Had ook gewoon last van zijn rug en dan nog steeds bijna een medaille in de MS. Hij zal zelf teleurgesteld zijn dat ie geen medaille wint, maar als je fysiek niet 100% bent dan heb je het ook gewoon niet in eigen hand en is een vierde plek ook geen teleurstelling.
Ik vind het lastig om te zeggen dat het geen teleurstelling was voor Mantia omdat hij last had van zijn rug. Bergsma is op dit moment ook niet goed, wat net zo goed kan komen door iets waar hij geen invloed op had, maar dan is het nog wel een teleurstelling. Kramer was in 2018 op de 10 kilometer een grote teleurstelling, maar hij kon er zelf niets aan doen. Mantia heeft prima gepresteerd naar zijn huidige kunnen, maar op basis van het voorseizoen is het wel een teleurstelling.
we hadden het over de fictieve situatie dat een allround alleen nog zou gaan over 500+1500+10km of 500+1500+3000+10km. De vraag was dus hoe je dan de plaatsing voor de 10km gaat regelen. Via de 5km kan dan niet meer
Slechte 1500 meter, geen 1000 meter kunnen rijden, op de TP pas in actie mogen komen toen goud niet meer mogelijk was en geen medaille op de MS na een race die werkelijk perfect voor hem verliep. Tuurlijk zijn het teleurstellende spelen voor Mantia. Dat is niet verwijtbaar, vanwege zijn rug, maar teleurstellend prestreren op dit niveau is meestal niet verwijtbaar. Last van je rug, verkeerd gepiekt, tenonder aan de druk, pech tijdens de race... eigenlijk maakt het allemaal geen verschil.
Als je erover nadenkt is het eigenlijk onmogelijk te hebben om een Spelen te hebben zonder teleurstellingen. Kijk naar de 3 kilometer vrouwen. Voronina, ADJ, en Blondin stelden daar alle drie teleur. Ok, stel dat ze wel goed hadden gepresteerd en top 6 hadden gereden. Dan kan Miho Takagi niet hoger eindigen dan plek 9, wat ook een teleurstelling is. Of neem het viertal ADJ, Bowe, Wüst, en Takagi op de 1500 meter. Eigenlijk moesten ze alle vier een medaille pakken om niet teleur te stellen, maar dat is onmogelijk. Als het onmogelijk is om alle verwachtingen waar te maken, is het dan nog wel reëel om de niet waargemaakte verwachtingen een teleurstelling te noemen?
Hoeveel duizendsten was het verschil tussen brons en hout? Waarschijnlijk zullen we het nooit weten...
Als iedereen zijn/haar beste race in vier jaar rijdt, dan kunnen mensen alleen teleurgesteld zijn door het niet halen van een medaille, maar niet door hun eigen prestatie. Sporters zijn vaak zelf tevreden als ze op het moment suprême alles hebben gehaald wat er in zat. Voor mijn gevoel gaat 80% à 90% van de interviews met schaatsers tegenwoordig volgens het patroon dat Bert Maalderink begint over de relatieve prestatie (de uitslag) en dat de schaatsers dan beginnen over hun gevoel over de race en of er meer in zat of niet. Ze zijn teleurgesteld als ze niet hun beste race hebben gereden. Als de uitslag van de 1500 meter vrouwen niet: Ireen Wüst 1:53.28 Miho Takagi 1:53.72 Antoinette 1:54.82 Ayano Sato 1:54.92 maar: Ireen Wüst 1:53.28 Brittany Bowe 1:53:61 Miho Takagi 1:53.72 Antoinette 1:53.82 Ayano Sato 1:54.92 Was geweest, was Antoinette de Jong misschien zelfs wel blijer geweest, omdat ze een seconde harder had gereden (meer naar haar kunnen) en alle "subtoppers" als Sato met een seconde verslagen had, ondanks dat ze dan geen medaille had gewonnen. Zie ook haar 1000 meter, waar ze met een 5e plaats meer tevreden was dan met haar bronzen metrische mijl. Ander voorbeeld: Thomas Krol leek eigenlijk heel tevreden met zijn zilveren 1500 in een -- naar zijn gevoel -- optimale race. Meer misschien nog wel dan een week later toen hij niet zo uitgelaten was over zijn gouden 1000 in een -- naar zijn gevoel -- suboptimale race.
Mensen als Bergsma zijn ook geen allrounders, Nuis, N'tab en Verbij zijn nu ook kansloos omdat die 5 en 10 km onderdeel van het programma zijn. Allround is dus gewoon van alles een beetje en overal in mee kunnen komen. Pure stayers zoeken het maar op de afstandskampioenschappen en marathons.
