen in dat als hij echt een talent is de 19-jarige Sung er echt wel komt, zonder dat er enige aanpassing in limieten noodzakelijk is.
Als het gaat om winst in het aantal landen is er natuurlijk ook veel winst te boeken in Europa, met name in de Oost-Europese landen als Estland, Oekraïne en Roemenië. In die landen stroomt het geld niet over en om dan elke keer die reis naar Calgary te moeten maken is gewoon niet eerlijk. Als een Estse junior met zijn trainer naar Berlijn rijdt en daar 36,33 neerzet, terwijl een Amerikaanse of Canadese shorttracker in SLC of Calgary 36,08 rijdt. Wie zie je dan liever op de wereldbeker in Heerenveen (in de B-groep) starten? Je kan makkelijk bij een limiet van 36,20 vermelden dat op banen onder de 300 meter boven zeeniveau ook 36,80 mag worden gereden. Daarmee krijg je niet ineens kwalitatief mindere schaatsers, maar je maakt het wel een stuk gemakkelijker en goedkoper voor potentiële talenten die niet toevallig in Noord-Amerika wonen. Overigens het idee van "een supertalent komt er vanzelf wel", daar geloof ik niet in. In veel landen is het langebanen een ondergeschoven kindje ten opzichte van kunstrijden en/of shorttrack en als de verhalen van de Franse bond (schaatsers mogen niet meedoen aan ploegenachtervolging), Poolse bond (alle verhalen van Lisan), de Noorse bond (trainer mag niet op het ijs) hoort, dan twijfel ik er aan of er bij elke schaatsbond de meest capabele en enthousiaste mensen in het bestuur zitten. Laat staan als het gaat om landen als Taiwan, Oekraïne en Argentinië waar nauwelijks mensen verstand hebben van schaatsen. Schaatsers als Paulien van Deutekom, die pas op wat latere leeftijd de top bereiken, waren allang gestopt als ze de mogelijkheden hadden van een schaats-ontwikkelingsland. Ook kan je door te strenge limieten in een vicieuze cirkel terecht komen. Je nationale bond geeft je geen geld omdat je de limieten niet hebt gereden. Private sponsoren hebben geen zin als er geen geld uit het NOC komt. Talenten kunnen zich niet optimaal ontwikkelen (of niet naar Calgary vliegen) omdat er weinig geld is en rijden vervolgens de limieten niet. Dan is het voor velen helemaal niet zo'n rare keuze om dan toch maar gewoon voor een studie te gaan of te gaan werken. Zou je de limieten iets vermakkelijken (eventueel met een B-limiet voor de eerste schaatser uit een land) dan kan iemand wereldbeker-ervaring opdoen, krijgt dan waarschijnlijk wel geld van de bond, wordt aantrekkelijker voor private sponsoren waar uiteindelijk iedereen vrolijker van wordt.
met name met dit stukje ben ik het helemaal eens. Iemand opperde hier laatst een, in mijn ogen, briljant idee: wij een aantal banen aan waar je limieten kunt rijden. Elke baan kent zijn eigen limiettijd (baanrecord + x%). Die limieten kunnen dan in verhouding net zo strak blijven als nu, maar je verplicht niet iedereen een retourtje Calgary te betalen. Zo krijg je niet de D-rijders uit Ethiopië op bezoek, maar wel de talenten uit landen zonder geld.
Zoals het verhaal van Marcel Bosker. Dat is de zoon van Ronald Bosker en Henriet van der Meer, beide subtoppers in Nederland. Zij zijn naar Zwitserland geemigreerd en hebben voor Zwitserland nog meegedaan aan EKs. Hun 15-jarige zoon woont echter nu weer in Nederland in een gastgezin om te kunnen schaatsen. Uit een interview van het Dagblad van het Noorden: Om zich sportief te kunnen ontwikkelen was de jonge schaatser volgens eigen zeggen gedwongen om naar Nederland uit te wijken. Want sinds de ’bejaarde’ Zwitser Franz Krienbühl (de uitvinder van het moderne schaatspak) in de jaren ’60, ’70 en ’80 zijn rondjes reed, is het schaatsen in het land van Heidi niet veel vooruit gegaan. "Er is nog wel een jonge rijder van 19 jaar, maar die is niet erg goed.Hem zal ik binnenkort wel kunnen verslaan. Het schaatsen stelt in Zwitserland niets voor. De Zwitsers zijn er ook niet in geïnteresseerd. IJshockey en voetbal zijn voor hen de sporten. Om beter te kunnen worden moest ik uit Zwitserland weg."
