Beide. Sven moet uiteindelijk rijden en ook hier ze kop erbij houden, Kemkers had ht nooit mogen roepen. Als hij het al geroepen heeft, moet het verhaal van een van de twee maar eens horen.
Kemkers, omdat hij ALTIJD met zijn vinger wijst naar de bocht en Kramer daar dus al jaren op vertrouwt. In een split second luister je naar je coach en pak je de verkeerde bocht.
Uit de Van Dale: " coach [kootsj] de; m,v -es iem die sporters adviseert en begeleidt coa·chen coachte, h gecoacht als coach begeleiden." Kemkers is de coach van Kramer, dus... Als je coach roept dat je naar binnen moet dan doe je dat, ook al denk je zelf de buitenbaan te moeten hebben. Hij brengt je aan het twijfelen en je denkt 'de coach zal het wel goed hebben'. Heel logisch, maar Kramer zal de volgende keer z'n eigen mening volgen. Ook voor Kemkers een groot drama, ben benieuwd naar zijn commentaar.
Kramer zit gewoon goed, wil net de bocht in gaan. Op het allerlaatste moment, want daar staat Kemkers, krijgt Kramer door je moet naar binnen. Je hebt geen tijd meer om na te denken, het gaat om misschien 10 meter. Hoe kun je nou Kramer nog schuld geven ?
Dat is toch gelul! Wanneer je zelf hebt geschaatst en zeker op een 10km dan ben je qau wissels gewoon op de automatische piloot aan het rijden. Je focust je voornamelijk op je techniek en ronde tijden. Als je dan een trainer hebt die 20 meter voor de bocht loopt te roepen dat je anders moet wisselen dan reageer je daar op. Echt één van de grootste fouten die ik in de schaatshistorie heb meegemaakt!! Dit mag niet gebeuren.
Sven zat goed, hij reed al vlak langs Kemkers! Voor iemand zoals Sven, die altijd en overal de puntjes op de i moet hebben, is het dan wel erg vreemd dat zich naar de verkeerde baan laat sturen. Dus is de schuldvraag moeilijk, ik ga voor B E I D E.
Heb jij ooit een 10 gereden? Je weet donders goed hoe je uit de bocht komt en vanaf het begin van de kruising rij jij je goeie kant op. Dan weet je waar je heenmoet.
Ik ga wel voor beide, maar vindt dat Kemkers iets meer schuld heeft. Ik denk dat je als schaatser, in de roes van de race, zo'n aanwijzing vrij blind opvolgt. Maar Kramer had toch ook zelf moeten blijven denken.
Uiteindelijk toch Kemkers omdat hij op het laatste moment iets roept. Dat had ie veel eerder moeten doen of gewoon zwijgen als hij het zelf niet meer zeker wist. Als sporter ben je afgeleid en doet dan precies het verkeerde.
De schaatser beslist uiteindelijk..!!!! De DQ staat achter Kramer zijn naam.. dat hij het Kemkers kwalijk neemt ja.. maar hij rijd een binnenbocht teveel en niet Kemkers.. ook al stuurt hij hem die kant op..
Ik ga voornamelijk voor kemkers, al is Sven natuurlijk degene die het doet. Kemkers wijst verkeerd, als hij dit niet had gedaan was Sven goed gegaan
idd het doet er nu niks meer toe het is gebeurd hoe jammer het ook is maar 1 feit blijft: sven kramer reed wel een orondanks die extra binnenbocht maar had ie die niet had ie nog gewonnen laat het en seconde ofzo gescheelt hebben.
Gepubliceerd: woensdag 24 februari 2010 Bron: ANP VANCOUVER (ANP) - Gerard Kemkers beleefde dinsdag naar eigen zeggen het meest verschrikkelijke moment uit zijn loopbaan. De trainer stuurde Sven Kramer tijdens de olympische 10 kilometer bij een wissel de binnenbaan in, terwijl hij juist de buitenbocht moest hebben. ,,Ik neem hier mijn verantwoordelijkheid voor, dit is volledig mijn schuld'', aldus Kemkers. ,,Het verhaal is vrij simpel. Ik keek opzij en schreef iets op mijn whiteboard, dat heb ik altijd naast de baan liggen. Toen ik terug de baan opkeek, zag ik Sven voor mijn gevoel in de buitenbocht rijden. Hij was heel ver uitgewaaierd.'' Toen even later Ivan Skobrev, de opponent van Kramer, na een bocht juist in de binnenbaan leek uit te komen, dacht Kemkers het zeker te weten. Voor zijn gevoel moest Kramer naar binnen en zijn Russische tegenstander naar buiten. ,,Dus ik roep: Sven binnenbaan!''
Het is mooi van Kemkers dat hij de schuld op zich neemt, maar het blijft wel de rijder die op het ijs staat en het moet doen.
Zowel coach als schaatser hebben in de afgelopen jaren door de vele behaalde resultaten laten zien dat er geen sprake is van in gebreke zijn ten aanzien van deze afstand, en het plan van aanpak; derhalve kun je in de aanloop periode niet spreken van schuld; dus.. geen gebrek=geen schuld. Wil je vervolgens over schuld spreken op basis van deze ene race dan moet je òf het gebrek neer leggen in een miezerig gebrek aan concentratie (bij coach, en vervolgens ook bij schaatser), òf je legt het gebrek elders neer. Nu weten we allen uit eigen ervaring (tenzij dat je een klein kind bent) dat een miezerige fout zelfs de besten kan overkomen. Sterker nog, bij de besten vallen die miezerige fouten juist het meest op. Hoe kan je dan een absolute afwezigheid aan enig (al dan niet catastrofaal) gebrek garanderen? Dat kun je niet als mens, tenzij dat je het als mens op grond van hoogmoed wilt beweren òf je garandeert het bij de feilloze Almacht van een Ander. Dus..heeft de aanloop tot deze race kenmerken van hoogmoedigheid gekend? Ik zeg, niet ten aanzien van de capaciteiten als schaatser en als coach. Maar wel ten aanzien van een zaak die velen afdoen als een te verwaarlozen bijkomstigheid: Daar waar plaats zou moeten zijn geweest voor een gepaste dankbaarheid (de winst op de 5K), hoorden wij een ijdel aanroepen van de Almachtigheid. En och, wij Nederlanders schrijven dat makkelijk toe aan emotie en zien het door de vingers. Geen goud waardig! Schuld? Wij allen!