Om het even terug on-topic te brengen, Nils van der Poel had een mooie zin in zijn document. Hij zei dat er per definitie maar één winnaar is (ok tenzij je op de duizendste gelijk rijdt maar op de lange afstand is dat wel heel onwaarschijnlijk), en dat je dus altijd rekening moet houden met dat de kans aanwezig is dat je niet wint. Dubruil, Gao. Shinhama, en waarschijnlijk nog wel wat anderen gingen echt voor de winst op de 500 meter en alles minder was eigenlijk een teleurstelling. Dat betekent dat per definitie minstens twee deelnemers altijd teleurgesteld zijn. Nils zegt dat als je je dit van tevoren goed realiseert, dat je dan meer plezier kunt halen uit de weg ernaar toe en de mensen om je heen. Dat is wat de waarde van het sporten creëert, niet het resultaat. Dit relateert ook aan iets dat ik wel vaker op het forum zie, en dat is dat mensen vaak zeggen dat sommige schaatsers veel meer hadden moeten winnen op de OS als ze minder pech hadden met blessures en beter met de druk om konden gaan. Op de 1000/1500 meter zijn dit bijvoorbeeld Ter Mors, Takagi, en Bowe. Het probleem is dat er gewoon niet genoeg titels zijn. Als je Bowe de 1000 meter in 2014 geeft (ipv Hong Zhang), Ter Mors de 1500 meter in 2018 (ipv Wüst), en Takagi de 1500 meter in 2022 (ipv Wüst), dan hadden mensen wel weer gezegd dat Wüst na 2014 meer had moeten winnen. Bovendien heb je dan nog Heather Bergsma die geen Olympische titel heeft en er ook wel een verdient. We hebben gewoon te veel goede schaatsers voor het kleine aantal Olympische titels, dus er zijn per definitie altijd schaatsers die minder winnen dan ze verdienen.
Nog even een nabeschouwing van mijn kant. Voor mij waren deze OS nogal rommelig. Met races onder werktijd (ook al gaf het thuiswerken nog iets van mogelijkheden) en half in een buitenlandse vakantie mis je toch een groot deel van het wedstrijdritme. In Gangneung was het tijdens het ontbijt, kan ik me herinneren? Daar kwam bij dat het in China was, dat er vrijwel geen publiek was en dat ik vrijwel geen andere sport heb gezien. Dus iets van een ouderwetse Olympische sfeer heb ik niet gevoeld. En ik was niet de enige, zo te zien. De kijkcijfers waren stukken lager dan voorheen. Meest bekeken was de 500 meter dames (op zondagmiddag) met net 2 miljoen kijkers. Duidelijk minder dan in 2018, toen er 3 miljoen mensen keken naar de 10 kilometer. Laat staan in vergelijking met de 4-5 miljoen in de jaren ervoor. Ik vraag me af hoe dat zat in andere landen. De IOC kijkt ongetwijfeld naar het aantal landen dat medailles haalt, maar zeker ook naar de kijkcijfers van de diverse sporten. En daarbij vraag ik me af hoe dat zit bij de medaillelanden bij het schaatsen. Bij nogal wat landen zal de aandacht van die schaatsmedailles misschien wel weggevallen zijn in de lawine van andere medailles (Noorwegen, Zweden, USA, China, misschien zelfs Zweden en Italie). Zoals wij met de skeleton-medaille doen. Natuurlijk waren de wedstrijden mooi. Van der Poel en Schouten met hun afbouwende races, de 500-meter en massastart als korte kicks. Sommige bijna volgens verwachting, en waar er verrassingen waren, waren het juist weer de oudgedienden. Zodat heel wat oud-medaillewinnaars nu weer op het podium eindigden. Hoe gaat het nu verder? Een hele generatie gaat nu afscheid nemen. Een generatie die nog opgegroeid is met iets van een allround-gen. Samen met de halvering van het allrounden zal dat nu wel snel verder verdwijnen. En zal het schaatsen minder mooi maken. Het langebaanschaatsen was dit jaar de enige sport zonder gemengd man/vrouw-onderdeel. Ik mag aannemen dat dat er over 4 jaar wel is. Maar dan zullen ze nog snel moeten zijn om dat op het programma te krijgen, want dat zal ongetwijfeld al binnenkort besloten worden. Er wordt nu al geexperimenteerd met een gemengde estafette (volgens mij ook bij de WB-finale). Wat ik de vorige keer zag, leek dat op de shorttrack-estafette, dus allemaal tegelijk in de baan, zoals een 4x400 meter bij atletiek. Dat is niet alleen gevaarlijk, maar ook niet onderscheidend. Makkelijker is misschien een 4x100 meter-vorm, dus gewoon in de gescheiden banen met een wissel aan de overzijde. Als je dat heel klein maakt, dus bijv. 1 man 2 rondjes en 1 vrouw 2 rondjes, zouden bij deze OS al 16 teams kunnen meedoen, zonder dat je extra schaatsers nodig hebt. Of je kan denken aan een gemengde teamsprint, maar dan met 4 en 4 ronden (man-vrouw-man-vrouw). In ieder geval zou je moeten experimenteren met meerdere onderdelen om te zien wat interessant kan zien. Maar dat zal ongetwijfeld weer veel te veel gedoe zijn voor onze sterren. We hadden 2 schaatsloze dagen, dus zo'n gemengd onderdeel past nog wel. Maar er zal, als de kijkcijfers wereldwijd inderdaad zijn tegengevallen, vast