Ik ken ook een verhaaltje, van ene Martina, ook uit een land van voetbal en ijshockey maar zonder(voor)ouders uit een schaatsland. Zij bleef gewoon zitten waar ze zat, was volgens haar coach geen natuurtalent maar had grote ambitie en veel doorzettingsvermogen. Via skeelertrainingen en een 330 meter baan schopte ze het tot 4 Europese, 9 wereld en 2 Olympische titels. En dat alles zonder dat er ook maar een limiet speciaal voor haar verlaagd hoefde te worden of te emigreren naar een schaatsland. Het is nog maar even afwachten of onze Nederzwitser het tot de wereldbekers schopt en zijn 19-jarige geboortelandgenoot niet, dan pas kunnen we het schaatsen in Zwitserland be- of veroordelen. Maar goed, ik heb ook nooit gezegd dat schaatsers het in kleine schaatslanden het makkelijk hebben. Ik heb alleen even het punt gemist wat een verhoging van de wereldbekerlimiet structureel zal bijdragen aan de schaatssport in Zwitserland. @Leenstrafan, die Estse junior had beter naar Inzell kunnen rijden. Daar schijnen nog snellere tijden gereden te kunnen worden. Wie van de 2 ik liever in de b-groep zie rijden? Als die Estse junior het al tot 36.33 heeft weten te schoppen dan moet hij als neo in staat zijn om onder de 36 te rijden en zich op een normale manier te kwalificeren, hij moet dus gewoon nog geduld hebben. Die Canadees of Amerikaan zal waarschijnlijk slechts reserve zijn en voor de breedte van de schaatssport in die landen mag hij voor mijn part meedoen mocht hij nodig zijn. Wat de nationale bonden betreft, die moeten een plan hebben, een doelstelling. Een schaatser in de wereldbeker kost de bond sowieso geld, maar als je als bond niet investeert in het talent dan halen je schaatsers de limiet niet en sta je als bond met lege handen en een volle kas. Dus dat de beste schaatser van het land geen geld zou krijgen omdat hij de limiet niet heeft gehaald lijkt me onzin. Of het wordt tijd voor een andere bond. Om terug te komen op het verhaaltje van Martina, Sablikova en Novak hadden het ook niet breed. En zelfs nu met al haar wereldtitels staan de Tsjechische sponsoren niet in de rij voor haar en komen er geen hele Tsjechische volksstammen naar het schaatsen. Het is het lot van een kleine sport waar men mee moet leren leven. Het lijkt me dus ijdele hoop dat het halen van een wereldbekerlimiet ineens alle deuren voor iemand opent. Het zal voor sommigen vast wel wat extra's opbrengen maar op individuele gevallen kun je geen beleid voeren, iedere verandering moet een brede draagvlak hebben.
Die Martina is het voorbeeld dat je er soms op doorzettingsvermogen kan komen. Betekent dat dan elke talentvolle tiener uit een niet-schaatsland er komt? Even wat feiten naar aanleiding van dit voorbeeld. Toen Martina haar wereldbekerdebuut maakte in het seizoen 2003/2004, hoefde ze zo te zien nog geen tijdslimiet te rijden. De huidige limiet op de 3000 meter is 4.24 en dat had Martina nog niet gereden (PR was 4.29,61) toen ze haar WB-debuut maakte. Bij dat debuut (B-groep Hamar, november 2003) kreeg ze de kans om op echt goed wereldbekerijs te rijden en toen haalde ze ineens een klap van haar PR af met 4.20,48. Dat weekend mocht ze overigens ook de 1500 rijden en verbeterde haar PR van 2.09,64 naar 2.06,50. Nog steeds ruim boven de huidige limiet van 2.03,00. De eerste keer dat Martina onder de 2.03 reed was in het seizoen 2005/2006 tijdens de World Cup in Calgary. Moraal van dit verhaal: Martina Sáblíková heeft geluk gehad dat de limieten er toen nog niet waren, want ze zijn nu zo streng dat zelf dit toptalent pas veel later in de wereldbeker had kunnen debuteren. Kan je mij garanderen dat ze met de huidige limieten ook gekomen was waar ze nu is? En verder: het is goed dat er nu de baan van Inzell is en de bijbehorende Kia Speed Skating Academy. Dat is voor een groot deel de redding van het internationale schaatsen, dat samen met de een paar jaar geleden ingevoerde Junior World Cup waardoor er meerdere topwedstrijden voor junioren zijn. Als ik iets mocht wensen voor de toekomst van het schaatsen, zou ik deze twee fenomenen willen behouden (en Marrit Leenstra wordt Olympisch kampioen).
