Duif
Well-Known Member
Elk nadeel hep zun voordeel: de luchtdruk is ruim 20mb lager als gisteren. Dat wil dus zeggen dat het een stuk sneller zal gaan als gisteren het geval geweest zou zijn. Maar das logisch.
Supporter bij de Poolse Kampioenschappen Afstanden en Allround. Een ding is zeker, je moet behoorlijk flexibel zijn. De Nederlandse kampioenschappen kennen we allemaal, maar hoe gaat het er in Polen aan toe? De weg naar de ijsbaan Tor Stegny in Warschau begint met een bus. Eén ding is zeker. Hier rijdt elke 10 minuten een bus vanuit het centrum naar toe. Goede bereikbaarheid. Eenmaal uitgestapt even wat twijfel. De halte heet Tor Stegny, maar de ijsbaan ligt verstopt tussen de hoge flats. Wat zei Brodka ook alweer? Oh ja, de hotels tegenover de ijsbaan waren wat meer mijn stijl dan het hostel waar hij in verbleef. Even lokaliseren en daar is het wandelpad naar de ijsbaan. De plaatselijke skimarkt is ook alweer begonnen.
Gelukkig was ik hier al eens eerder geweest, want anders zou ik het gebouw waar groot 'hostel' op staat links hebben laten liggen. In het clubgebouw is namelijk een hostel gevestigd, waar het merendeel van de rijders tijdens een kampioenschap als deze ook slaapt. Het is dan ook een georganiseerde bende. Kleedkamers zijn er amper, dus iedereen claimt een eigen plekje in de smalle gang voor het omkleden (als je kamer niet op de begane grond ligt tenminste), de warming up en de cooling down. Af en toe is de kantine dicht want dan moeten alle rijders eten. De kleine hockeyijsbaan op het middenterrein is tijdens de wedstrijden ook toegankelijk voor publiekschaatsers dus alles loopt lekker door elkaar heen.
De start is elke dag om 10:00. Sinds dit jaar wordt de 1500 meter niet meer in kwartet gereden, dat was hiervoor wel het geval. De 3000 meter en 5000 meter gaan wel in kwartet. Blokjes worden niet opgeraapt dus de 5 kilometer heren was er een met hindernissen. Tot grote ergernis van Cieslak die de blokjes vervolgens op het midden terrein gooit. Weliswaar na zijn race en niet tijdens. Publiek is er zeker, vooral omdat de grote Olympisch Kampioen Brodka rijdt, maar ook omdat Zlotkowska, Was, Wozniak, Puszkarski, Goss en Nogal hier vandaan komen. Met name op de zondag is het erg druk. De rest van de dagen is het rustiger. De kampioenschappen zijn dit keer op zondag, maandag en dinsdag.
Artur Was waarschuwde al. Schaatsen in Polen, dat is anders dan in Nederland. Stralend loopt hij door de gangen en vertelt dat hij hier is opgegroeid. Als ik vervolgens tegen een rijder zeg dat hij die dag helemaal geen teampursuit kan rijden, omdat het niet op het programma staat, zegt hij:" Dit is Polen... je weet toch..".. Hetzelfde geldt voor de loting. Rijders melden zich aan-af-aan en de loting verandert met de minuut. Dat het soms lastig is dat het programma steeds verandert, wordt duidelijk bij de ceremonies. De eerste dag is er geen. De tweede dag ontbreekt Artur Was bij de ceremonie voor de mannen. Als hij opduikt, moet de medaille weer worden ingeleverd en begint het weer opnieuw. Szymanski is iets alerter en komt al rennend net op tijd voor het podium. Soms staan er dames klaar en blijken de heren te moeten. Het maakt allemaal niet zoveel uit.
Een Pools kampioenschap is een kleine reünie. Slawomir Chmura is inmiddels trainer en heeft zijn klas meegenomen. Maciej Biega was benieuwd of hij nog kon schaatsen en besloot het weer eens te wagen. Anna Rokita blijkt in de buurt te zijn en Pawel Abratkiewicz is weer even in Polen. Ook families zijn er. Zoals de drie vrouwen van Brodka. Vrouw lief en zijn twee dochters zitten rustig in de kantine. Of de fanatieke moeder van Piotr en Aleksander Puszkarski. De moeder van Aleksandra Goss die haar hondje heeft meegenomen omdat Aleksandra hem niet te lang wil missen. Voor sommige is het toch nog een verrassing dat ik daar loop. Sebastian Klosinski laat van schrik al z'n spullen vallen als die mij ziet zitten. Het is zijn eerste Poolse kampioenschap.