wel weer gekeken worden naar het schrappen van de 10 kilometer. Dat zowel bij de mannen als bij de vrouwen de podia van de 2 langste afstanden maar weinig verschilden, is geen goed teken. Om het netjes verdeeld te houden over de geslachten, zal er ook een vrouwenafstand moeten sneuvelen. Waarbij het mij logischer lijkt om dan de 3000 meter te schrappen, zodat mannen en vrouwen dezelfde afstanden krijgen. En uiteindelijk de onzalige vierkamp 500-1000-1500-5000 overblijft. Er staat niet alleen bij de schaatsers een generatiewissel op stapel, ook bij de ISU. De rol van het drietal dat de afgelopen 30 jaar de langebaan heeft geleid, is bijna uitgespeeld. Ik heb het dan over de Italiaan Cinquanta als voorzitter, de Nederlander Dijkema als bestuurslid en de Noor als Espeli als voorzitter van technische commissie. Zij hebben als veertigers en vijftigers de groei en de internationalisering van het schaatsen in de jaren '90 en '00 op poten gezet, en beslissen al sinds die tijd de richting van het schaatsen. Cinquanta moest 6 jaar geleden al met pensioen, Dijkema schoof toen door als ISU-president en Espeli als bestuurslid. In juni moet ook Dijkema met pensioen. Espeli lijkt me de belangrijkste kandidaat om de nieuwe ISU-president te worden; hij zou dat nog 4 jaar kunnen zijn. Maar wie zijn hun opvolgers? Zijn er 40-ers en 50-ers die met een lange-termijnvisie aan de slag gaan? De Rus Kibalko is nu de voorzitter van de Technische Commissie, maar lijkt me geen visionair. En bovendien Rus, wat het een stuk ingewikkelder maakt. En wie wordt de Nederlandse opvolger in het bestuur van de ISU, nu Dijkema weggaat? In het overblijvende snelschaats-smaldeel is de langebaan nu slecht vertegenwoordigd t.o.v. de shorttrack (eigenlijk alleen papa Anesi is langebaan, naast een Bulgaar, een Zuid-Koreaan, een Zwitser, en een Thaise (?!)) , dus tegenwicht is echt wel nodig daar. Wat dat betreft kan dat ISU-congres, dat in juni nu echt in Phuket gehouden zal worden, richtinggevend worden hoe het verder gaat.
Team Pursuit: On the womens side, the olympics was an argument for just a one-run affaire. On the mens, I think its more pro- and contras: The "quarterfinals" were exciting. Then it felt somewhat strange to "begin all over again" with two more rounds. What was one measuring? I think I end up supporting just one "leg". The three-legged format only fits into the programme every fourth year. Norway won the mens event four years ago, and now again, but I really dont think the gold in TP will create speed skating fever this time either. Also: In Beijing it was held simultainously with biathlon. 80 % chosed to watch that on the main channel. Mass Start: Though i was sceptical towards the mass start rules in the beginning, I now really think, and admit, that the introduction must be defined as a success. The semi-finals also adds an extra spice to it that could, and should be showed -- not just every fourth year. Single distances and samalogs: If I had to choose to sacrifice a distance, I would point at the 1000m. The real sprinters only have one distance, while the more middle distance skaters have 1500m, mass start, TS and TP. I would prefer team sprint instead (!) The non-Olympic, samalog 500x2+ 1000x2 could be changed to 500-300-100-700... I would also like to point at the 5k, men and 3k, women. A three-legged samalog: 500-1500-5000/3000 instead. The quotas on the 5kmen and 3k women being swapped against quotas based on the samalog qualifiers. Personal quotas that come in addition to those gained on the single distances 500 and 1500. Possibly you could then have 5 dutch on the 1500m but thats not a big problem. As a bonus the samalog skaters are in for a fight on the 1500m too. Hopefully skaters that are very good on the 1500 will have a try on the samalog qualification too. A 500+1500 could lead to an useful advantage ahead of the 5k/3k. Points race: Denmark have suggested an additional mass start event. I would rather change it in the direction of a "points"-/elimination race. Longer race than the established one. Mixed relays: Speed skating dont HAVE to copy this from other sports. I would instead try to argument that to include the samalogs and one more "inline event" would give more to it. To introduce two more "sports" using the same venue is climate friendly too... But if one simply HAS to have a mixed event, why not point at the TS? Then something like: first you have two men starting, the first one drops off after the first round while the second do (almost) one lap more. Then the two women do the same thing. Using the 1000m finish and the women starting in the other line when man number two is finishing the line? Nja. Doesnt sound THAT exciting i must admit.