Schaatsen in de media 2009/2010

Dat Bikemotion moeten ze voortaan maar niet in een schaatsweekend plannen... :wink:

als je alles op tv volgt lukt het net, als je er rekening mee houdt maarja als je in heereveen zit.....

Hier het interview met Ireen in het NRC, ik vond het erg interessant om te lezen:
Schaatsster Ireen Wüst (23) kende vorig seizoen grote problemen. Faalangst, ziekte, oververmoeidheid. Toch gelooft ze heilig in succes in Vancouver 2010.

Door onze redacteur
MAARTEN SCHOLTEN
De doffe blik in haar ogen van vorig seizoen heeft plaatsgemaakt voor ouderwets stralende bravoure. „Ik voel me fris”, zegt Ireen Wüst terwijl ze in café Fam in het Duitse Erfurt nipt van een cola light. „Ik heb veel rust en vertrouwen, zit lekker in mijn vel. Dat is de laatste twee jaar wel eens anders geweest.”

Goed gevoel, bemoedigende trainingstijden. In de hoofdstad van Thüringen, waar Wüst op trainingskamp was met haar ploeg TVM, kon ze nauwelijks wachten op de eerste belangrijke wedstrijd van het schaatsseizoen, de NK afstanden dit weekeinde in Heerenveen. Hoe anders dan vorig jaar. „Toen had ik genoeg momenten dat ik er helemaal klaar mee was. Waarom doe ik dit nog, dacht ik dan. Het plezier was volledig weg. Op een gegeven moment ga je jezelf dingen voorhouden. Zo van: volgende week gaat het vast goed. Volgde er wéér een teleurstelling. Dan denk je: het gaat niet meer.”

Wüst (23) schoot in 2006 als een komeet naar de top van het vrouwenschaatsen. In haar eerste olympische race won ze in Turijn goud op de 3.000 meter. „Alles was nieuw, je was underdog, reed naar je beste kunnen en dan haal je ineens goud. Al kwam het in mijn achterhoofd niet helemaal als verrassing. In de training reed ik een week eerder al mijn snelste temporondje ooit.”

Een jaar later volgde in Heerenveen haar eerste wereldtitel allround, met baanrecords die nog altijd staan. „Qua beleving staat dat WK boven mijn olympische titel. Ik ging voor één ding: de wereldtitel. En dan lukt drie dagen lang alles. In de laatste drie, vier rondjes van mijn vijf kilometer begon het publiek te zingen: ‘campione, campione’. Ik was er met mijn volle bewustzijn bij, kreeg gewoon kippenvel door mijn pak heen. Dat jaar ging alles van een leien dakje. Je stapt in een trein, rijden maar en je komt waar je wilt. Zonder dat je beseft hoe je het hebt gedaan.”

Tot Wüst in 2008 bij het WK allround haar titel verloor aan ploeggenote Paulien van Deutekom. Half maart bij de WK afstanden in Nagano crashte de trein hard. „Mentaal was ik daar nog goed, ik had er zin in. Lichamelijk was ik totaal uitgewoond. Ik woog maar 57, 58 kilo. Nu 67. Ongelofelijk.”

Het begin van veel ellende. „Mijn grote fout is geweest dat ik vorige zomer, na Nagano, te snel wilde beginnen. Ik bouwde mijn basis op een niet fris lichaam. Zo ga je moe de winter in. Doordat je lichaam niet goed is, rijd je slecht. Vanaf de eerste race was het vechten. Technisch krijg je het niet voor elkaar en je bent met een vermoeid lichaam vaak ziek. Ik heb wel vijf antibioticakuren gehad. Op belangrijke momenten, of vlak daarvoor, ging het mis. Uiteindelijk ben ik nog op het podium gekomen bij de WK allround en WK afstanden. Maar aan het einde van het seizoen dacht ik: dit moet echt anders. Toen ben ik heel eerlijk tegen mezelf geweest.”

Op het meedogenloze af. „Achteraf is het bizar dat ik nog een heel seizoen heb gefunctioneerd. Je kunt gewoon meer dan je denkt, puur op wilskracht. Maar soms was ik tijdens een race in mijn hoofd al drie slagen verder dan met mijn benen. Ik wilde een bocht op frequentie rijden (snel overstappen, red.). Zag ik het terug, man, het leek wel een slak die over het ijs ging! Traag als weet ik veel wat. Een 500 meter leek bijna een drie kilometer.”