Maar waar is Brodka toch gebleven? Ik zie een grote club mensen. Fans, camera's, journalisten, fotografen.... Daar is het hoofd van Brodka. De openheid van Tor Stegny zorgt er voor dat de Olympisch kampioen geen moment rust heeft. Als we even later in de gang zitten bij te praten, zie ik door de ramen (nee, die zijn niet afgeplakt) allemaal volwassen mannen continu foto's maken en filmen met hun mobiele telefoons. Ik zeg tegen hem dat ik er een beetje moe van word... Hij haalt z'n schouders op en lacht: "Dit hoort nu bij een Olympisch kampioen". Ik besluit gekke bekken te trekken naar de camera en Brodka heeft de grootste lol. Maar diep van binnen vind ik het wel zielig, want hij wordt het hele weekend achtervolgt door media en fans, inclusief de mensen om hem heen. Gelukkig kan hij er wel om lachen als ik hem kwijt ben en zeg:" Ah, daar ben je. Ik moet gewoon op zoek naar een heleboel mensen en dan vind ik je vanzelf". Wellicht kan hij de sponsor van Szymanski lenen. De sponsor heeft een camouflage schaatspak voor Szymanski gemaakt.
Er zijn veel rijders met een verhaal in het Poolse schaatsen. Het brandweermannen verhaal kennen we. Het Artur Was verhaal kennen we inmiddels ook. Maar het verhaal van Artur Nogal is een verhaal dat ook een hoofdstuk in het Poolse schaatsboek verdient. Terwijl Artur Nogal mij bijpraat over het systeem in Polen met de schaatsclubs, ontdekt hij dat hij weg moet om te werken. Werken? Juist. Werken. Hij vertelt mij dat hij om de hoek werkt. Tegenover de ingang zit namelijk een schaatswinkeltje waar Artur Nogal dagelijks van 11:00-20:00 te vinden is. Trainen doet hij 's ochtends vroeg om 7:00. Een verhaal dat mij wederom raakt. En zo zijn er vele verhalen in het Poolse schaatsen. Tor Stegny zonder dak is zoals het schaatsen vroeger was. Dat Chmura een eigen schaatsklasje heeft, geeft hoop maar schaatsen in -10 doet en wil niet iedereen. Maar of het dak er komt, is nog steeds de vraag...
Gelukkig was ik hier al eens eerder geweest, want anders zou ik het gebouw waar groot 'hostel' op staat links hebben laten liggen. In het clubgebouw is namelijk een hostel gevestigd, waar het merendeel van de rijders tijdens een kampioenschap als deze ook slaapt. Het is dan ook een georganiseerde bende. Kleedkamers zijn er amper, dus iedereen claimt een eigen plekje in de smalle gang voor het omkleden (als je kamer niet op de begane grond ligt tenminste), de warming up en de cooling down. Af en toe is de kantine dicht want dan moeten alle rijders eten. De kleine hockeyijsbaan op het middenterrein is tijdens de wedstrijden ook toegankelijk voor publiekschaatsers dus alles loopt lekker door elkaar heen.
De start is elke dag om 10:00. Sinds dit jaar wordt de 1500 meter niet meer in kwartet gereden, dat was hiervoor wel het geval. De 3000 meter en 5000 meter gaan wel in kwartet. Blokjes worden niet opgeraapt dus de 5 kilometer heren was er een met hindernissen. Tot grote ergernis van Cieslak die de blokjes vervolgens op het midden terrein gooit. Weliswaar na zijn race en niet tijdens. Publiek is er zeker, vooral omdat de grote Olympisch Kampioen Brodka rijdt, maar ook omdat Zlotkowska, Was, Wozniak, Puszkarski, Goss en Nogal hier vandaan komen. Met name op de zondag is het erg druk. De rest van de dagen is het rustiger. De kampioenschappen zijn dit keer op zondag, maandag en dinsdag.
Artur Was waarschuwde al. Schaatsen in Polen, dat is anders dan in Nederland. Stralend loopt hij door de gangen en vertelt dat hij hier is opgegroeid. Als ik vervolgens tegen een rijder zeg dat hij die dag helemaal geen teampursuit kan rijden, omdat het niet op het programma staat, zegt hij:" Dit is Polen... je weet toch..".. Hetzelfde geldt voor de loting. Rijders melden zich aan-af-aan en de loting verandert met de minuut. Dat het soms lastig is dat het programma steeds verandert, wordt duidelijk bij de ceremonies. De eerste dag is er geen. De tweede dag ontbreekt Artur Was bij de ceremonie voor de mannen. Als hij opduikt, moet de medaille weer worden ingeleverd en begint het weer opnieuw. Szymanski is iets alerter en komt al rennend net op tijd voor het podium. Soms staan er dames klaar en blijken de heren te moeten. Het maakt allemaal niet zoveel uit.
