Patrick John
Well-Known Member
Voorbeschouwing TP vrouwen 1e ronde
Allereerst heb ik mij verbaasd over de loting. Blijkbaar is er toch een loting geweest. Aannemende dat de reglementen bij mannen en vrouwen hetzelfde zijn dan was het toch een ongelofelijk toeval dat bij de mannen precies de volgorde van de Worldcup stand eruit kwam en ook nog precies in de volgorde 1 naar 8. Hoe klein was die kans.
Ik heb het al gezegd, maar in het geval van een loting ben ik extra blij met het nieuwe format voor de 1e ronde: geen knock-out, maar timetrial, want voor hetzelfde geld had Nederland in de eerste ronde tegen Japan geloot en dat was in knock-out wel heel zonde voor het toernooi geweest.
Hiermee zij de belangrijkste kandidaten voor goud al genoemd.
Sinds de OS van Sochi zijn er 15 TPs in de WC gereden en daarvan zijn er 6 gewonnen door Nederland, waaronder de eerste 4 na Sochi en de laatste was in november 2016 uitgerekend in Nagano. De Japanners wonnen de andere 9 waarvan de laatste 6.
Behalve 2 valpartijen was Nederland in deze periode altijd 1e of 2e.
Japan was in het seizoen 14-15 nog een keer 3e en 5e, maar van de 12 races erna werden er 9 gewonnen en was men twee keer 2e.
Één keer werd er niet meegedaan, kort na de val van Oshigiri en Kikuchi.
Ook in de WK-afstanden werden de landen steeds 1 en 2. Opvallend genoeg won steeds het land dat juist in de WC-cyclus was afgetroefd, dus Japan in 2015 en Nederland in 2016 en 2017, dus tegen de verwachting in.
Ik begin met de grote favoriet Japan, als je drie keer achter een elkaar een WR rijdt, verdien je om als eerste behandeld te worden. Vanaf het seizoen 2014-2015 wordt het team ieder jaar beter. Het is echt een team waarbij het geheel meer is dan de som der delen. Behalve de mogelijkheid om altijd samen te kunnen trainen is het geheim wellicht dat het hart wordt gevormd door 2 zussen Nana en Miho Takagi, zij voelen elkaar perfect aan. Vanaf 2015 waren zij op 3 WK’s en 10 WCups onderdeel van het team. De derde plek werd afwisselend ingevuld door Kikuchi, Oshigiri en Sato. De opmars van de Japanse vrouwen leek begin vorig seizoen ruw onderbroken te worden door een heftige val van Oshigiri en Kikuchi, maar uiteindelijk bleek Sato zelfs nog beter bij de zussen te passen. Het team blijft ook slijpen aan de race, zo is er tussen Calgary en SLC besloten om Miho meer op kop te laten rijden. Dit seizoen was echt ongelofelijk goed met in Heerenveen al een WR, waar de Calgary tijd van Canada werd verbeterd. Er volgde een logische verbetering in Calgary en een ongelofelijke 2.50.87 in SLC. Dit verdient gewoon een gouden afsluiting.
Nederland kon er dit seizoen niet aan tippen, maar er is geen vrouw overboord. Zoals aangegeven kon in de afgelopen 3 jaar het sterkste land in de WC dat op het WK niet verzilveren, maar een groot verschil is vooral dat de motor Wüst nu wel in vorm is. Bovendien als je de individuele kwaliteiten optelt is Nederland gewoon beter dan Japan.
Er lijkt rust rond de opstelling, Marrit en Ireen hebben heel vaak samen gereden en lijken zeker van hun plek. Ook Antoinette lijkt zeker en Lotte van Beek is een hele mooie aanvulling en optie om eventueel een andere taktiek te rijden. Natuurlijk is het zonde dat Jorien Ter Mors niet mee doet, maar het zorgt wel voor meer rust. Ik ben zelf een voorstander van het team pas op de OS samenstellen, maar er is gekozen voor van te voren aanwijzen en dat heeft het voordeel van rust rondom de keuze en maak dus dan ook gebruik van. Sowieso is het lang niet zeker dat Ter Mors de afstand goed aankan. Ze heeft als 3 jaar geen 3km gereden en heeft juist de afgelopen maand gewerkt aan de explosiviteit. Voor Jorien is het ook rustiger geweest zo, zij heeft zich echt op de sprint kunnen richten, zonder de TP in het achterhoofd.
