Ik vond eigenlijk Bergsma een grotere teleurstelling dan ADJ. De jong had toch nog individueel brons en de tp, maar dat Bergsma hier na zo goed te zijn geweest eerder in het seizoen zonder medaille huiswaarts keert is toch wel bijzonder teleurstellend. kramer ook maar dat was minder onverwachts.
Leuk statistiekje In alle spelen van 2006 tot en met 2018 was Wust de meest succesvolle Nederlandse vrouw, dit zijn haar eerste spelen waar ze dat niet is. In 2006 en 2014 was ze de meest succesvolle Nederlandse schaatser bij mannen en vrouwen.
Een goed punt, vooral géén medaille op de 10 km is teleurstellend en zoveel langzamer dan Roest ook nog. Het lijkt erop dat ook Bergsma de piek van de parabool is geweest en de afdaling toch is ingezet. Jaren gaan toch tellen. de Jong gaat met medailles naar huis, maar dit heeft natuurlijk ook te maken met belabberde niveau bij de dames. 1,5 sec achter Wust op de 1.500 m en na Canada en Japan is het op de TP ook niet echt veel soeps.
In theorie. In de praktijk zijn het bij de dames vooral de allrounders. Daar vindt de samenkomst sprinter allrounder plaats op de 1000. Bij de heren is het een samenkomst tussen milers en allrounders (en is het steeds meer aan het ontwikkelen naar een specialistenafstand bij uitstek). Echte sprinters doen zo goed als nooit mee aan de 1500.
De Nederlandse heren stonden op 4 van de 7 onderdelen op het podium. Dus op 3 van de 7 niet. Dat betekent dat de Nederlandse mannen op 57% van de onderdelen wel en op 43% van de onderdelen niet op het podium stonden. De laatste keer dat dat gebeurde was in ... 1984, toen Nederland geen enkele medaille haalde. Sindsdien stond Nederland altijd op minimaal 60% van de onderdelen bij de mannen op het podium.
Als je de 1500 meter gaat afschaffen dan maak je dit wel veel erger. Dan gaan schaatsers als Nuis en Krol zich op de 500 en 1000 meter richten, en schaatsers als Roest en Bosker puur op de 5 en 10 kilometer. We hebben de afgelopen jaren toch wel een stel mooie ritten gezien tussen Roest en Nuis/Krol, en dat zou je dan niet meer krijgen. Bij de vrouwen zul je hetzelfde zien omdat ook de 1000/3000 combineren niet makkelijk is. Een enkele schaatser zoals Wüst, Takagi, en ADJ kan die combi aan, maar die zullen zich ook meer op de korte of lange afstanden specialiseren omdat die gewoon dichter bij elkaar liggen. Takagi zal een sprinter worden, en Wüst en ADJ zullen stayers worden. Je gaat echt twee verschillende kampen krijgen die elkaar zeer zelden tegenkomen. Dat lijkt me niet goed voor het schaatsen.
Ja ik zeg niks over afschaffen. Maar dat cliché van koningsnummer waar sprinters en allrounders samenkomen vind ik gewoon zeer verouderd en niet stroken met de werkelijkheid.
Allround competities zouden meer aandacht moeten krijgen, zou ook olympisch moeten zijn. Maar ja, internationaal wil men vooral specialisten (en kermisnummers) Als je dan toch iets in moet ruilen. Schaf dan die 5km af. Voeg bij de dames een 10km toe (kunnen ze best) en bij de heren de 3km. Zeker die 3 km vind ik een mooie afstand, zowel snelheid als opbouw. (1500 meter is vooral snelheid en kapot gaan - ook mooi maar anders) De 10km is gewoon het koningsnummer voor de echte specialisten. Rondetijden rijden waar een Zwitserse horlogemaker jaloers op is. De 5km is eigenlijk van twee kanten net niet onderscheidend genoeg.
Het allrounden was ook ooit Olympisch. In 1924 (misschien kan Claudia Pechstein zich dat nog herinneren) telden de vier individuele afstanden mee voor een allroundtoernooi. In 1928 werd de 10km niet verreden ivm te slechte weersomstandigheden en in 1932 waren alle afstanden massastarts. In 1936 was men blijkbaar dat allroundtoernooi van 12 jaar ervoor helemaal vergeten.