Een Pools kampioenschap is een kleine reünie. Slawomir Chmura is inmiddels trainer en heeft zijn klas meegenomen. Maciej Biega was benieuwd of hij nog kon schaatsen en besloot het weer eens te wagen. Anna Rokita blijkt in de buurt te zijn en Pawel Abratkiewicz is weer even in Polen. Ook families zijn er. Zoals de drie vrouwen van Brodka. Vrouw lief en zijn twee dochters zitten rustig in de kantine. Of de fanatieke moeder van Piotr en Aleksander Puszkarski. De moeder van Aleksandra Goss die haar hondje heeft meegenomen omdat Aleksandra hem niet te lang wil missen. Voor sommige is het toch nog een verrassing dat ik daar loop. Sebastian Klosinski laat van schrik al z'n spullen vallen als die mij ziet zitten. Het is zijn eerste Poolse kampioenschap.
Maar waar is Brodka toch gebleven? Ik zie een grote club mensen. Fans, camera's, journalisten, fotografen.... Daar is het hoofd van Brodka. De openheid van Tor Stegny zorgt er voor dat de Olympisch kampioen geen moment rust heeft. Als we even later in de gang zitten bij te praten, zie ik door de ramen (nee, die zijn niet afgeplakt) allemaal volwassen mannen continu foto's maken en filmen met hun mobiele telefoons. Ik zeg tegen hem dat ik er een beetje moe van word... Hij haalt z'n schouders op en lacht: "Dit hoort nu bij een Olympisch kampioen". Ik besluit gekke bekken te trekken naar de camera en Brodka heeft de grootste lol. Maar diep van binnen vind ik het wel zielig, want hij wordt het hele weekend achtervolgt door media en fans, inclusief de mensen om hem heen. Gelukkig kan hij er wel om lachen als ik hem kwijt ben en zeg:" Ah, daar ben je. Ik moet gewoon op zoek naar een heleboel mensen en dan vind ik je vanzelf". Wellicht kan hij de sponsor van Szymanski lenen. De sponsor heeft een camouflage schaatspak voor Szymanski gemaakt.
Er zijn veel rijders met een verhaal in het Poolse schaatsen. Het brandweermannen verhaal kennen we. Het Artur Was verhaal kennen we inmiddels ook. Maar het verhaal van Artur Nogal is een verhaal dat ook een hoofdstuk in het Poolse schaatsboek verdient. Terwijl Artur Nogal mij bijpraat over het systeem in Polen met de schaatsclubs, ontdekt hij dat hij weg moet om te werken. Werken? Juist. Werken. Hij vertelt mij dat hij om de hoek werkt. Tegenover de ingang zit namelijk een schaatswinkeltje waar Artur Nogal dagelijks van 11:00-20:00 te vinden is. Trainen doet hij 's ochtends vroeg om 7:00. Een verhaal dat mij wederom raakt. En zo zijn er vele verhalen in het Poolse schaatsen. Tor Stegny zonder dak is zoals het schaatsen vroeger was. Dat Chmura een eigen schaatsklasje heeft, geeft hoop maar schaatsen in -10 doet en wil niet iedereen. Maar of het dak er komt, is nog steeds de vraag...
leenstrafan
Well-Known Member
Schitterend verhaal! Als je dit zo leest dan is het nog veel knapper dat Zbigniew Brodka al die verwende Nederlanders en in het bijzonder die blonde kerel uit Alkmaar op het moment suprême verslagen heeft. Je gunt het schaatsland Polen dat ze in de hoofdstad de baan overdekken zodat ze veel vaker bij goede omstandigheden kunnen trainen, en dat er nog maar veel talenten mogen doorstromen!
ZeeKoei
Well-Known Member
in 2011 heb ik dankzij kaartjes van dit forum voor het eerst live schaatsen gezien
Sindsdien ben ik zowat elk jaar terug naar Thialf geweest, met uitzondering van een jaartje Hamar, waardoor ik Belgen op podia van een WK allround gezien heb en live laaglandwereldrecords heb mogen meemaken.
En morgen ga ik weer...
Dank schaatsforum, dit is een pracht van een traditie geworden.
Sindsdien ben ik zowat elk jaar terug naar Thialf geweest, met uitzondering van een jaartje Hamar, waardoor ik Belgen op podia van een WK allround gezien heb en live laaglandwereldrecords heb mogen meemaken.
En morgen ga ik weer...
Dank schaatsforum, dit is een pracht van een traditie geworden.
Laatst bewerkt: