Ploegenachtervolging vrouwen, zaterdag 12 februari 09:00 en dinsdag 15 februari 07:30

Ik vraag me af of juist Kramer niet gewoon degene zou zijn die liever zijn eigen trainingschema zou vasthouden.

Hoezo kiezen? Waarom niet een wedstrijd bij de NK afstanden om uit te maken wat het snelste team is?

Die zou een journalist een reportage of docuserie laten maken waar in weinig woorden iemand de zwarte Piet toegespeeld zou krijgen.

Tarzan heeft Jac Orie zover gekregen om het oerwoud in te gaan. Gerard van Velde slingert van boom naar boom, Jac Orie loopt met een kapmes door het struikgewas. Zijn bril staat scheef op zijn hoofd.
Gerard en Jac struinen door een donker oerwoud, een jungle zonder einde, dat steeds dichter en dichter begroeid raakt. Als de mannen verder komen, bedekt een dak van bladeren de ondergaande zon. Op een omgekukelde boom neemt Jac een korte pauze.
“Volgens mijn berekeningen is het nog twee mijl die kant op,” zegt Jac. Hij wijst naar een donkergroen gebied waar wat palmen groeien.
“Dat voel ik ook,” zegt Gerard.
Orie staat op, en laat bijna zijn kompas vallen. De heren stiefelen door. Gerard pakt weer af en toe een boompje mee.
“We zijn er bijna!” roept Jac wat later, als Gerard mee op het kompas kijkt. Hij veegt wat zweet van zijn hoofd af.
Een rare vogel komt naast hen zitten, maar het blijkt gewoon Jillert Anema te zijn.

“Hier ligt de bron van het kwaad dat we zoeken.” Een duistere zwarte vloeistof gutst en kolkt naar beneden.
“Deze vloeistof stroomt de Vallei van het Nederlandse schaatsen in. Volgens mijn berekeningen is dit vloeibaar Monopursuitium, wat ervoor zorgt dat Nederland niet als een team kan schaatsen.”
De onmetelijk hoge palmen, rond de bron van de vloeistof, deinen in de wind en hebben grote kokosnoten bovenaan.
“Ja, Jac,” zegt Jillert, “als we nou dat rotsblok hierheen schuiven, stoppen we de stroom van dat monopursuitium. En daar zit een oranje vloeistof onder. Volgens mij laat die ons wel als een team rijden. Ik kwam een Otter tegen die dat zei.”
De heren beginnen het rotsblok te duwen. Jac verzucht dat het een allemaal een flink stuk makkelijker zou zijn als Nils van der Poel hierbij zou zijn. Voor hem is een missie als deze een walk in the park.

“Bijna, mannen!” Nog enkele centimeters en de zwarte vloeistof wordt volledig tegengehouden door het rotsblok. Het stroomt dan niet meer de vallei in, maar een of andere grot. Vanaf dan kan Nederland weer fatsoenlijk in een team schaatsen. Jillert, Jac en Gerard duwen met hun laatste krachten. Er borrelt al oranje water in de buurt. Ze hebben de Nederlandse ploegenachtervolging bijna gered.
BOEM !!! Een dikke neusaap werpt vanuit de hoogste boom een enorme kokosnoot precies op de drie duwende heren. Hij mikt hem er perfect op. De aap kan zijn lach niet inhouden. Ha, ha, ha. “Jullie denken zomaar het Nederlandse achtervolgingsschaatsen te redden! Maar ik ben Jan CoopmAap, dat laat ik niet gebeuren!”
De drie coaches liggen bewusteloos onder de levensgrote kokosnoot.






Badend in het zweet wordt Jan Coopmans wakker. Hij schudt zijn hoofd. Was dit een voorspellende droom??

Duizelig stapt hij zijn bed uit. Hij besluit toch maar Marijke Groenewoud in de achtervolging in te zetten.

Is er iemand die de column van Thijs Sonneveld wel kan lezen? https://www.ad.nl/olympische-spelen...-krijgen-om-een-ploeg-op-te-stellen~ad4e3e0a/
Hij schrijft altijd vlijmscherpe en rake stukken.

