Nou dat is de vraag... Ik genoot vroeger zeker meer van het schaatsen (kan ook met de leeftijd te maken hebben). Wedstrijden van de laatste 10 jaar blijven veel minder hangen dan van de eerste 10 jaar dat ik het schaatsen volgde. Mijn belangstelling begon af te nemen met de komst van de eerste ijshallen en de toernooien in de begintijd van het overdekte Thialf in carnavalssfeer. Dat is niet mijn ding, al die hossende massa's in oranje. De fascinatie voor het schaatsen zit voor mij nu eenmaal vooral in schaatsers met een mooie techniek, mooie plaatjes die schaatsen in de openlucht opleveren, het lijden van schaatsers tijdens een rit, de spanning tijdens een toernooi met groter en kleiner wordende verschillen. De jacht op steeds maar snellere tijden zegt mij persoonlijk minder.
Ik ben een beetje zoals jou, hoewel ik denk dat ik later begon met kijken.
Mijn eerste bewuste herinnering was van de OS 1988, met het fantastische gevecht op de 5k waar Gustaffson toch net aan het einde Leo Visser versloeg, en natuurlijk vGennip, maar ook Ykema. Daarna kwamen mooie jaren met enorme strijd tussen m.n. Koss en de Nederlanders. Bij het allrounden won soms Koss, maar we hadden ook de EK voor Veldkamp, 2 jaren gedomineerd door de jonge en dunne Zandstra, daarna kwam Ritsma opzetten, en tussendoor had je ook nog van de Burg die meedeed. Behalve Koss werd het schaatsen toen nog opgefleurd door mannen als Eric Flaim, Michael Hadschieff, Geir Karlstad, en Sighel, en later Sayutin, Shirahata, Dittrich e.d. Bij de vrouwen Bazhanova, Hunyady, Blair, de Duisters, Hashimoto.
De afstanden golden alleen op de OS eigenlijk, met in 1992 vooral natuurlijk de 10 van Bart (en zijn aangeschoten interview later), maar ook hoe Visser net aan (0.08 of 0.09 geloof ik?) door Koss eraf werd gereden op de 1500 waar Visser zich echt op had gericht, hij was specifiek voor die 1500 nog doorgegaan tot de OS 1992 omdat hij goud wilde. Daarna dook Sondral er nog tussen, maar dat maakte al niet meer uit. Verder bleef mij ook goed bij hoe vdVelde net aan een medaille misliep. Bij de vrouwen was het verhaal vooral of vGennip nog iets kon doen, wat dus niet zo was. Ze heeft zich geloof ik naar later bleek min of meer bewust onderuit laten gaan op 1 afstand.
1994 was ook erg mooi, met de strijd tussen Koss en Ritsma op de 1500, waar Ritsma net een WR op had gereden. Ristma met zijn speciale dichte hoezen maar het niet redde. 1994 had ook het prachatige verhaal van Dan Jansen natuurlijk, niet alleen vanwege zijn achtergrond, maar ook omdat hij als Amerikaan 2 beren uit de voormalige USSR (Klevchenya en Zhelezhovski) eraf reed. Bij de vrouwen was het grote verhaal dat Niemann zonder goud naar huis ging, maar met 1 DQ en eraf gereden door Hunyady en Pechstein, en dat Bazhanova zeer verrassend de 3k won.
De OS 1998 hadden nog wel wat sfeer maar waren alweer een stuk minder. Die OS zijn me vooral bijgebleven vanwege het stiekem volgen van de ritten tijdens mijn eindexamenjaar, en volgens mij zelfs tijdens schoolonderzoeken. Maar goed, Romme en Timmertje Timmertje blijven natuurlijk bij, maar ook de fantastische 10k-rit tussen Ritsma en Veldkamp om het brons (het nog eens bekijken absoluut waard!
Hier), de fantastische rit tussen Postma en Sondral om het goud, het net-aan goud voor Postma wat later op de 1000, de briljante rit van Pechstein waarmee ze Niemann met slechts 0.04 versloeg in de laatste ronde, maar ook het net mislopen van een medaille op de 5k voor Barbara de Loor. Overigens staan van die OS me ook bij dat Tonny de Jong haar laatste races reed en nog snel even een Playboy-reportage deed om te cashen voordat ze de anonimiteit opzocht, maar dat geheel terzijde
Zal me wel bijgebleven zijn omdat ik toen een 17-jarige puber was, ha!
En inderdaad, voor mij zijn ook de mooiste herinnering aan wedstrijden waar meer sfeer hing, dus o.a. de OS in 1992 in Albertville en 1994 in het nieuwe Vikingskipet, maar ook enkele allround kampioenschappen die buiten of in een hal met veel sfeer plaastvonden.
1998 OS gingen nog wel, maar daarna vond ik persoonlijk de sfeer in de hallen op de OS toch al wat minder. De OS van 2002-2014 zijn me minder goed bijgebleven qua sfeer, hoewel die elk natuurlijk wel hele mooie individuele verhalen hadden. Het zal misschien ook meespelen bij mij dat ik in 2005 naar het buitenland verhuisd ben en ook daardoor het schaatsen minder goed heb kunnen volgen.
Maar goed, ongeacht de sfeer bij de wedstrijden, uiteindelijk gaat het toch om de schaatsers en de verhalen eromheen. Als een schaatser bijna alles wint jaren lang dan is dat niet zo erg, zolang de wedstrijden zelf wel spannend zijn. Niemann was niet geheel onfeilbaar, dat scheelde een hoop.Kramer is net een tikje te onaantastbaar, vooral op allround en de 5k.
En de belangstelling onder supporters, onder sporters, en de waarde die de ISU eraan geeft (plek op de kalender, prijzengeld) hangen natuurlijk altijd als een drieeenheid allemaal met elkaar in verband. Met de kans op een vicieuze cirkel omhoog of omlaag. Je kunt het nooit los van elkaar zien. Als dat concept met het de Coolste Baan ervoor kan zorgen dat er de komende jaren ook in Oslo, Moskou, Berlijn of New York een ijsstadion met 30.000 betalende toeschouwers voor een WK allround komt, reken maar dat sporters dan mee willen doen en de ISU anders met allrounden omgaat.