Ireen Wüst IJsbaan
Ireen Wüst (geboren in Goirle op 1 april 1986) begon met schaatsen in 1997, na het zien van de Elfstedentocht. Haar vader, net als haar moeder afkomstig uit Friesland, reed mee – en gaf tot haar afgrijzen op. Ze blonk uit in Jong Oranje, werd in 2004 tweede bij de WK junioren en pakte een jaar later de wereldtitel.

Met Sven Kramer stapte Wüst over naar TVM. In haar eerste seizoen won ze olympisch goud op de 3.000 meter. In 2007 won ze WK allround, drie keer goud op de WK afstanden en werd ze tweede op het EK en de WK sprint. Een jaar later was er winst op het EK en een tweede plaats op het WK allround. Ondanks alle fysieke problemen volgde vorig seizoen brons op WK allround en zilver op de WK afstanden (1.500 meter). Eind oktober opende ze in Tilburg de Ireen Wüst IJsbaan.
Na elke tegenvaller bleef ze naar buiten toe positief. „Ik wist aan het begin nog niet dat ik mijn basis had gebouwd op een uitgewoond lichaam. Altijd positief blijven, dat is de enige manier om de ellende te doorstaan als je er middenin zit. Jezelf mooiere en betere dingen voorhouden, moed inpraten, volhouden dat je wel een goede zomer hebt gedraaid. Als je dat vaak genoeg tegen jezelf zegt, ga je het op een gegeven moment nog geloven ook. Signalen van je lichaam ga je keihard negeren. Die zijn er niet. Gewoon doorgaan.”

Al knaagde het wel, bekent ze achteraf. „Soms was ik heel erg zenuwachtig. Onbewust weet je toch dat het niet helemaal goed is. Voor wedstrijden ontstaat een bepaalde angst, terughoudendheid. Als ik het maar red, denk je. ”

Rust nemen was geen optie. „Ik had geen enkel privilege omdat ik zo slecht reed aan het begin van het seizoen, moest me keer op keer bewijzen. Met een streep door het NK sprint zou ik meteen de 1.000 meter bij de World Cup, de WK afstanden en het WK sprint missen. Vier strepen door één afzegging. Dus ga je door. Al sloeg het achteraf nergens op dat ik daar ben gestart. ‘Wat doe jij hier’, vroegen ze. Tja, vechten. Niet opgeven. Maar een dag later zat ik ziek thuis op de bank. Als ik naar de wc liep was ik al helemaal bekaf.”

Op twee doordeweekse ochtenden in Thialf, tijdens skate-offs voor haar laatste kans, kregen de fysieke problemen grip op de geest. „Een typisch geval van faalangst. Ik moest en zou me plaatsen voor de WK afstanden, anders ging ik af. Daarmee legde ik zoveel druk op mezelf. Had ik nooit meegemaakt. Aan de start van de drie kilometer blokkeerde ik totaal. Ik reed als een dweil. Na afloop zat ik gedesillusioneerd op het bankje. ‘Trut die je bent!’ Dan gewoon de pers te woord te staan, terwijl ik dacht: ik wil verdwijnen.”

„Mijn vader was die dag, heel lief, speciaal naar Heerenveen gekomen. Hij zat bij me thuis, snapte ook niet wat er aan de hand was. Ik zei: ‘pap, laat me maar, ga maar naar huis.’ Zat ik als een zielig hoopje mens alleen op de bank. Later die dag toch samen met Sven (Kramer) naar Erfurt gereden, voor een World Cup 1.500 meter. Ging nog vrij lekker ook. Maar een paar dagen later, bij de skate-off op de 1.000 meter, gebeurt precies hetzelfde als de week ervoor. Dat was voor mij het grootste drama.”

Een kritische tv-commentator („Wat heb je op een WK te zoeken?”) gaf Wüst extra motivatie om een bronzen medaille te winnen bij de WK allround in Hamar. Al viel ze er letterlijk bij neer na de slotafstand. „Het licht ging even uit.” Bij de wereldbekerfinale in Salt Lake City werd ze opnieuw ziek. „Ik reed zo slecht daar. Vind ik dit nog wel leuk, dacht ik in mijn bed.” Wüst twijfelde ernstig over deelname aan de WK afstanden, een week later in Vancouver. „Heb ik mezelf toch maar weer een schop onder mijn kont gegeven. Niet opgeven nu! En dan pak ik nog zilver op de 1.500 meter.

„Mijn grootste kracht is tevens mijn grootste valkuil. Altijd door kunnen gaan, soms totdat het niet meer gezond is.” Waar dat vandaan komt? „Toen mijn vader in 1997 opgaf in de Elfstedentocht was ik daar letterlijk ziek van. Ik snapte het gewoon niet. Opgeven, dat deed je niet. Toen was ik elf. Het zal een drive zijn van binnen. Als ik iets voor ogen heb, wil ik het bereiken. Koste wat het kost. Daar kan ik heel veel pijn voor lijden.”

Met desastreus gevolg. „Mijn gevoel was weg. Alle grenzen zijn zover verschoven. Heel bizar. Je functioneert wel, maar je weet niet meer hoe je je voelt. Fris is het niet meer, maar dan nog blijft er een verschil tussen heel erg vermoeid en gewoon vermoeid. Maar gewoon vermoeid voelde voor mij als uitgerust. Dan ging ik er weer volop tegenaan. En voelde me al snel weer heel erg vermoeid.”

Na de analyse, samen met coach Gerard Kemkers, volgden conclusies. „Ik heb echt heel veel rust genomen. In de vakantie heb ik niets gedaan, aan het einde mijn amandelen eruit laten halen. Kwam achteraf goed uit. Ik mocht door de operatie niet te veel doen, moest stap voor stap opbouwen. En op ons eerste trainingskamp op Mallorca dacht ik na een fietstraining: wat is dit, ik hoor nu toch moe te zijn? Ik wist gewoon niet meer hoe het voelde om fris te zijn.”

Wüst verwijt niemand iets, ook haar trainer niet. „Je bent als sporter zelf verantwoordelijk.” Ze probeert beter te luisteren naar haar gevoel en houdt nu per week een trainingsverslag bij. „Vroeger was elke training een doel op zich, nu kijk ik meer naar het grote geheel. Als vorig jaar op het schema stond dat ik anderhalf uur moest fietsen, deed ik dat. Ook na een dag zware tempotraining. Eruit halen wat erin zit, dacht ik dan. Nu ga ik de volgende dag gerust maar een half uurtje fietsen als ik moe ben.”

Is de cruciale grens gevonden tussen hard en te hard trainen? „Sommigen kunnen dat van nature, voor anderen is het een hard leerproces. Ik moet blijkbaar door schade en schande wijs worden. Maar het randje is ook zo wankel. Toen ik negentien was, kende ik mijn lichaam zeker niet zo goed als nu. Waar ligt je grens? Dat weet je niet. Ik weet het nog steeds niet, met 23 ben je nog steeds een sporter in de groei. Maar ik herken nu wel eerder signalen, ik ken mijn eigen lichaam beter. Dat is het voordeel van die moeilijke jaren.”

En zo slecht waren de prestaties nu ook weer niet. „Ik zit er nog dicht bij, ook al doordat het niveau van het vrouwenschaatsen niet is gestegen. Misschien ben ik een beetje slachtoffer van mijn eigen succes. Op mijn twintigste had ik olympisch goud en was ik drievoudig wereldkampioen. Dan wordt de lat hoog gelegd.”

Kan ze haar niveau van Thialf 2007 nog halen? „Er is niets kapot in mijn lichaam, ik kan zelfs beter. Ik zou heel graag de eerste vrouw onder de 1.50 zijn op de 1.500 meter.” En Vancouver? „Ik zou tekenen voor dezelfde score als vier jaar geleden. Maar misschien blijkt zilver in Vancouver emotioneel wel meer waard dan goud in Turijn. De afgelopen jaren ben ik mezelf behoorlijk tegengekomen. Dat vormt je als mens, je wordt volwassener. Ik heb in elk geval al gewonnen van mezelf.”

Super dat je het hier hebt geplaatst. Inderdaad leuk om even te lezen!

Echt een leuk interview, en fijn dat Ireen weet waaraan het ligt dat ze niet goed was vorig seizoen. En heel fijn dat ze zich daar nu heel erg bewust van is en het anders aanpakt.

wow, dat is werkelijk een heel erg persoonlijk en open interview van Ireen Wust. Respect om dat je zo bloot te kunnen geven,.
Als ik dit lees, dan denk ik... met deze 'mind-set' kan ze de hele wereld weer aan. Je zag het ook tijdens het afgelopen NK. Een sprankeling, energie die eraf spat.

