Re: Trendy Reschensee nieuwe uitdaging voor schaatsende pion
Gisteravond thuisgekomen van een fantastische week op de Reschensee, waar ik
de alternatieve 11-stedentocht gereden heb. Omdat ik weet (denk) dat dit
onderwerp wel aanpsreekt hier mijn persoonlijke verslag. Verslag qua organisatie zal ik even apart geven.
Hoewel je 2 x op kon gaan voor de 200, heb ik het anders gedaan:
Op de maandag 75 gereden, ik moest ook wat wennen aan de 1500 m hoogte,
aangezien mijn vaste verzorger met de ampullen epo aan de grens staande was
gehouden. Overigens zijn we onderweg aangehouden bij het binnerijden van
Baden-Wurtenberg. Ze pikken de oude auto's en vooral de NL'ers eruit.
Door auto die langs de weg staat, in burger, en dan achter je aan
gaat. Drogencontrolle, al noemden ze het routinecontrole. Is dat jargon ?
Affijn, dinsdag 125 km, er stond een zeer harde wind recht op de baan, dus
6,5 km glijden en 6,5 km werken, en dan vooral samenwerken. Door een
mindere teamgeest in onze groep ben ik doorgereden bij een verzorging, met nog iemand
met een rode jas. Namen worden pas na zo'n drie rondjes uitgewisseld,
sportdrank nog later. Maar rode jas stopte er die ronde mee, en ik stond
alleen. Door een volle ronde alleen werd ik al flink moe bij 75, maar heb
toch nog 4 rondjes(van 12,5) gereden, steeds wat duo's/trio's formerend. Niet
kapot, zodat ik woensdag weer een schaatsdagje kon hebben
Donderdag de geschiedenis van het (stuw)meer eens goed verkend, over een
kleiner bergmeer, een stuwdam die onder veel protest de onteigende huizen
van Resia en Graun deed verzuipen. Culturele, economische en technische
dingen geleerd.
En dan vrijdag de grote dag. Zie
http://www.reschensee.nl. We hebben met Dalfsen
het stedenklassement gewonnen (mocht dat er zijn geweest dan - tip voor
organisatie), ver voor Enschede, Vijfhuizen en Amsterdam: onze Jan werd 2e,
nog voor de winnaar van dinsdag, maar ver achter de ongenaakbare Zwitser
Martin Hanggi (19-voudig Zwitsers kampioen). 2e man Wim reed
na de eerste 6 km rugwind in een groepje net voor mij, en ik besloot het
gaatje dicht te rijden. Dit lukte, en (want) dit leek mij de groep voor de hele
dag.
Maar na een ronde werden we ingehaald door een omvangrijk peloton, waar je
zelfs tegen de wind in meegezogen werd. Maar waar teveel mensen in rijden,
en teveel gevallen wordt. En te lang gerust wordt.
Op mijn initiatief maakten wij ons weer los van dit omvangrijke, door
ijsclub Vijfhuizen geregeerde peloton. Omdat ik alleen meeschaatsen geen prestatie
vond (ik wil ook op kop), zijn we met een groepje doorgereden toen zij een
langere stop maakten. Opvallend genoeg waren dit grofweg dezelfde zeven als
eerst. Zo kwamen we over een andere groep heen (van 6), net toen het mij
hard genoeg ging. Dus koos ik voor die iets langzameren, wat uiteindelijk de
ideale groep bleek.
Na de kaap van 100 km werden dit 6, later 5, en 4 rijders. Op mijn
inititatief hebben we een gedubbelde Zwitser gecharterd mee te rijden:
Steeds kop over kop (tegen de wind in dan), elk 500 m, wat prima aangegeven
stond. Soms nam onze locomotief Harry 2 of zelfs eenmaal 3 stukken voor zijn
rekening, maar dat werden er steeds minder. Eigenlijk had onze groep 1
locomotief en 2 diesels, die de laatste ronden het kopwerk op zich namen.
Deze laatste ronden begon het enorm te dooien, wel 8-10 graden. In
tegenstelling tot in Nederland kun je dan nog rijden, omdat het ijs gekoeld
wordt door een 70 cm ijsvloer eronder, die veel kou afstraalt. Maar in de
laatste 2 ronden sneed het enorm in. Wellicht mede daardoor (gezien mijn
lagere gewicht snijdt het minder in), en door de powerbar van ronde 13, alsook door
de talrijke aanmoedigingen van mijn teammaats van dinsdag, kwam
ik er deze slotronden weer helemaal door. Zelfs zover, dat de sterkste man
Harry opgewacht moest worden.
Natuurlijk was het geen wedstrijd (we hebben ook iedere ronden even rust en
verzorging genomen, behalve de eerste en de laatste), maar ik ben toch net
voor 2 van mijn maten geeindigd: de nettotijd werd genomen, dus heb ik de
groep na het startschot even 25 sec laten gaan, ben via een rijdende start
over start-finish gegaan (windmee), en zo meteen aangesloten. Je loopt dan
een risico dat je een lekkere groep mist, maar helemaal vooraan starten gaf
dinsdag ook nadelen. De genoemde Harry was zelfs 3 min later gestart, ik
geloof wegens vergeten handschoenen.
De samenwerking in de groep was fantastisch: de sterkeren reden niet sneller op kop,
maar vaker. Maar toen de zwaksten afvielen (je ziet dat snel genoeg), de nr 6 en later 5,
begon ik bij 150 km toch te denken dat ik weleens de volgende zou zijn. Dus
ben ik heel zuinigjes iets gaan minderen: met slechts 4 man moest je nl 3
keer op kop komen tegen de wind in, waar anderen in grotere groepen nooit op
kop komen. Na 2 beurten gewoon te rijden heb ik soms de derde beurt al na
200 m even overgegeven, dus zodanig dat het verband er toch nog in bleef.
Met een even oubollige als ontroerende pact-van-Dokkum-foto zijn we over de
finish gegaan, in zoals Hans Sibbel zou zeggen: in 8 uur 3 nog wat....(8 uur
3 en vijftig). Zeer vermoeid en met stramme enkels, maar een wandeling van
2,5 km naar het dorp deed dezen goed. Een Zwitserse massage en Thaise
maaltijd later (of was het andersom ??) was ik alweer fit genoeg om mezelf
naar het feest te sleuren.
De feestavond was meteen al een snelle reunie van deze unieke dag. Onder het
wreed verstorende geluid van de Zaandammer Zeemanswannabees werden
ervaringen uitgewisseld, en de vergoedingen voor het gedane kopwerk in
alcoholische valuta terugbetaald. De organisatie, de ijsmeesters, de
toeristenchef en de winnaars werden in het zonnetje gezet (de winnares en nr
7 in totaal echter niet). Hierbij stal de Zwitsers-Amsterdamse trompettist
de show (dezelfde die met ons 3 rondjes meegereden had).
Reeds om 23.00 uur, na slechts een schamele 16 uur met veel vrieskou, scheuren, slag
hervinden, rondjes aftellen en heel veel soep, extran en ontbijtkoek, was
het feest alweer ten einde. Op naar een vervolg op de Reschensee.