Of ze een team waren. Heel even was het stil. Ireen Wüst deed alsof ze niet thuis was, Antoinette de Jong staarde naar de punten van haar schoenen en Irene Schouten stamelde een paar holle zinnen met nog hollere woorden.

Wat ze zei maakte ook niet uit. De lichaamstaal vertelde meer dan genoeg.

De winnares van de 3000 en 5000 meter, de winnares en de derde van de 1500 meter: Nederland heeft het best mogelijke team dat je kunt samenstellen. Op papier dan. Dat is ook precies hoe bondscoach Jan Coopmans erover denkt: hij gaat er vanuit dat de Nederlandse vrouwen individueel zo goed zijn dat ze op brute kracht en uithoudingsvermogen secondes kunnen winnen op de concurrentie.

Irene Schouten, Ireen Wüst en Antoinette de Jong. © EPA
Maar olympisch goud win je niet op papier.

Precies nul keer trainden drie Nederlandse vrouwen deze winter samen vóór de Olympische Spelen. Er werd niet uitgeprobeerd wat wel en niet werkt, er werd niet gedaan aan teambuilding, er werden geen afspraken over de onderlinge communicatie gemaakt, ze zaten niet met z’n drieën in een windtunnel. Er werd doodleuk gekozen voor een helm waarvan ze wisten dat die niet het snelste was. Commerciële belangen gingen voor, individuele belangen gingen voor.

Schouten, Wüst en De Jong zijn de kopvrouwen uit drie verschillende commerciële ploegen, met drie verschillende coaches. Voor allemaal is de ploegenachtervolging een extraatje. Een medaille die ze ook nog even meepikken als ze er toch zijn. Omdat geen van allen haar individuele schema wilde of kon omgooien, is de ploegenachtervolging de afgelopen jaren gebleven wat het al die jaren ervoor ook was in Nederland: een bijnummer.

Het schuurt al jaren tussen de verschillende commerciële ploegen. Ze hebben hun eigen karakters, hun eigen visies, hun eigen belangen. Ze strijden het hele jaar tegen elkaar, soms respectvol, soms niet. Ze irriteren en frustreren elkaar. Dat er in de week voor aankomst in Peking een relletje losbarstte, was een accident waiting to happen. Ik snapte de ophef niet goed: het was niet bepaald nieuws dat er achter de schermen af en toe een haar in de boter zit. In de publieke opinie kreeg vooral Jillert Anema de schuld in de schoenen geschoven. Ik weet niet of dat terecht is. Tuurlijk, het is een eigenheimer die er niet voor terugdeinst om andere tegen de schenen te schoppen. Maar tegelijkertijd is hij waarschijnlijk de coach die het meeste belang hecht aan de ploegenachtervolging (en de massastart).

Het is vooral belachelijk dat de KNSB en de bondscoach het wéér niet voor elkaar krijgen om een ploeg op te stellen. Want nee, de Nederlandse team pursuit is geen ploeg. Het is een drievoudige individuele achtervolging.

Nul keer samen trainen en dan ook nog verwachten dat het een gouden medaille oplevert.

Wat een aanfluiting.

Als Nederland het echt niet voor elkaar krijgt om een goed team samen te stellen die de TP en de gezamelijke trainingen serieus neemt kun je je afvragen of Nederland wel zou willen/moeten meedoen aan de TP.
Misschien is het beter als NL de TP links laat liggen want op deze manier zal het nooit wat worden. Je kunt niet mee doen en dan maar hopen/gokken dat een gelegenheidsgroepje schaatsers mee doen aan de TP en dan wel even wat medailles binnen gaan slepen.

Als NL op deze manier brons kan meepikken dan is het natuurlijk nog altijd beter dan niets. Het is misschien een aanfluiting/schande/enz. maar een medaille is wel gewoon een medaille en dat telt voor het Olympische comités.

