Toekomst schaatsen/Welke veranderingen zijn gewenst?

Ik zie daar ook niets in. De formule 500/5000/1500/10000 bestaat niet voor niets al meer dan 100 jaar en heeft zich dus bewezen. Bij het tennis was ook een roep om verandering, maar heeft met het ook alleen in de details gezocht. Wel vraag ik mij af waarom er niet een EK/WK allround kleine vierkamp op de agenda kan voor types die tegen de 10km opkijken (en hetzelfde geldt voor de vrouwen met 500/1500/1000/3000). Voor de komst van de worldcup waren er her en der regelmatig kleine vierkamp toernooien, maar die lijken nu helemaal van de agenda verdwenen. Als de agenda te vol is, zou je een worldcup weekend kunnen vervangen door zo'n EK of WK kleine vierkamp. Is dat misschien een idee?

Nee, want onder schaatsers en publiek is er een afnemende interesse voor vierkampen. Zo is het nu eenmaal.

Wellicht heeft dat ook te maken met de hegemonie van Kramer c.q. Wust/Sablikova. Het zou zomaar kunnen dat de interesse weer toeneemt als er weer kampioenen uit Noorwegen of Rusland komen. Bij mij zakte de belangstelling ook wel voor het vrouwenschaatsen toen Gunda Niemann 8x Europees en 8x Wereldkampioen werd. Volgens mij hebben supporters vooral een hekel aan voorspelbaarheid. Behalve dan als je specifiek supporter bent van die ene steeds winnende sporter.

Het grote probleem is wmb dan ook niet de dalende belangstelling onder supporters, maar die onder schaatsers zelf. Redelijke kans dat na Kramer de allroundkampioenen vooral schaatsers zijn die op een individuele afstand niet goed genoeg zijn om wereldkampioen te worden. Al zou het kunnen dat Bosker gewoon het stokje van Kramer over neemt.

Ik verwacht eerder Roest, maar goed. En de belangstelling onder supporters, onder sporters, en de waarde die de ISU eraan geeft (plek op de kalender, prijzengeld) hangen natuurlijk altijd als een drieeenheid allemaal met elkaar in verband. Met de kans op een vicieuze cirkel omhoog of omlaag. Je kunt het nooit los van elkaar zien. Als dat concept met het de Coolste Baan ervoor kan zorgen dat er de komende jaren ook in Oslo, Moskou, Berlijn of New York een ijsstadion met 30.000 betalende toeschouwers voor een WK allround komt, reken maar dat sporters dan mee willen doen en de ISU anders met allrounden omgaat.

As I have said before: Allround is slowly disappearing because of conservatism. If the mens 500 was the first Olympic distance, 1500 the second and 5000 the third and last: Voila! On the 5k the best in the samalog in the last pairs, but you also award single distance medals on that one too.
In Amsterdam Friday consists of the 500+1500 for both gender, Saturday the finishing of the three-distance competitions, while Sunday see the finishing on the classical samalogs. In the future you move indoors like in Hamar 2020 and also include the sprint-WK.

Ik denk dat de potentie voor het allrounden in landen als Noorwegen, Rusland en Duitsland nog steeds heel groot is. Met Noren als favorieten trek je denk ik nog steeds volle zalen/stadions daar. Een traditie van 125 jaar heeft absoluut zijn waarde en is na een (vrouwen) of twee (mannen) decennia overheersing van de Nederlanders niet weg. Het is wachten op een Noors, Duits, Russish “Max Verstappen effect” in het schaatsen.

Dat was een zware tijd, de afzichtelijk lelijk schaatsende Niemann en daarbij het monotoon dreunende, gekwelde commentaar van Ria Visser. Ik denk dat velen in die periode gesneuveld zijn, ik zelf heb het maar ternauwernood overleefd. Ik ben het er overigens mee eens dat een te lange hegemonie niet goed is voor de sport. Kramer werkt ongetwijfeld demotiverend op zijn tegenstanders. Ik ben fan van Sven, maar voor de sport zou het beter zijn als hij minder goed zou worden of zou stoppen.

Was het zo erg toen?

Heel erg.

Ik vond Niemann eerlijk gezegd geweldig, van het commentaar heb ik geen herinneringen. Wel van de pure verbazing als Niemann weer won: Hè? Heb ik gewonnen? Dat kan toch niet? En dat bij WB zege nummer 150 of wereldtitel nummer 19. En dan echt gemeend. Schitterend.