Het is jammer dat door al die nieuwe toernooien het allrounden gedevalueerd is. Vroeger was alles beter is een cliche maar het was wel overzichtelijker en het had naar mijn mening wel meer waarde als je wereld of europees kampioen werd.
Beste schaatser man: Nils van der Poel Beste schaatser vrouw: Irene Schouten Beste land: Nederland Beste prestatie: de 10 kilometer van Van der Poel Mooiste moment: de slotronde 5 kilometer van Van der Poel Grootste verrassing: dat Min-Kyu Cha 2 spelen op rij zilver pakt op de 500m Grootste teleurstelling NL: Kai Verbij Grootste teleurstelling internationaal: Rusland Beste coach: Bjarne Rykkje (ik was in het voorseizoen zeer kritisch op de Noren. Als het goed is, mag dat ook worden gezegd). Eervolle vermelding: het internationale schaatsen. 12 landen een medaille, waarvan 8 met goud.
Beste schaatser man: Nils van der Poel Beste schaatser vrouw: Irene Schouten (pff, dát was moeilijk). Of Schulting... Beste land: Nederland Beste prestatie: Sorry Ireen, het wereldrecord van Nils van der Poel. Mooiste moment: Die actie van Xandra Velzeboer tijdens de relay shorttrack! Als het langebaan moet zijn: de slotrondes 3km Schouten-Lollo misschien? Maar da's een lastige. Grootste verrassing: Hallgeir Engebråten. Grootste teleurstelling NL: Misschien een andere definitie van teleurstelling dan jullie hanteren, maar die 0.002 die de relay mannen van de finale scheidden, pfoe. Grootste teleurstelling internationaal: de Duitse starter op de 500 meter, de scheidsrechter op de 1000 meter mannen shorttrack, dat Eteri Tutberidze nog kunstrijcoach is en de algehele politieke setting met spionagetelefoons en zo. Beste coach: Gerard van Velde
Beste schaatser man: Nils van der Poel Beste schaatser vrouw: Irene Schouten Beste land: Nederland Beste prestatie: Kjeld Nuis. Mooiste moment: de winst van wüst Grootste verrassing: Nils van der Poel en zijn uitbarsting over iets wat iedereen al wist. Grootste teleurstelling NL: Sven Kramer Grootste teleurstelling internationaal: Rusland Beste coach: Gerard van Velde. Jeroen Otter.
Beste schaatser man: Nils van der Poel Beste schaatser vrouw: Irene Schouten Beste land: Noorwegen (als je de prestaties afzet tegen de verwachtingen vooraf). Hoewel Wiklund tegenviel. Misschien toch Canada. Hoewel Bloemen tegenviel. Beste prestatie: de 10 kilometer van Van der Poel Mooiste moment: Lastig kiezen. Ik ga voor een moment dat wat minder genoemd wordt: het goud voor Erin Jackson en de reactie daarop van Bowe. Of de blijdschap van Remmelt Eldering samen met zijn dames. Grootste verrassing: Engebraten op de 5km Grootste teleurstelling NL: Beide TP-ploegen en Jorrit Bergsma Grootste teleurstelling internationaal: De VS op de individuele nummers (op Jackson na) Beste coach: Remmelt Eldering Mooie Spelen met mooie winnaars. Met elke winnaar had ik wel wat. Uiteraard met de Nederlanders. Maar de buitenlandse gouden medailles waren minsten zo mooi. Jackson, Swings en Takagi springen er alle drie uit voor mij. De twee TP-zeges ook. Dan blijven Gao en Van der Poel over. Hoe Gao met de thuisdruk omging vond ik razendknap. Mooie schaatser ook. Persoonlijk heb ik weinig gevoel bij hem als persoon. Van der Poel vind ik een bijzondere man waarbij een ambivalent gevoel heb. Jammer dat hij stopt. En gewoon geweldig gepresteerd op zijn twee afstanden, met name die magistrale 10km. 12.30 schat ik hoger in dan 6.43, waarmee ik niets af doe aan die laatste tijd. 12.30 op een laaglandbaan! Alweer een halve minuut sneller dan Uytdehaage, 20 jaar geleden, op hoogland. Niet normaal.