Als je mee gaat doen op basis van goed geluk ben je dan nog wel serieus met je sport bezig?

Niet echt, maar ik neem ze het niet kwalijk dat als ze op goed geluk een medaille kunnen pakken dat ze dat ook doen.

Dit is eigenlijk wel een aardig artikel over hoe de zaken er voor staan in de TP perikelen.

https://nos.nl/peking2022/artikel/2...enachtervolging-een-plus-een-plus-een-is-twee

Misschien kunnen de vijf shorttrack vrouwen dit 'team' een dagje mee te hei opnemen en flink in elkaar beuken, dan komt het teamgevoel vanzelf

@sysya Dank voor het plaatsen! Inderdaad, een vlijmscherpe en rake column.

Ja klinkt leuk, maar dat is natuurlijk totaal onvergelijkbaar.

Mwa niet echt. Tuurlijk andere sport, andere manier van organiseren, maar uiteindelijk gaat het erom dat deze 5 dames voor elkaar door het vuur gaan. Geven geen moment op. Schulting kan net zo goed zeggen dat ze zich alleen op de individuele afstanden wil richten, maar dat doet ze niet. Het gaat om teamgevoel en dat je tijd wil besteden aan het samen trainen voor een gemeenschappelijk doel.

Tuurlijk deze dames trainen allemaal in 1 ploeg, maar ook dat is een keuze, net als dat trainen voor de relay een keuze is. Denk je dat Jeroen Otter deze belachelijke vertoning bij de TP zou accepteren van zijn schaatsers? Echt niet.

Waarom? Het gaat om de beleving: we doen dit samen, we gaan samen voor goud. Zou niet zo moeilijk moeten zijn... of is langebaan echt zo'n egoïstische sport?

Ik denk dat het inderdaad echt anders is als je allemaal een andere baas hebt. En de TP baas is helemaal geen baas, heeft niks te vertellen.

In ST is dit het hoofdnummer, in LT is het een bij nummer. In ST trainen ze altijd, iedere minuut samen, in LT train je met de mensen met dezelfde baas. En in LT staan de individuele medailles voorop, in ST blijkbaar niet.

Dat maakt allemaal niet uit?

Het gaat erom dat als je ervoor kiest om mee te doen aan een teamonderdeel je je ook als een teamplayer moet opstellen. Het kan mij echt geen bal schelen hoeveel coaches zich er tegen aan bemoeien of hoe verdeelt de commerciële teams wel niet zijn. Op het moment dat je ja zegt tegen een teamonderdeel zorg je er maar voor dat je al die dingen aan de kant zet en voor mijn part je coach een klap verkoopt als hij blijft zeuren. Als je dat niet kunt dan moet je gewoon geen ja zeggen.

Kom op jongens, beetje appels en peren dit. De ST dames draaien dezelfde kampen, trainen altijd tegelijkertijd op dezelfde plekken en vormen al jaren gezamenlijk een ploeg - trainen voor de Relay bijt het individuele programma gewoon amper of zelfs niet. Er is altijd wel even wat tijd voor of na de training om wat gezamenlijke rondjes te draaien. Dat zou compleet anders zijn als ook zij met verschillende commerciële ploegen zouden moeten omgaan. Dan gaan de trainingen elkaar automatisch een keer wél bijten. Dan is de een in het buitenland op trainingskamp, terwijl de ander net even een gaatje heeft om in Thialf gezamenlijk te trainen.

Daarnaast is het teamgevoel van een ploeg die al jaren gezamenlijk trainen (en het eea hebben meegemaakt) gewoon niet na te bootsen bij de vrouwen TP. Dat zijn 3 vrouwen die al jarenlang niet dagelijks met elkaar trainen. Dat kun je alleen nabootsen als de groep uit 1 commerciële ploeg komt. En ze allemaal aan een en dezelfde persoon verantwoording afleggen. Neemt niet weg dat de TP-dames een faaltraject achter de rug heeft, maar dat ontbrekende teamgevoel lijkt vooral door 1 dwarsligger en een wegkijkende baas te komen.