Die Michel Mulder toch ...
Rijdt een prima 1000 meter in de training, lijkt klaar voor een mooi NK, verkloot zijn volledige eerste dag en komt dan vanuit de hoek waar de klappen het hardste aankomen met het mes tussen de tanden met een bovenbeste tweede dag op de proppen.
Puntentotaal Dag 1: 71.120 (plek 11)
Puntentotaal Dag 2: 69.930 (plek 2)
Twee Compleet verschillende klassementen gereden door 1 persoon in 1 weekend. Dat vind ik dus geweldig aan Sprint Vierkampen.
Ik vind het zo'n fascinerende sportman. Misschien niet altijd de beste, maar altijd strijdlustig. Hij miste altijd al de aanleg, was meer aan het krassen dan schaatsen, mensen zeiden: het wordt nooit wat met die jongen. En toch... Hij werd in een jaar ineens heel veel beter. Hij werkte aan zijn techniek, aan zijn bochten en voelde zijn vertrouwen groeien. Ineens begon hij met winnen. Tweede op het WK Afstanden van 2012 met een fantastische 34.66. Toen gebeurde het in de zomer. In de stromende regen van San Benedetto del Tronto viel alles ineens op z'n plaats. Hij werd wereldkampioen. Op de wieltjes. Hij legde een fantastisch fundament voor de winter, waarin hij opnieuw wereldkampioen werd. Nu op een razend spannend WK Sprint. Hij bleek ineens een alleskunner. 500 meter, 1000 meter, hij kon het allemaal. Hij werd ook steeds beter. In december op het OKT reed hij die sensationele 34.31. Een maand later sleepte hij ogenschijnlijk eenvoudig zijn tweede sprinttitel binnen. En toen viel in februari alles op z'n plek. Hij werd Olympisch kampioen. De hoogste eer die je als schaatser kan halen. Ineens hoefde hij niet meer beter te worden. Het was klaar, het doel was behaald. Zijn droom was uitgekomen.
En wat doe je dan? Ga je dan meteen trainen voor een volgende Olympische titel, die je pas over 4 jaar kan halen? Je hebt je droom al behaald. Iets waarvan je eigenlijk nooit dacht dat het zou uitkomen. Nederland deed immers nooit mee op de Olympische 500 meter. Nee, je houdt even rust. Even bijkomen van alle commotie en aandacht van de afgelopen maanden. En dan is het april en sta je weer op de wieltjes. Je moet je weer opladen voor een nieuw seizoen. Eerst even een NK op de baan. En ja hoor, daar is de NOS: Waarom ben je aan het skeeleren? Waarom neem je nou zoveel risico? Je rijdt voor wat je waard bent, maar mist de scherpte. Ach, kan gebeuren. Je hebt immers zo'n twee maanden aan de kant gestaan. Dan het EK in Geisingen. Daar moet het gebeuren. Je hebt inmiddels al een stevige basis. Maar helaas. Geen goud. Geen enkele titel. Wel een paar keer brons en zilver, maar dat waren teamonderdelen. En bovendien slechts troostprijzen. Maar goed, in november weer een kans.
Het WK in Argentinië kent een bijzonder stroeve start. Koffers kwijt, Kamminga ziek, jij ook niet helemaal fit. Het baantoernooi laat Nederland aan zich voorbijgaan. Het móet gebeuren op de weg. Je knokt je tot de finale, maar moet daarin afrekenen met twee beren van Colombianen. Het mislukt. Je wordt derde. De NOS laat een 5 minuten lang interview zien waarin jouw teleurstelling weer eens voor alle Nederlanders zichtbaar is. Want waarom zou je naar een WK gaan waarin je toch geen kampioen wordt? Dan kun je toch beter naar de World Cups gaan? Dan gebeurt op een warme vrijdagnacht ineens iets ongelooflijks. Je wordt wereldkampioen. Toch nog! Op de aflossing en een millimeter verschil met de concurrentie. Maar een wereldtitel is een wereldtitel. Wereldkampioen op wielen, ijzers én Olympisch kampioen in één jaar. Dat doet niemand je meer na!
Met vers vertrouwen stap je weer op het ijs. Maar per wedstrijd begint het steeds minder te lopen. Je krijgt steeds meer vragen van de pers. Heb je je seizoen nu niet vergooid door dat skeeleren? Bij het NK afstanden ging het nog goed en nu niet meer. Mis je toch wedstrijdritme? Maar ging het wel zo goed op het NK? Je krijgt steeds meer twijfels, maar verzet je bakens naar het WK Afstanden. Daar moet je die Rus verslaan en heel Nederland laten zien dat je nog altijd meedoet. Het mislukt, maar je wordt wel tweede. Op ruime achterstand. Op het WK Sprint grijp je volledig mis. Je wordt vierde. Niet eens een medaille. Je krijgt de NOS weer op je dak: Hoe kan dat nou? De eerste 500 ging nog goed, maar de tweede gaat volledig de mist in. Seizoen voorbij. Niet eens zo'n heel mager seizoen eigenlijk. Gewoon zilver op het WK Afstanden en een paar keer podium op NK's.
Maar toch zijn de zaden van de twijfel gezaaid. Afgelopen seizoen is gewoon een Olympisch kampioen onwaardig. Daar is iedereen het over eens. Je hoort het de NOS iedere race zeggen: Michel Mulder, Olympisch kampioen op die afstand... Maar goed, in de zomer ga je weer vol aan de bak. En dan komen de eerste trainingswedstrijdjes in de zomer. Matige tijden. En elke week weer daalt je vertrouwen, omdat de tijden niet beter worden. Je broer rijdt met gemak 35.1 en jij moet het doen met 36'ers. Dat kan toch niet? Voor je het weet begint het nieuwe seizoen alweer. Op de KNSB Cup zak je volledig door het ijs. De dalende lijn die sinds het WK Afstanden was ingezet (en eigenlijk nog steeds sinds Sotsji) gaat gewoon verder. Geen World Cups. Op het NK Afstanden moet het gebeuren en het lukt weer niet.
Al gaat het wel iets beter. Zit er zowaar een stijgende lijn in? Een trainingswedstrijdje voor het NK: BAM 1:09. Iedereen heeft het eigenlijk al opgegeven. Je bent geen favoriet meer. Niemand verwacht iets van je. En dan ineens die tijd. Zou het dan toch nog? Dag 1 NK Sprint loopt volledig in de soep. Dag 2 is het alles of niets. Een laatste stuiptrekking of een voortzetting van de stijgende lijn? Er is in ieder geval nog veel werk aan de winkel voor de regerend Olympisch kampioen. En dan over twee jaar: kan het dan weer? Is hij al diep genoeg gezakt om zich weer helemaal te richten op die nieuwe ultieme droom: doen wat niemand van je verwacht. Want een Olympische 500 metertitel verdedigen is nog nooit iemand gelukt. Is Michel de eerste?
Michel Mulder is een man van hoge pieken en diepe dalen. Alles of niets. Ertussenin bestaat eigenlijk niet voor hem. Dat is net als de sprint. Go hard or go home. En Michel gaat voorlopig nog niet naar huis!
) zonder te kjjken naar de andere baan ging, dat een Mulder in de binnenbaan op volle vaart meereed, en nog vrij lang ook?