De winnende tijd van Bob de Jong in Turijn (13.01,57) zit dichter bij de winnende tijd van Koss op vaste schaatsen in Hamar (13.30,55) dan bij de tijd van Nils van der Poel (12.30,74), die zowel het nieuwe wereldrecord, Olympische record als het clubrecord van de ijsclub van Trollhättan is.
Een prachtig toernooi waarin internationale records zijn gebroken (qua landen met medaille / landen met goud). De teleurstelling vond ik zelf dat, ondanks dat iedereen zegt dat alles kan gebeuren op de Spelen, over een tijdje geen enkele winnaar op deze Spelen als verrassende naam zal voelen. Dat maakte het toernooi wel wat saai.
Rusland is inderdaad nog wel een grotere teleurstelling dan de VS als je kijkt naar wat ze allemaal gepresteerd hebben in de afgelopen jaren. Ook van de Japanse mannen had ik meer verwacht dan slecht éénmaal brons. Japan is na Nederland waarschijnlijk het breedste schaatsland – terwijl je juist totaal niet verwacht dat Zuid-Korea vier medailles wint met vier verschillende schaatsers. Want wat hebben die Koreanen nou bereikt sinds de vorige Spelen? - Min-seok Kim: een World-Cup zege en een zege op het viercontinentenkampioenschap. - Min-kyu Cha: brons op het WK sprint en een keer brons in een World Cup. Oh, en een WK-medaille op de teamsprint. - Jae-won Chung: één wereldbekerzege bij de senioren en meerdere keren goud op het WK junioren. - Seung-hoon Lee: een schorsing wegens agressie en zijn schaatsen vergeten bij zijn marathondebuut.
Beste schaatser: Nils van der Poel Beste schaatster: Irene Schouten Beste land: Nederland Beste prestatie: Ik wil de MS van Swings (alle gaten dichtrijden en dan ook de drie snelst geachte sprinters verslaan: chapeau!), de 5km van Schouten, de 1000m van Takagi (niet mijn favoriete afstand, maar ik vond het echt gaaf dat ze haar laatste kans op individueel goud ook volledig aangrijpt) en de 1500m van Wüst noemen, maar kiezen vind ik lastig. het WR van V/d Poel is natuurlijk ook fantastisch, maar dat was nu niet meer zo imposant na dat WR van vorig seizoen. Ook dát gaat wennen Mooiste moment: de winst van Irene Schouten op de Mass Start. De emotie bij haar en bij haar ploeg was ontzettend mooi om te zien. De Olympische Mass Start titel willen ze al zó ontiegelijk lang hebben in die ploeg, dat iedereen er compleet van ondersteboven is. Loon naar hard werken. De winst van Swings waarin alles samenkomt; het goud van Jackson; het laatste LOI-cursusje ''How to piek at the Olympics'' van Ireen Wüst. Ja, dat zijn ze wel zo'n beetje. Bovenal ben ik als marathonfanaat vooral blij met het succes van Schouten en Swings. Grootste verrassing: Ja, toch ook wel Jackson. Ik had het niet meer verwacht. De geest leek langzaam uit de fles te gaan gedurende het seizoen, maar op het juiste moment terug in vorm. Grootste teleurstelling: ploeg Jumbo-Visma in z'n geheel niet opperbest. Met zoveel deelnemers verwacht je toch meer positieve uitschieters dan nu het geval is. Ook geen enkele uitzonderlijke prestatie of superpiek gezien in tegenstelling tot de andere ploegen. Het was wat mat. Op de tweede plaats de mannen TP. Genoeg gezegd over het al dan niet trainen, maar de uitvoering was ook gewoon flink minder dan op het EK. Ze hadden ook duidelijk moeite met twee ritten op één dag. Daarna het presteren van Bergsma. Ik had er meer van verwacht en vooral meer van gehoopt. Het was niet slecht, maar net wat te degelijk. Hij leek niet de spirit van het NK of het OKT te hebben