De Goudsche Doorloper
Well-Known Member
Wat een geweldig WK! Niet met de allersnelste tijden, maar wel met bijzondere prestaties van mensen die boven zichzelf uitstegen.
Mijn absolute winnaar van het weekend was niet Jordan Stolz (al is het zeker historisch dat hij klassieke 3 afstanden wist te winnen; nooit eerder vertoond op een WK Afstanden).
Nee, het was Irene Schouten. Het is moeilijk om aan de top te komen, maar aan de top te blijven is nog veel moeilijker. Dit seizoen was Irene weer een mens geworden. Iemand die fouten maakt, die ook gewoon slechte periodes kan hebben waar het niet allemaal vanzelf gaat. En die daar ook gewoon eerlijk over is. Als je er mentaal zo doorheen zit en je dan op de 3 kilometer mede door een ongelukkige loting net naast het goud grijpt, op de ploegenachtervolging door een technische fout gediskwalificeerd wordt en je op de massastart een ingecalculeerde overwinning naar je ploeggenootje ziet gaan, dan moet je van hele goede huize komen om niet gedemotiveerd te raken voor je allerlaatste kans om er nog iets van te maken. Je bent driemaal Olympisch kampioen en je dreigt met nul titels naar huis te gaan.
Om je dan weer op te kunnen richten, terug in je flow te kunnen komen en één van je beste races ooit neer te leggen, dan ben je één van de allergrootsten. Er zijn er maar weinigen die mentaal zo sterk waren als Irene Schouten gisteren was. De grootsheid straalde van haar race af en deed zelfs de stoïcijnse Jillert Anema een traantje laten. En dan het Wilhelmus dat heel hard door het publiek meegezongen werd. Prachtige beelden en de mooiste apotheose die dit schaatsseizoen zich kon wensen. Schaatsen leeft in Thialf en Thialf leeft voor het schaatsen. Het was fantastisch om alle schaatsers uit binnen- en buitenland zo te zien genieten van de bijzondere sfeer van het rijden in een bomvol Thialf.
Mijn absolute winnaar van het weekend was niet Jordan Stolz (al is het zeker historisch dat hij klassieke 3 afstanden wist te winnen; nooit eerder vertoond op een WK Afstanden).
Nee, het was Irene Schouten. Het is moeilijk om aan de top te komen, maar aan de top te blijven is nog veel moeilijker. Dit seizoen was Irene weer een mens geworden. Iemand die fouten maakt, die ook gewoon slechte periodes kan hebben waar het niet allemaal vanzelf gaat. En die daar ook gewoon eerlijk over is. Als je er mentaal zo doorheen zit en je dan op de 3 kilometer mede door een ongelukkige loting net naast het goud grijpt, op de ploegenachtervolging door een technische fout gediskwalificeerd wordt en je op de massastart een ingecalculeerde overwinning naar je ploeggenootje ziet gaan, dan moet je van hele goede huize komen om niet gedemotiveerd te raken voor je allerlaatste kans om er nog iets van te maken. Je bent driemaal Olympisch kampioen en je dreigt met nul titels naar huis te gaan.
Om je dan weer op te kunnen richten, terug in je flow te kunnen komen en één van je beste races ooit neer te leggen, dan ben je één van de allergrootsten. Er zijn er maar weinigen die mentaal zo sterk waren als Irene Schouten gisteren was. De grootsheid straalde van haar race af en deed zelfs de stoïcijnse Jillert Anema een traantje laten. En dan het Wilhelmus dat heel hard door het publiek meegezongen werd. Prachtige beelden en de mooiste apotheose die dit schaatsseizoen zich kon wensen. Schaatsen leeft in Thialf en Thialf leeft voor het schaatsen. Het was fantastisch om alle schaatsers uit binnen- en buitenland zo te zien genieten van de bijzondere sfeer van het rijden in een bomvol Thialf.
