Als je door doping sneller herstelt van je inspanningen is het natuurlijk zo dat cleane renners voorzichtiger met hun energie om moeten gaan. Toen ze op de Passo di Giau nog met zes man over waren (maar dus ook een aantal klassementsrijders als Kreuziger, Cunego, Casar, Tiralongo, Intxausti, Cataldo en Henao eraf hadden gereden) denk ik dat ze én redelijk aan elkaar gewaagd waren én toch nog een beetje inhielden met het oog op de twee verschroeiende bergetappes van vrijdag en zaterdag. Ik vond het toch een prachtige rit ook al gingen de toppers niet helemaal tot het uiterste.
Als één renner veel beter geweest was en de rest op vele minuten had gereden dan was de spanning eruitgeweest voor de laatste twee zware bergritten (en de tijdrit) van komend weekend, nu ligt de koers nog redelijk open met de nummer 4 op 1.36 achterstand en zelfs de nummer 7 op 3.19 zou nog wel eens sprong kunnen wagen want Pozzovivo lijkt me een van de renners die op een goede dag minuten kan winnen in één zware klim. Ook iets verder naar achteren staan de nummers 8 t/m 15 binnen één minuut dus ook daar kunnen we nog wel wat vuurwerk verwachten (want ja, een ook toptienklassering staat toch mooi op je palmares).
Verder zal ik je zeggen dat het onmogelijk is om een parcours te bouwen waarvan je weet dat je sowieso gegarandeerd spektakel krijgt in elke bergrit. Begin je al vroeg in je drieweekse ronde met zware cols dan kan het zijn dat de winnaar vroeg bekend is en dan is de spanning snel uit de wedstrijd, wacht je met de koninginnenrit(ten) tot de laatste week dan gaan de toppers in de eerste heuvel-/bergachtige ritten toch vaak zitten te pokeren omdat ze nog niet alles willen geven.
Datzelfde zie je dus ook binnen etappes, heb je een aankomst bergop dan heb je gegarandeerd spektakel, maar vaak barst het dan pas vlak voor de meet los; heb je een aankomst bergaf of vlak dan gebeurt er soms niets en soms barst het dan juist vroeg los. Maar bijvoorbeeld vorig jaar in de 19e etappe in de Tour gingen Schleck en Contador er ook al vroeg op de Galibier vandoor terwijl er nog een aankomst bergop op Alpe d'Huez aankwam.
Het beste is dus volgens mij een goede mix van zware bergetappes, lastige heuvelritten en ongevaarlijke vlakke etappes waarbij je het type aankomst (aankomst op zware col, aankomst op lichte col na zware col, aankomst bergaf en aankomst vlak) mixt en probeert toch een beetje opbouw door de weken heen te hebben. Aankomsten bergop blijven een belangrijke factor, maar in de Vuelta vergeten ze soms dat een aankomst bergaf juist ook spannend kan zijn.
P.S. Nogevendit, 72 kilo is dus al zwaar voor een wielrenner, dat verklaart ook waarom ik nauwelijks de heuvels opkom.
P.S. SprintMaster, het is geen politiek forum hier, laten we het vrolijk houden.
Maar tegelijk weet ik: Lombardije is nog ver.