Er zijn zat voorbeelden in Oost-Europa waarbij de bond het niet erg vind om een volle kas te hebben. Deze kas dient dan ook vaak louter en alleen om de eigen zakken te vullen. En zolang er vriendjespolitiek bestaat, is de kans op een andere bond uitermate klein. Ik weet dat ik vaak door een Rood-Wit-gekleurde bril kijk. Maar ook de Roemeense bond is totaal onbetrouwbaar gebleken zoals te lezen viel in een column van Jeremy Wotherspoon. En waren ze niet vorig jaar gestopt met schaatsen vanwege een conflict met de bond? Omdat ze geen geld zouden krijgen? En op een of andere manier blijven deze bonden toch in stand en worden ze niet "afgezet" in hun eigen land. Ik ben het eens met je verhaal en je stelling, maar het is helaas in enkele schaatslanden nog niet de realiteit. Ik hoop wel dat dit in de toekomst gaat veranderen. Deels heeft het namelijk te maken met het gegeven dat er eind jaren '80 nog een ander regime in Oost-Europa heerste.
Ik ga niet 19 pagina's doornemen maar op de vraag hoe de schaatssport aantrekkelijker gemaakt kan worden; wat vinden jullie van de volgende opties: 1. Variatie in het allrounden. Het ene jaar een WK Allround kleine vierkamp en jaar erna grote vierkamp (zoals in het zwemmen). Mensen houden van variatie. De toegevoegde waarde van een EK Allround is eigenlijk maar beperkt. 2. Vaker een WB op buitenijs. Net zoals met rijden op hooglandbanen geeft dit een bepaald type schaatser de gelegenheid om zichzelf in "the picture" te rijden. (zoals een van de Poolse dames in Budapest dit jaar). Buitenijs geeft nostalgie en dat zien mensen graag. 3. Herintroduceren van 100m WB. Wedstrijden geven spanning en zijn daardoor aanttrekkelijk als er sprake is van strijd. Een 6-tal bij de dames bijvoorbeeld (v. Riessen, Oenema, Lee, Yu, Wolf en Tsuji) kan daar de strijd aan. En het is helemaal op het lijf geschreven van de consument anno 2012; lekker snel. 4. Een WB Sprint met afvalsysteem zoals bij de NK Kortebaan in Alteveer dit jaar. Laat de schaatsers maar strategisch rijden (dus winnen met zo weinig mogelijk energiegebruik om te sparen voor de volgende rit). Levert absoluut verrassingen op en daar houden mensen van. 5. Een WB waar per afstand maar 1 (!) persoon per land aan deel mag nemen, maar dan werken met 30 landen die een beetje aan de tijdslimiet voldoen. Geen A of B-groep maar gewoon 30 nationaliteiten die de eer van hun land verdedigen. Ik realiseer me dat deze voorstellen niet aanslaan bij de huidige schaatsliefhebber. Helaas gaat het erom dat de huidige NIET-schaatsliefhebber overgehaald wordt om WEL-schaatsliefhebber te worden en dat internationaal. Als dat niet gebeurd dan sterft de sport langzaam maar zeker uit.
1 en 2 vind ik geen slechte ideeën. 4 klinkt ook wel leuk. Tast wel de basis van de sport aan, maar zoals je zegt: je moet iets als je van niet-schaatsliefhebbers wel-schaatsliefhebbers wilt hebben. Het voordeel is de eenvoud: winnaar naar volgende ronde. 3 en 5 vind ik slechte ideeën. Die 100m is niet voor niets afgeschaft. Dat sloeg totaal niet aan. Heeft geen zin om dat nogmaals te proberen. En je idee bij kent sowieso 2 problemen: ten eerste zijn er niet genoeg landen om het veld te vullen. Ten tweede haal je dan een aantal kanshebbers op de winst, en daarmee de spanning, uit de wedstrijd. Ik denk niet dat je schaatsen populairder maakt als je de spanning wegneemt.
Aan de andere kant: het verwaarlozen van de huidige schaatsliefhebbers, terwijl je nog geen nieuwe groep hebt, is hét recept om de sport snel te laten uitsterven. Maar laten we het eens omdraaien: in plaats van te zeuren om wat er niet deugt, waarom is langebaanschaatsen eigenlijk wél leuk? En geeft dat misschien de aanknopingspunten om de sport te verbeteren? Het geeft in ieder geval wel meer energie. Mark79 noemt er bijvoorbeeld al een (nostalgie), maar zo zijn er vast wel meer te vinden.
Een van de sterkste punten van het schaatsen is dat het een eerlijke sport is. De beste wint vrijwel altijd. Er zijn ook mensen die dat een nadeel vinden omdat het soms weinig spannend is en de kans op verrassingen niet altijd heel groot is, maar het is ook een voordeel. Bijkomend effect is dat je een paar grote namen krijgt, die keer op keer winnen (en dus ook publicitair interessant zijn). Iets anders wat mooi is aan schaatsen is dat mensen, door niets anders te doen dan een mes onder hun schoen te monteren, zich ineens met bijna 60 kilometer per uur kunnen voortbewegen. Het is zo puur, weinig afhankelijk van technologie (zoals auto- en motorsporten). Je zou met wat meer verschillende camera-standpunten kunnen werken en daarmee proberen om de snelheid nog iets meer te benadrukken. Wat dacht je van mini-cameraatjes in de brillen van de schaatsers?