qua bewegingspatroon en ritme in zijn slag (stroperig was het). Over de grens viel Rusland in zijn geheel enorm tegen. Wel top gepresteerd bij de mannenachtervolging. Beste coach: Dan ga ik toch voor Jillert Anema. Uiteindelijk steekt geen coach er echt overduidelijk bovenuit qua succes. Iedereen heeft naast succes ook met de nodige teleurstelling te maken. Van Velde heeft Wüst en Nuis, maar toch ook de balen met Kok, De Jong, Vosté en vooral Otterspeer. Eldering heeft Weidemann eindelijk op het goede moment in vorm gekregen en het fantastisch gedaan met de teamonderdelen. Daar staat tegenover dat Blondin in de afgelopen twee jaar wel enorm is weggegleden op de individuele afstanden. Ik ga dan toch voor de coach van de grootste gouddelver. Als Irene Schouten - die volgens alles en iedereen wel ff 3 tot 4x goud zou komen ophalen - de vorm niet had gehad, dan was het toernooi al mislukt voordat het kon beginnen. Het gehele seizoen werkelijk alles winnen en dan ook hier met 3x goud, 1x brons vertrekken: weer-ga-loos en de kroon op Anema zijn carrière. Een project dat 8 jaar in de maak is geweest. Met gelijk grote pieken (in haar eerste seizoen bij Clafis al op het podium van de 5km op het WK) en spoedig daarna veel grotere dalen (de complete ineenstorting van haar individuele prestaties na de hersenbloeding van haar moeder). Hij heeft er werkelijk alles aan gedaan om het talent eruit te krijgen (loeizwaar trainen met de mannen om haar zo hard en fit mogelijk te maken, vervolgens complementaire vrouwen met langebaansnelheid om haar heen zetten, op beperkt budget toch een extra techniektrainer voor haar erbij - die ontiegelijk belangrijk is gebleken - en bovenal van haar in mentaal opzicht een echte winnaar gemaakt). Ze is daar als persoon enorm gegroeid. Ook altijd in die mindere jaren rondom Pyeonchang toen het privé moeilijk was en de prestaties uitbleven heeft Anema het geloof gehouden dat zij de beste kon zijn en dat ook fel kenbaar gemaakt naar de buitenwereld als die twijfels hadden. Hoe terecht is dat vertrouwen gebleken! Dat, die emotie bij haar, bij Anema, bij Bergsma, van zo'n lange moeilijke weg naar het heden kwam er allemaal uit toen ze als eerste over de streep kwam bij de Mass Start gisteren. Schitterend. Groenewoud heeft het ook goed gedaan. Helaas pech op de MS, maar daarentegen een onverwachte medaille via de TP. Ook een sterke 1500m gereden met een 5e plek op 0,15 sec van brons. Daar staat tegenover het presteren van Bergsma. Dat is ontiegelijk zuur, maar tegelijk zit het zelden zo mee dat alle deelnemers van een ploeg hun beste races laten zien op dit podium. Met slechts 3 deelnemers aan de start kun je ook amper een steek laten vallen. Dan mag je met 5 medailles, waaronder 3 gouden, echt wel trots richting Friesland vertrekken.
De opzet (zeker bij de mannen) is helaas zodanig dat het vaak na de 2de afstand al totaal niet meer spannend is. De 5km specialist is bij de mannen zwaar in het voordeel, terwijl je bij de vrouwen vaker een strijd ziet tussen de 1500m en 3/5km specialist. Zowel een 5 als 10km is te ver om het toernooi interessant te maken voor middellangeafstandspecialisten. Dus je moet misschien wat schuiven in de afstanden om het weer spannend te maken. Ik zie wel iets in 3 afstanden, bijvoorbeeld 500 + 1500 + 10000.
Een interessant idee, al moet ik zeggen dat ik niet uitkijk naar het aantal 10 kilometers boven de 14 minuten van schaatsers als Krol en Nuis.
