Sporters van het jaar 2018

Tja, die gingen niet allemaal in 1 jaar van buiten de top 30 naar de top 10 na een coachwissel die duidelijk mentaal goed doet.

Interessante zienswijze. Dus Sluiter is dan ineens topcoach. En als ze dan in 2020 geen slam wint is hij weer topcoach-af?
Of zie je het meer als sumoworstelen, waar je de hoogste titel nooit meer kwijtraakt, en een toptrainer daarna altijd die status houdt?

coachwissel was in 2015

vandaar dat ik schreef "lijkt me het minimum", nergens gezegd dat dat voldoende is

Was er eigenlijk geen moment-van-het-jaar dit keer?

Heb het niet voorbij zien komen.

Nee voor mij had het Herlings moeten zijn.

Er komen steeds meer "prijzen" bij. Ik verwacht dat volgend jaar er ook een verkiezing van de beste ouders van de sporter komt.

Nee, gek eigenlijk. Wat is jullie keuze? Schulting ligt voor de hand vanwege de verrassing. Bertens die won in Cincinnati deed mij persoonlijk ook wel wat. Terpstra in RVV was gaaf omdat ik er zelf bij was. Maar ik heb niet veel met Niki en nog minder met zijn ploeg. De prachtige manier waarop PSV kampioen werd door Ajax compleet van het veld te spelen is puur persoonlijk mijn favoriet.

Voor mij was het Wüst op de 1500 meter, net boven Schulting. En de raid van Froome in de Giro. Voor Nederland geen positief moment, maar wel geweldig wielrennen van een topper met lef.

Hoogtepunt van de avond.

Voor mij deze:

het maakt voor mij ook heel veel uit of ik een moment live heb gezien. Dan is de ontlading groter. Vanwege diezelfde ontlading is een kort sportmoment in mijn hoofd makkelijker 'moment van het jaar' dan een wat langer moment. En dan kom ik bij Schulting uit.

Voor mij de 1500 meter van Ireen op de Spelen.

Leuk, dat vergelijken...

Dit was het gelijk na de Spelen:

En dit is het nu

Ik zelf ben gelukkig wel gelijk gebleven, al denk ik dat Schulting nu dichter op Wüst zit dan toen

Zeker waar dat live meemaken uitmaakt!
Daarom het 5e goud van Wüst ver boven alle anderen want ik krijg nog steeds buikpijn als ik naar de beelden kijk van een wachtende Ireen op het middenterrein. Wat duurde dat verschrikkelijk lang!

Maar er zijn zo vreselijk veel andere mooie momenten ook! Kjeld (was ik ook bij maar maakte toch iets minder emotie los), de 5 van Sven (in retrospect misschien wel zijn laatste grote internationale overwinning), Anna in Vlaanderen, Annemiek in Frankrijk en weer Anna (en Annemiek met kapotte knie) op het WK, Nikki in Vlaanderen, Tom in de giro én de tour, Chris Froome op het geitenpad, Epke op het WK, Maarten vd Weijden in de Friesche wateren, de waanzinnige races van Patrick Roest op het WCKT, het baanrecord van Ireen vorige week enz enz enz enz

Mooi jaar wel!

Dat van MVDW heeft de meeste indruk op me gemaakt - maar was niet echt één moment, eerder 2.5 dag... (of het moet het moment vd beslissing op te stoppen zijn)

haha, dat is inderdaad wel grappig om terug te lezen. Mooi hoe dat kan veranderen in de loop van de tijd...

Ik vind het goud van Wüst stiekem wel het NL sportmoment van het jaar. Iedereen had d'r al afgeschreven. Takagi zou wel even het goud binnenhalen voor Japan. Maar je mag Ireen nooit afschrijven. Ireen barst natuurlijk van het talent, maar is nooit echt dominant geweest op een afstand, zoals Sven of zoals Takagi dat wel was de rest van het seizoen. Daarom is het des te knapper dat ze het toch weer wist te flikken. Koningin van het pieken op het juiste moment. Ik vind het een superleuk mens en heb diep respect voor haar gedrevenheid en discipline. En dat baanrecord in Heerenveen laat zien dat ze nog wel wat in de tank heeft. Op naar dat wereldrecord in Salt Lake City!

Precies dat maakte die medaille zo mooi! Net als het goud van Tuitert in Vancouver en de wereldtitel sprint van Wennemars destijds. Sporters die tegenslag overwinnen en dan toch op het moment supreme het uiterste uit zichzelf weten te trekken veroveren nou eenmaal mijn hart!

Wat Kramer al die jaren heeft gepresteerd is ongekend knap maar omdat het zo overweldigend is raakte het mij minder. Nu hij tegenslag tegenkomt/laat zien dat hij tegenslag tegenkomt (want dat was er natuurlijk wel, maar hij toonde het niet en je merkte het nauwelijks aan zijn prestaties) raakt hij me veel meer als sportman. De Olympische 5km voelde toen voor mij als supporter als ‘formaliteit’. Dat klinkt omaardig maar het was toch de meest voorspelbare medaille. Nu ik erop terugkijk is die medaille veel specialer dan toen?

Lelijke eigenschap eigenlijk van mij als supporter! Maar ik denk dat veel mensen het wellicht herkennen.