Dat is wel waar ik op doelde met mijn post over het dweilen maar helemaal afschaffen, en de loting laten bepalen wie er wint.(want eerst mag starten). Het is ook mij een doorn in het oog dat vele voorstellen tot gevolg hebben dat niet meer de beste wint. Vooral als er dan bij gezegd wordt dat het onvoorspelbaarder en daardoor leuker wordt. Ik vind het toevoegen van extra elementen goed, zoals bijvoorbeeld op een buitenbaan gebeurt, maar het mag nooit een loterij worden. Ook vind ik verschillende disciplines, die eigenlijk stiekem hetzelfde zijn niet zoals ze bedoeld zijn. Zie bijvoorbeeld het zwemmen, daar heb je heel veel verschillende afstanden met diverse winnaars, maar als je goed bent in 100 &200 meter vrij dan kun je zomaar 5 keer goud winnen op de spelen. Bij het schaatsen zien we dat op shorttrack, en bij langebaan op de 1000 en 1500. In die zin vind ik dus dat vernieuwingen zich zouden moeten richten op onderdelen waar weer andere kwaliteiten voor nodig zijn, maar die nog steeds schaatsen genoemd kunnen worden. De 100 km op een bergmeer vind ik een uitstekende uitbreiding van het (Olympische) programma.
Wat mij betreft doen ze alle afstanden van de langebaanschaatsers ook op een bergmeer. En om het echt vernieuwend te maken, kunnen we misschien gewoon 1 rechte baan maken i.p.v. een 400meter-baan met bochten waar je lastige kruisingen hebt en voordeel van binnenbochten en mensen die voor je rijden etc. Gewoon 1 rechte streep en wie het eerste bij de finish is, die wint. De 100m is afgeschaft voordat ik het schaatsen ging volgen, dus ik heb die helemaal niet meegemaakt. Het lijkt mij wel een mooie afstand en een echte sprint-afstand. Is ook bekend waarom het niet aansloeg?
Waarom de 100 meter niet helemaal aansloeg weet ik niet, maar er was ook nooit echt aandacht voor. Thijsje Oenema werd ooit tweede in het eindklassement maar wie weet dat nog? Verder lijkt het me wel grappig om een keertje de 500 meter rechtdoor te laten rijden en dan ook de tijden te vergelijken. Maar het Olympische schaatsen buiten houden, nee, dat lijkt me niet verstandig. Dan krijg je nog meer dat schaatsers vier jaar lang domineren maar dan in een scheur of windvlaag komen en weg Olympische droom. Qua elk jaar een EK of WB buiten doen, daar ben ik zeker voor. Genoeg mooie buitenbanen en je komt ook nog eens in een ander land (Italië, Hongarije, Finland etc.) Qua de 1000 en 1500, er is een aantal schaatsers dat ze succesvol combineert, maar er zijn ook schaatsers goed op 500 en 1000 (Boer, Yu, Richardson; Mo, Koskela, Otterspeer) of op 1500/3000/5000 (Wüst, De Vries, Valkenburg; Bøkko, Skobrev, Kuck).
Ik weet dat het "live" nooit een succes is geweest omdat het niet goed te volgen is voor het publiek. Het wordt aan de lange zijde gereden (in Thialf de oost zijde) en als je dus in een van de bochten staat, dan is het niet te volgen. Binnen 10 seconden zijn ze namelijk klaar en de verschillen zijn zo minimaal, dat zie je ook alleen op het tv scherm. Dus wat is dan de meerwaarde? Ik vond overigens de finishes van Ustynowicz zo grappig, die is 2x vlak voor de finish gevallen en wist dan toch een sneller tijd te noteren. Volgens mij was er op een gegeven moment ook weinig animo vanuit de schaatsers.
ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar ik kick op rondetijden, en vooral de verschillen erin, de schema's in vgl met snelste tijd, records etc en dat komt er pas echt goed uit als er bv 25 gereden worden van die experimenten met 4 of zelfs meer in een baan word ik gek geef mij maar man tegen man gevechten waarbij de doden kunnen herrijzen, neem me die spanning weg en ik haak ook af vrees ik sprint is leuk, maar geeft nooit die intense spanning en dat meeleven dat ik bij de langere afstanden heb, maar het gaat snel vooruit, en dat levert dan weer andere fans op, je bedient een breder publiek, waarom zou nu alles opeens korter moeten? Zorg er gewoon voor dat er minder gedweild wordt, en de mensen moeten beseffen dat ze niet per se alles moeten zien als ze dat niet willen, op een eindronde voetbal zou bahrein tegen equador ook een WK match kunnen zijn, maar dat boeit de gemiddelde nederlander (of belg) ook niet, enkel de meer hardcore aficionado.
