Uiteindelijk gaat het mij altijd om de sport en niet om de schaatser. Tegelijkertijd zijn er mensen die boven de sport uitstijgen zoals Heiden, NvdP, Ardje, Shimizu, Shani Davis en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Maar Kramer en Wūst stijgen zelfs daar weer boven uit.
Ik zal de grijns van Kramer toen hij als 18 jarig pikkie het NK Allround tot verbijstering van tout schaatsend Nederland won, nooit vergeten.
Sven die woedend was toen Fabris zijn, wat zeg ik? ZIJN!!!! WR op de 5 km. afpakte en een week later dat met groots geweld terug pakte.
Kramer die Chad Hedrick alle hoeken van de baan liet zien op een 10 km in Calgary, wraak nemend voor wat dan ook.
Kramer die Bokko als een ezel achter een lekker worteltje liet schaatsen om dan een negative split te gaan rijden "Doei, Harvard!'.
Kramer die na één van zijn beste, misschien wel zijn allerbeste 10 km ooit reed, die in Gangneum in 2017, definitief de 10 km vaarwel moest zeggen: een schim van zichzelf was hij geworden; die vermaledijde rug ook.
Maar hij is strijdend én waardig ten onder gegaan, het lijf was op, de pijn niet meer te negeren.
En dan onze Ireen. Brabantse bakvis die alles keigaaf vond toen ze in Turijn op de OS zomaar goud won en veel minder dominant was dan Kramer. Maar oh, wat is ze slim geworden, onze Ireen: ze specialiseerde zich in de uniekste afstand ooit: Er staan wanneer het echt moet!
Altijd vechtend, altijd knokkend. Zielig in een hoekje, tegen een boom aan zittend op de buitenbaan in Colalbo in 2007 nadat ze haar riante voorsprong op Sablikova toch verspild had.
Een magistraal BR op de 1500 rijdend in ons geweldige Thialf, wat nu gelukkig nog staat. De middelvinger omhoog voor Paulien, nadat ze in 2019 in Inzell de WK afstanden op de 1500 had gewonnen. 5 f*cking spelen achter elkaar goud winnen, niemand die dat ooit gedaan heeft.
En sowieso heel bijzonder: op de OS van Sochi won ze zilver op zowel een sprint, een middellange en de langste afstand. Wie kan dat nog meer zeggen? Oh ja, en ook nog goud op de 3 en de TP. Ik bedoel maar...
Ireen worstelend om sponsors te vinden om uiteindelijk bij Gerard van Velden een veilige en stabiele thuishaven te vinden om nog één keer goud op de OS te winnen.
En nu moeten we zonder ze verder.
Stiekem verlang ik terug naar Herbert Dijkstra die volkomen uit zijn dak gaande schreeuwt "En Kramer doet het weer, waar haalt hij het toch vandaan? Een wonderkind is het".
En naar Erik van Dijk die met overslaande stem roept dat Ireen Wūst het hem weer heeft geflikt! Goud op de 1500 meter op de OS. Dat is toch ongelofelijk Martin?
Magistrale schaatsers, magistrale tijden.
En nu zijn ze voorbij.
En mijn hart huilt.
Want zo bijzonder wordt het nooit meer.
Nieuwe schaatsers zullen opstaan en het genieten van onze sport gaat gewoon door.
Maar dat er tegelijkertijd een Sven en Ireen opstaan? Vergeet het maar.