Ik vind het wel zorgwekkend dat een sporter zo goed verborgen kan houden wat hij/zij voelt. Of is het zorgwekkender dat het grote, dure begeleidingsteam van TVM daar niet doorheen prikt? Je zou toch beter moeten weten met van die jonge hongerige honden? zijn ze bij TVM niet te veel gewend aan de uitgebalanceerde Verheijen's en Groenewolden dat ze denken dat de jonge twintigers hetzelfde zijn...? Ik hoop echt dat ze hier van leren. Ik vind Kemkers geen slechte coach, maar maak me (net als velen met mij) wel zorgen over het dal waar de meiden doorheen gaan... Misschien moeten ze gewoon afstand nemen... maar ja, makkelijker gezegd dan gedaan als je er midden inzit.

Bedankt voor het plaatsen van het interview!

Erg interessant interview inderdaad. Wat me wel zorgen baart is dat het volgens Wüst nu dus allemaal weer op orde is, maar dat ze zich nog niet echt manifesteert op het NK alls zijnde de echte topper. Ze wint dan wel de 3km, maar rijdt geen geweldige tijd. Ze heeft overduidelijk een stuk meer snelheid dan vorig jaar, maar op de 1000m en 1500m weet ze niet te winnen. Hopelijk ligt het aan haar opstartproblemen die ze elk seizoen heeft.

Ik denk dat het wel goed komt. Zelfs in seizoen 2006/2007 het jaar dat ze zo ontzettend sterk was op het WK allround, werd ze met de eerste world cups steeds 2e of 3e met een flinke achterstand op Friesinger. En in het Olympische jaar heeft ze überhaupt het podium niet gehaald op de world cup, maar werd ze toch Olympisch kampioen. En in de 2 slechte jaren heeft ze toch podiumplaatsen gereden op grote toernooien. Kortom, ik heb er wel vertrouwen in

Volgende week maandag (als ik het goed heb) een Holland Sport special over Ard Schenk. Ik weet niet hoe laat. Ik zag het in een flits voorbij komen, hahaha.

Half negen, ned 3

Interview met Bokko op de site van de Telegraaf. Vooral de laatste zinnen zijn verrassend. Hij lijkt zich neer te leggen bij de suprematie van Kramer aangezien hij imo na Kramer toch echt de nummer twee is op de 5km en (in iets mindere mate) op de 10km. Daarnaast vind ik zo'n opmerking niet echt des Muellers.

Wat hij zegt over Pechstein neemt bij mij wel weer wat lichte twijfel weg

Van mij mag hij zich best op een medaille richten hoor wel jammer dat hij zich er bij neer legt, ik zou er altijd voor gaan, ook al is de kans klein. Het zijn wel OS, er kan van alles gebeuren.

Dat zijn stevige woorden van Havard. Dan is hij wel heel overtuigd van zijn zaak...

Wat een ongelofelijk leuke uitzending van Holland Sport met Ard Schenk. En als je Ard zo ziet, zou je toch niet zeggen dat ie 65 is. Mooi mens en een mooie schaatser.

ziet er zeker goed uit voor zijn leeftijd, hij had het toch wel een klein beetje moeilijk toen het ging over Christine Schermeij..... en gelijk heeft ie!

Håvard is inderdaad erg duidelijk over Pechstein.. las ook op zijn twitter dat hij vrijdag op de ijsbaan was om schaatsen te kijken maar daar nauwelijks de kans voor kreeg omdat iedereen zijn mening vroeg over Pechstein.. Ook Grødum schrijft op zijn twitter het helemaal zat te zijn om haar op het ijs te zien.

Over de OS, ik denk dat het realistisch denken is en hij is zelf nogal bescheiden maar als hij de kans krijgt gaat hij echt wel voor goud ook op de 5 en 10km. Heb ook wel eens gelezen dat hij elke keer 2de worden wel zat begint te worden.

In Sportweek deze week een bijzonder interessant, als monoloog opgeschreven, verhaal met Koen Verweij. Met enkele pittige uitspraken maar ook stukken waarin hij laat zien dat hij niet een doorsnee oppervlakkig 18-jarig patsertje is.

