Erbens uitspraak dat het zilver van Roest een mokerslag voor het Nederlandse schaatsen was, kunnen we afdoen als hyperbool. Maar welke momenten in de schaatsgeschiedenis zijn dat dan wel? De OS van 1984 (0 medailles) lijken me daar veel meer voor in aanmerking komen. Of (in veel mindere mate) de WB finale 1996 in Calgary waar 5 schaatsers on het WR 1500 doken en de eerste Nederlanders pas op plek 7 kwamen. Of het WK allround 2004 waar Hedrick en Davis de Nederlanders volledig naar huis schaatsten (en de 2 jaar daarop ook).
Met punt 1 en 3 ben ik het eens, punt 2 een stuk minder want een week na Calgary kwam de eerste wereldkampioen afstanden op de 1500m wel uit Nederland. Ik zou hier nog " de wissel" van Vancouver aan toe wil voegen. Dat was ook wel echt een dreun.
Klopt wat betreft 1996, op WK allround en afstanden ging het wel goed, maar de kranten waren destijds in mijn herinnering niet mals over dat vertoon in Calgary. Vancouver was vooral een dreun voor Sven, niet een totale afgang van het NL schaatsen. Ene Bob won toch nog brons ;-)
De val van Sven in Turijn op de ploegenachtervolging wordt vaak overschaduwd door "Vancouver", maar het verlies van een vrij zekere gouden plak mag toch een mokerslag heten.
Elke afstand waarop je uiteindelijk een medaille wint is moeilijk een mokerslag te noemen geloof ik. Gisteren op de 5000 meter een nette zilveren medaille tussen twee schaatsers uit vriendelijke landen waar 's winters alle sloten en meren wel nog dichtvriezen. Dat begint zo intussen het meest besproken sportmoment uit de hele Nederlandse sportgeschiedenis te worden geloof ik...
Buiten verschillende voetbalmomenten (toch de veel grotere sport) zou dat nog wel eens waar kunnen zijn ook.
Een mokerslag voor Sven was dat toch vooral, niet zozeer voor het NL schaatsen. Voor het laatste denk ik toch eerder aan er bijna niet aan te pas komen als land.
Misschien werd 'ie wat minder gevoeld, maar de 10km op het WK afstanden van 2020 was toch ook wel een flinke dreun voor Nederland. Op de afstand waar Nederland nog nooit níet had gewonnen op het WK Afstanden niet eens een medaille halen. En dan die waardeloze rit van Roest. Gevoelsmatig was dat toernooi toch wel een omslagpunt dat Nederland niet meer dé dominante factor is op de 5 en de 10, maar dat rijders uit andere landen ook gewoon goud of andere medailles kunnen winnen. En niet alleen omdat er niet meer Nederlanders mee mogen doen of omdat Bloemen voor een ander land mag rijden.
Een mokerslag is uitschakeling tegen Belgie voor WK 1986 of tegen Ierland voor WK 2002. Finales verliezen is ontzettend balen, maar van totaal andere orde.
Sowieso is spreken van een mokerslag nadat Roest nipt het goud misliep een idiote uitspraak, zelfs voor Wennemars. Het lag niet eens in de lijn der verwachting dat hij zou winnen!
De bookies gaven Roest gemiddeld ongeveer 15 a 20 procent kans op goud, dan mag je bij zilver inderdaad niet spreken van een "mokerslag"
de val van Sven.. is ook het verschil tussen Sven en Ireen. Om de een of andere reden heeft Sven ondanks zijn grotere dominantie, toch een paar WTF momenten gekend waar Wust juist alleen maar "ze flikt het weer" momenten heeft gekend.
Inderdaad die relativering in 1996 maakte je pas een week later. 2010 in mijn ogen wel, niet allen vanwege de wissel, maar meer om wat er allemaal mis ging in aanloop naar Vancouver. Timmer, na jaren eindelijk weer in bloedvorm raakt geblesseerd bij de WC door een Yu of Jin Groenewold , regerend wereldkampioene 3000m moet aan een hernia geopereerd worden Bob de Jong, (zie Timmer) krijgt last van zijn rug in Januari en haalt op de OS niet het niveau van eerder in het seizoen Groothuis griep valk voor de spelen en dus geen 1000m- medaille (goud?) Wüst en Van Deutekom overtraind (Wüst wint toch 1x goud, omdat ze GOAT is) Verweij en Leenstra zakken als talenten door het ijs in 1e seizoen Kemkers. Dus die 2 1500m gouden plakken waren heeeel erg welkom Maar we zijn er denk ik wel een stuk of 3-6 misgelopen
Ik denk dat 3 tot 6 misgelopen medailles wat overdreven is. Als je een scenario zonder al de Nederlandse malheur wilt indenken moet je ook de buitenlandse malheur wegdenken en er zijn ongetwijfeld ook een heel aantal dingen misgegaan bij de buitenlanders.
Marsicano en de geschorste Pechstein zijn eigenlijk de enige twee die ik zou kunnen bedenken, waarvan Pechstein hoogstens op de 5km, die we toch al niet wonnen (gingen winnen). Het punt wat ik wilde maken, is dat wat er in 2014-2018 naar onze kant oprolde, dat in 2010 juist niet gebeurde (behalve 2 x op de 1500). Terwijl bijvoorbeeld de magere oogst van 2006 veel beter aansloot op de niet al te hoge verwachtingen
Een mokerslag was het overlijden van de zus van Dan Jansen. Als favoriet aan de Spelen starten en dan niks binnenhalen doordat zijn zus de dag ervoor was overleden. De volgende Spelen ging de 500 meter weer mis. Iedereen gunde hem die winst. En hij deelde een mokerslag uit op de 1000. Eén van de weinige keren dat Dan Jansen sneller was dan Igor Zhelezovski. Wel op het juiste moment en door de hele wereld gegund.