En ook terecht de recordhouder van de Oscar Mathisen trofee onder de dames.

Vertel meer
Leuk om een nostalgisch schaatsfan te horen die niet per definitie roept dat het vroeger beter was.

Nou dat is de vraag... Ik genoot vroeger zeker meer van het schaatsen (kan ook met de leeftijd te maken hebben). Wedstrijden van de laatste 10 jaar blijven veel minder hangen dan van de eerste 10 jaar dat ik het schaatsen volgde. Mijn belangstelling begon af te nemen met de komst van de eerste ijshallen en de toernooien in de begintijd van het overdekte Thialf in carnavalssfeer. Dat is niet mijn ding, al die hossende massa's in oranje. De fascinatie voor het schaatsen zit voor mij nu eenmaal vooral in schaatsers met een mooie techniek, mooie plaatjes die schaatsen in de openlucht opleveren, het lijden van schaatsers tijdens een rit, de spanning tijdens een toernooi met groter en kleiner wordende verschillen. De jacht op steeds maar snellere tijden zegt mij persoonlijk minder.

Ik ben een beetje zoals jou, hoewel ik denk dat ik later begon met kijken.
Mijn eerste bewuste herinnering was van de OS 1988, met het fantastische gevecht op de 5k waar Gustaffson toch net aan het einde Leo Visser versloeg, en natuurlijk vGennip, maar ook Ykema. Daarna kwamen mooie jaren met enorme strijd tussen m.n. Koss en de Nederlanders. Bij het allrounden won soms Koss, maar we hadden ook de EK voor Veldkamp, 2 jaren gedomineerd door de jonge en dunne Zandstra, daarna kwam Ritsma opzetten, en tussendoor had je ook nog van de Burg die meedeed. Behalve Koss werd het schaatsen toen nog opgefleurd door mannen als Eric Flaim, Michael Hadschieff, Geir Karlstad, en Sighel, en later Sayutin, Shirahata, Dittrich e.d. Bij de vrouwen Bazhanova, Hunyady, Blair, de Duisters, Hashimoto.
De afstanden golden alleen op de OS eigenlijk, met in 1992 vooral natuurlijk de 10 van Bart (en zijn aangeschoten interview later), maar ook hoe Visser net aan (0.08 of 0.09 geloof ik?) door Koss eraf werd gereden op de 1500 waar Visser zich echt op had gericht, hij was specifiek voor die 1500 nog doorgegaan tot de OS 1992 omdat hij goud wilde. Daarna dook Sondral er nog tussen, maar dat maakte al niet meer uit. Verder bleef mij ook goed bij hoe vdVelde net aan een medaille misliep. Bij de vrouwen was het verhaal vooral of vGennip nog iets kon doen, wat dus niet zo was. Ze heeft zich geloof ik naar later bleek min of meer bewust onderuit laten gaan op 1 afstand.

1994 was ook erg mooi, met de strijd tussen Koss en Ritsma op de 1500, waar Ritsma net een WR op had gereden. Ristma met zijn speciale dichte hoezen maar het niet redde. 1994 had ook het prachatige verhaal van Dan Jansen natuurlijk, niet alleen vanwege zijn achtergrond, maar ook omdat hij als Amerikaan 2 beren uit de voormalige USSR (Klevchenya en Zhelezhovski) eraf reed. Bij de vrouwen was het grote verhaal dat Niemann zonder goud naar huis ging, maar met 1 DQ en eraf gereden door Hunyady en Pechstein, en dat Bazhanova zeer verrassend de 3k won.

De OS 1998 hadden nog wel wat sfeer maar waren alweer een stuk minder. Die OS zijn me vooral bijgebleven vanwege het stiekem volgen van de ritten tijdens mijn eindexamenjaar, en volgens mij zelfs tijdens schoolonderzoeken. Maar goed, Romme en Timmertje Timmertje blijven natuurlijk bij, maar ook de fantastische 10k-rit tussen Ritsma en Veldkamp om het brons (het nog eens bekijken absoluut waard! Hier), de fantastische rit tussen Postma en Sondral om het goud, het net-aan goud voor Postma wat later op de 1000, de briljante rit van Pechstein waarmee ze Niemann met slechts 0.04 versloeg in de laatste ronde, maar ook het net mislopen van een medaille op de 5k voor Barbara de Loor. Overigens staan van die OS me ook bij dat Tonny de Jong haar laatste races reed en nog snel even een Playboy-reportage deed om te cashen voordat ze de anonimiteit opzocht, maar dat geheel terzijde Zal me wel bijgebleven zijn omdat ik toen een 17-jarige puber was, ha!