Hij geeft in het in het interview toe dat hij van nature asociaal en egoistisch is, en niet geschikt voor een teamsport. Dat teamgenoten soms moe worden van zijn ADHD. Dat hij een zeer slecht verliezer is. Dat hij bij TVM schaatst om van Sven te kunnen leren zodat hij hem over een paar jaar voorbij rijdt. Maar ook dat hij elke nacht wakker ligt vanwege de angst om dood te gaan, dat hij erg met geloof bezig is, en dat zijn grootste drijfveer is om in de geschiedenisboeken te worden opgenomen zodat hij na zijn dood niet wordt vergeten.

Een aanrader om te lezen iig. (Ook nog drie pagina's Wennemars in hetzelfde nummer, maar dat verhaal is duidelijk veel minder interessant).

Vavond Jac Orie in Holland Sport.

Het volgende verscheen gisteren in verschillende Noorse media. Heb het even samengevat.

Peter Mueller heeft op 31 oktober Maren Haugli in een hotel in Berlijn op luide toon heel erg geinitimideerd terwijl er ook anderen bij waren.. Maren vond het zo onbehaagelijk dat ze toen naar haar hotelkamer is gevlucht .. Later heeft ze een brief naar de Noorse bond geschreven om het te rapporteren / Mueller aan te klagen..

Maren geeft nu aan dat ze klaar is met deze zaak en het nu bij de bond ligt.. Maren en haar trainer en ook Mueller zijn al op gesprek geweest met de bond om het hierover te hebben.. volgens ene krant samen en volgens andere krant elk apart.. maar het is nog niet duidelijk wat voor gevolgen het voor Mueller heeft..maar volgens bond hebben ze het goed gemaakt...

daarnaast is de verhouding/relatie tussen Mueller en Sverre en Maren Haugli (die sinds 2 jaar niet meer bij Mueller trainen) verre van goed.. een regionale krant wilde de teamleider van de bond dinsdag gaan interviewen over de verhouding en toen werden ze 's middags opeens geinformeerd dat de bond donderdag een gesprek wil met de Haugli's..

Vervolgens vragen ze de teamleider hier nog een X naar en die zegt dat hij niks van een gesprek af weet, duidelijk merkbaar is dat hij niet een discussie wil over de verhouding in de media aldus de krant.

Sverre zegt dat hij niet weet wat er zal gebeuren tijdens gesprek maar dat hij er op rekent dat het iets is wat de situatie kan verbeteren..Hij weet ook niet wie er allemaal tijdens gesprek aanwezig zullen zijn naast hem en Maren en voorzitster van de bond. Dat het goed kan zijn dat de teamleider niet komt en over Mueller weet hij het ook niet. Hij is er wel vrijwel zeker van dat verhouding met Mueller 1 van de gespreksonderwerpen zal zijn..

Hij is duidelijk niet blij met de situatie die onstaan is. De verhouding met mueller heeft zich verslechterd sinds afgelopen seizoen en nadert nul communicatie tussen hem zelf en de bondstrainer

"Het is niet een situatie die ik leuk vind maar de relatie tussen ons is niet goed. Maren en ik werken de hele tijd er aan dat de relatie zo goed mogelijk is maar dat fungeert niet. Ik voelde me bijna als een concurrent, op zelfde hoogte als de buitenlandse, als ik samen ben met de bondsgroep'' zegt Sverre.

Hij benadrukt nog wel dat er geen enkele problemen zijn met de schaatsers. ''We zijn allemaal supergoede vrienden en er zijn totaal geen problemen tussen ons''


-------------
Het blijft doorgaan met rare dingen in Noorwegen maar ik vind dit wel heel erg. Hoe durft Mueller tegen zo'n ''meisje''... zo ga je toch niet met 1 van je schaatsters om? Niemand wil verder zeggen wat er precies is voorgevallen maar ik neem aan dat je niet zomaar een brief gaat schrijven en iemand aanklaagt...

Maren traint ze niet bij Mueller maar tijdens wedstrijden is Mueller de trainer/coach van iedereen. Hij is tegelijkertijd trainer van de bondsgroep en ook bondscoach van alle schaatsers. Andere trainers zijn niet toegestaan. En dan het zou dan niet mogen uitmaken of je verder ook bij Mueller traint of in een ander team. Helaas werkt dat in Noorwegen niet zo wat nu ook weer duidelijk blijkt...