Mooiste moment van de Spelen 2018

De Olympische Winterspelen van PyeongChang zijn voorbij. Wat is volgens jullie het mooiste moment op de Spelen geweest?

Ondanks dat ik Jorien fan was dat Ester Ledecka op de Super G.

Ik kan het niet helpen en het zal niemand verbazen: de 5 km van Sven. Ik ben nu eenmaal groot fan en iedere overwinning van hem staat hoog in mijn vreugdelijstje. Vlak daarachter komt de 1500 van Ireen en daar weer heel snel achter de 5 km van Esmee. Die laatste heb ik nog een paar keer helemaal terug gekeken mét de interviews er vooral bij, blijft prachtig.

Ik twijfelde tussen Schulting, Wüst en de massastarts, maar ik kies toch voor Wüst. Gewoon het moment dat ik het meest blij was.

Halve finale 1000 meter Schulting. In één beweging van achteren naar voren.

Sorry voor alle Nederlandse sporters maar voor mij was Kodaira die Lee troostte toch wel het mooiste moment van de Spelen.
De Olympische gedachte prachtig in beeld gebracht.

Ik twijfelde tussen 2 momenten. De gouden medaille van Schulting bij de shorttrack is een uniek moment. Onverwachts goud op de laatste dag en prachtig gereden. Maar doordat de Koreanen Shim en Choi vielen en Fontana gehinderd werd, blijft daar toch een beetje een 'What If' gevoel aan hangen. Mede daarom heb ik toch gekozen voor Ter Mors op de 1000 meter langebaan. Waanzinnige tijd en zeer sterke concurrentie, daarom voor mij de beste race en ook hier zat toch ook wel weer een verhaal aan vast. Een slepende rugblessure, maar alles op alles zetten om te vlammen op de Spelen en dan komt al die klasse er toch weer uit.

Kodaira en Sang-Hwa Lee ook voor mij.

Idem voor mij

Ik heb nog eens de uitslagen teruggekeken op speedskatingsresults.com. Wat wonnen de Nederlanders toch vaak met een klein verschil goud. Het heeft wat dat betreft bepaald niet tegengezeten.
Ondanks dat ik ook een fan van Sven ben, kies ik toch voor Esmee Visser. Omdat het toch wel erg onverwacht was en ze zo'n leuk fris nieuw talent is en vooral omdat ze mooi schaatst.

Suzanne Schulting. Zware loting voor de halve finale 1.000 meter, maar daar met die ongelooflijke manoeuvre van vier naar één. Ik was al blij met de finaleplaats, maar daar rolde ze de boel ook op. Tenslotte een stortvloed van woorden bij het interview na afloop en dat afsluiten met: 'Ik heb er geen woorden voor'. Die had ik ook even niet.

een eerste schifting is bij mij een hele praktische: heb ik het live gezien? Zo niet, dan doet dat al af aan de beleving en is het dus sowieso niet het mooiste moment.

Dan staan de medaille van Yara van Kerkhof en van de relay-dames toch wel bovenaan. Beide ook echt onverwachte medailles, vandaar. Gek genoeg minder beleving bij Schulting. Komt misschien omdat ik me toen moest inhouden op mijn werk...

Maar ik ben ook wel fan geworden van Esmee Visser. Leuke spontane meid.

De sluitingsceremonie.

Laat ik hier maar meteen de wind uit de zeilen nemen. Leuke provocatie dit weer, zodat je vervolgens weer kunt zeggen dat we 'iets moeten doen aan onze lange tenen'.

Ik heb gekeken naar bij welke momenten ik het meest uit mijn plaat ging.
Dat waren maar twee momenten: Schulting en Nuis 1000 m.
Die waren ook het meest spannend.
Nuis viel af omdat dat eigenlijk ,eer een persoonlijk dingetjes was (ik had er nogal wat op staan)

Ik vind wel dat Nederland bij dit soort momenten kiezen erg kort van memorie is: de medailles van Visser en Achtereekte
waren ook erg verrassend, loeispannend en twee hele ontwapenende winnaressen, maar ja, dat was 'vroeger' he? (een week geleden is alweer ouwekoeienpraat)

Ik zou persoonlijk toch eerder gaan voor het goud van Wüst. Die had zichzelf echt veel druk op gelegd. De prestaties van Visser en Schulting zijn prachtig natuurlijk, maar dat was geen 'nu of nooit'. Voor hen was elke medaille mooi meegenomen.

Hier sluit ik me tevens bij aan. Of de geweldige races van Noorwegen op de TP.

Qua Nederlanders vond ik de overwinning van Ireen het mooist.

Negeer hem toch gewoon. Sterker nog, ik zou iedereen hier willen aanraden hem te negeren. Laat hem lekker z'n tijd verspillen aan het typen van berichten die niemand leest of reacties op geeft...Hij heeft niet voor niiets dezelfde reputatie op andere fora en op tenminste 1 al een ban.

Prachtig gezicht was dat ja. Je zag daar dat de enorme druk van Lee's schouders viel, waarna alle emotie naar buiten kwam. Ik noemde haar vroeger weleens gekscherend 'de machine', omdat ze vrijwel perfecte races afleverde en daarbij weinig tot geen emotie toonde. Maar vanwege blessureleed bleek ze de afgelopen jaren toch kwetsbaar. Ze verloor op een gegeven moment zelfs meer dan ze won. Dit seizoen kwam de oude Lee echter weer een beetje boven en begonnen mensen er weer een beetje in te geloven. In Salt Lake zat ze maar 2 tienden van een onverslaanbaar geachte Kodaira af. Kon het dan toch? Lee is een grootheid in Korea, dus deze uitslag ging niet onopgemerkt voorbij. De afgelopen maanden nam de druk toe, ook vanuit haarzelf, om nog één keer voor goud te gaan. En ze kwam heel dichtbij, zat zelfs 2 tienden onder de tijd van Kodaira, maar sneed de laatste bocht niet goed aan. Ik heb Lee eigenlijk nog nooit een slechte bocht zien lopen. Die zijn normaal fenomenaal als ze goed is. Was het druk? Wie zal het zeggen.

Ze verloor. Kodaira kampioen. Zij was klaar. Alles gegeven, maar het was niet genoeg. En dan komt het besef bij haar: ze is klaar. Na vier jaar dag in dag uit trainen met die vervelende knieblessure was het eindelijk gedaan. Niet gelukt. Er volgde een gigantische ontlading bij haar, die ik zelden eerder heb gezien.

En dan zo'n gebaar van de nieuwe kampioene... Wow, kippenvel.

Sang-Hwa Lee, wat een prachtige sportvrouw. Zelden heb ik iemand zo mooi zien verliezen.

Afstand van de winnende tijd tot het wereldrecord:
* = Olympisch Record

1. Bloemen* 10000m 0,17
2. Lorentzen* 500m 0,43
3. Kodaira* 500m 0.58
4. Ter Mors* 1000m 0,75
5. Visser 5000m 0,76
6. Nuis 1000m 0,77
7. Kramer* 5000m 0,79
8. Achtereekte 3000m 0,98
9. Nuis 1500m 1,00
10. Wüst 1500m 1,17