Het moet raar lopen willen Japan en Nederland niet 1 en twee worden.
Allereerst heb ik mij verbaasd over de loting. Blijkbaar is er toch een loting geweest. Aannemende dat de reglementen bij mannen en vrouwen hetzelfde zijn dan was het toch een ongelofelijk toeval dat bij de mannen precies de volgorde van de Worldcup stand eruit kwam en ook nog precies in de volgorde 1 naar 8. Hoe klein was die kans.
Ik heb het al gezegd, maar in het geval van een loting ben ik extra blij met het nieuwe format voor de 1e ronde: geen knock-out, maar timetrial, want voor hetzelfde geld had Nederland in de eerste ronde tegen Japan geloot en dat was in knock-out wel heel zonde voor het toernooi geweest.
Hiermee zij de belangrijkste kandidaten voor goud al genoemd.
Sinds de OS van Sochi zijn er 15 TPs in de WC gereden en daarvan zijn er 6 gewonnen door Nederland, waaronder de eerste 4 na Sochi en de laatste was in november 2016 uitgerekend in Nagano. De Japanners wonnen de andere 9 waarvan de laatste 6.
Behalve 2 valpartijen was Nederland in deze periode altijd 1e of 2e.
Japan was in het seizoen 14-15 nog een keer 3e en 5e, maar van de 12 races erna werden er 9 gewonnen en was men twee keer 2e.
Één keer werd er niet meegedaan, kort na de val van Oshigiri en Kikuchi.
Ook in de WK-afstanden werden de landen steeds 1 en 2. Opvallend genoeg won steeds het land dat juist in de WC-cyclus was afgetroefd, dus Japan in 2015 en Nederland in 2016 en 2017, dus tegen de verwachting in.
Ik begin met de grote favoriet Japan, als je drie keer achter een elkaar een WR rijdt, verdien je om als eerste behandeld te worden. Vanaf het seizoen 2014-2015 wordt het team ieder jaar beter. Het is echt een team waarbij het geheel meer is dan de som der delen. Behalve de mogelijkheid om altijd samen te kunnen trainen is het geheim wellicht dat het hart wordt gevormd door 2 zussen Nana en Miho Takagi, zij voelen elkaar perfect aan. Vanaf 2015 waren zij op 3 WK’s en 10 WCups onderdeel van het team. De derde plek werd afwisselend ingevuld door Kikuchi, Oshigiri en Sato. De opmars van de Japanse vrouwen leek begin vorig seizoen ruw onderbroken te worden door een heftige val van Oshigiri en Kikuchi, maar uiteindelijk bleek Sato zelfs nog beter bij de zussen te passen. Het team blijft ook slijpen aan de race, zo is er tussen Calgary en SLC besloten om Miho meer op kop te laten rijden. Dit seizoen was echt ongelofelijk goed met in Heerenveen al een WR, waar de Calgary tijd van Canada werd verbeterd. Er volgde een logische verbetering in Calgary en een ongelofelijke 2.50.87 in SLC. Dit verdient gewoon een gouden afsluiting.
Nederland kon er dit seizoen niet aan tippen, maar er is geen vrouw overboord. Zoals aangegeven kon in de afgelopen 3 jaar het sterkste land in de WC dat op het WK niet verzilveren, maar een groot verschil is vooral dat de motor Wüst nu wel in vorm is. Bovendien als je de individuele kwaliteiten optelt is Nederland gewoon beter dan Japan.
Er lijkt rust rond de opstelling, Marrit en Ireen hebben heel vaak samen gereden en lijken zeker van hun plek. Ook Antoinette lijkt zeker en Lotte van Beek is een hele mooie aanvulling en optie om eventueel een andere taktiek te rijden. Natuurlijk is het zonde dat Jorien Ter Mors niet mee doet, maar het zorgt wel voor meer rust. Ik ben zelf een voorstander van het team pas op de OS samenstellen, maar er is gekozen voor van te voren aanwijzen en dat heeft het voordeel van rust rondom de keuze en maak dus dan ook gebruik van. Sowieso is het lang niet zeker dat Ter Mors de afstand goed aankan. Ze heeft als 3 jaar geen 3km gereden en heeft juist de afgelopen maand gewerkt aan de explosiviteit. Voor Jorien is het ook rustiger geweest zo, zij heeft zich echt op de sprint kunnen richten, zonder de TP in het achterhoofd.
Het moet raar lopen willen Japan en Nederland niet 1 en twee worden.