En inderdaad, voor mij zijn ook de mooiste herinnering aan wedstrijden waar meer sfeer hing, dus o.a. de OS in 1992 in Albertville en 1994 in het nieuwe Vikingskipet, maar ook enkele allround kampioenschappen die buiten of in een hal met veel sfeer plaastvonden.
1998 OS gingen nog wel, maar daarna vond ik persoonlijk de sfeer in de hallen op de OS toch al wat minder. De OS van 2002-2014 zijn me minder goed bijgebleven qua sfeer, hoewel die elk natuurlijk wel hele mooie individuele verhalen hadden. Het zal misschien ook meespelen bij mij dat ik in 2005 naar het buitenland verhuisd ben en ook daardoor het schaatsen minder goed heb kunnen volgen.

Maar goed, ongeacht de sfeer bij de wedstrijden, uiteindelijk gaat het toch om de schaatsers en de verhalen eromheen. Als een schaatser bijna alles wint jaren lang dan is dat niet zo erg, zolang de wedstrijden zelf wel spannend zijn. Niemann was niet geheel onfeilbaar, dat scheelde een hoop.Kramer is net een tikje te onaantastbaar, vooral op allround en de 5k.

Hoe meer ik erover nadenk hoe meer ik denk dat het behalve sfeer misschien nog meer gaat om duels tussen rijders, en dan niet tussen landgenoten. Dat laatste heeft toch minder cachet.

Gustaffson vs. Visser vs. Kemkers
Koss vs. Ritsma vs. Zandstra
Ritsma vs. Postma
Postma vs. Sondral
Bos vs. Wotherspoon
Niemann vs. Pechstein vs. Hunyady vs. de Jong
Groenewold vs. Pechstein ("Pechstein breekt!")
Veldkamp vs. Shepel
Davis vs. Hedrick vs. Kramer
Kramer vs. Bokko (eventjes)
Wust vs. Sablikova
etc.

O heerlijk al dat geleuter over vroeger. Ik ben het fanatiek gaan volgen vanaf 1980 toen Hilbert kwam opzetten. Ik was toen 10 en sindsdien ben ik verslaafd. Daarvoor kan ik me Piet Kleine in de sneeuwstorm ook nog herinneren omdat mijn moeder alsmaar naar de tv zat te schreeuwen om hem aan te moedigen. En ik was in die tijd ook een beetje verliefd op Eric Heiden zoals bijna alle meisjes. Daarna ben ik zwaar fan geweest van Hein Vergeer, vooral het WK allround in Inzell van 1986 was fantastisch. En in 1987 heb ik zitten huilen toen het zo slecht ging in Heerenveen op het WK. Na Hein kwam Leo en daarna Rintje en ik zal verder het mooie lange verhaal van @chicagodude niet herhalen maar ik herken er heel erg veel in. De oude schaatssport zit in mijn hart, wat dat betreft ben ik aardig conservatief. In het dagelijks leven ben ik een heel stuk progressiever.

We hebben nu wel Kramer vs Bergsma vs Bloemen op de 10. Op de mannen allround toernooien is het idd oersaai. Het is dat ik Sven altijd graag zie winnen dat ik zijn hegemonie alleen maar toejuich, maar voor de sport is het dodelijk.

Ja sorry, ik liet me even gaan

Vreemd genoeg ben ik in al het andere juist totaal niet nostalgisch, flikker ik alle ouwe zooi snel weg, en hou ik ook niet van verhalen van vroegah ophalen...

Alleen bij het schaatsen wel, heel typisch.
Overigens heb ik het vrouwenschaatsen de afgelopen 10-15 jaar juist meer gewaardeerd dan in de jaren 90.

Onder het publiek zeker niet. Let maar op hoeveel er over een paar weken in het Olympisch stadion zitten en voor de buis.

Dat heeft eerder met de lokatie te maken.