Lorca
Well-Known Member
Na Erik Jan Kooiman en Frank Vreugdenhil neemt de volgende sieraad van de marathonsport afscheid: Jouke Hoogeveen. https://www.skatenl.nl/nieuws/algemeen/196021/-sieraad-jouke-hoogeveen-zwaait-af
Deze doet toch wel pijn. Zeker omdat het een roemloos afscheid is geworden nu het gehele marathonseizoen is geannuleerd. Maar ook omdat het één van mijn alltime favoriete schaatsers is. Hij zwaait tenminste wel af als regerend Nederlands kampioen op natuurijs na zijn prachtige zege op de Weissensee vorig seizoen. Een ultiem kultfiguur natuurlijk, zowel in de marathon als op de langebaan. In de marathon gekend door zijn onvermoeibare aanvalslust, rare fratsen (zoals die keer dat hij in Zweden bij een aanval ten val kwam en vervolgens compleet gedesoriënteerd de verkeerde richting uitging en zo zijn verbaasde achtervolgers tegemoet schaatste...), bizarre techniek en gestoemp op natuurijs. Op de langebaan gekend door zijn 10 kilometers. Altijd fraaie ritten waarbij je nooit wist wat je ervan moest verwachten. Zijn duel met mede-marathonveteraan Arjan Stroetinga enkele jaren terug zal de boeken ingaan als één van de meest legendarische 10km ritten in Nederland; 24 rondjes achterliggen en vervolgens toch in een zelden vertoonde sprint-a-deux winnen door een rondje 29,2. Zelden was ik zo uitzinnig na een bezoek aan Thialf.
Een markant schaatser wiens aanwezigheid ontzettend gemist gaat worden in het peloton. En ondertussen realiseer ik mij dat er met Kooiman, Vreugdehil en Hoogeveen ook direct 3 van de meest gevreesde aanvallers en natuurijsmannen stoppen. Ik hoop dat er wat jonge mannen zijn die dat gat op korte termijn kunnen dichten, maar ik vrees ervoor.
Deze doet toch wel pijn. Zeker omdat het een roemloos afscheid is geworden nu het gehele marathonseizoen is geannuleerd. Maar ook omdat het één van mijn alltime favoriete schaatsers is. Hij zwaait tenminste wel af als regerend Nederlands kampioen op natuurijs na zijn prachtige zege op de Weissensee vorig seizoen. Een ultiem kultfiguur natuurlijk, zowel in de marathon als op de langebaan. In de marathon gekend door zijn onvermoeibare aanvalslust, rare fratsen (zoals die keer dat hij in Zweden bij een aanval ten val kwam en vervolgens compleet gedesoriënteerd de verkeerde richting uitging en zo zijn verbaasde achtervolgers tegemoet schaatste...), bizarre techniek en gestoemp op natuurijs. Op de langebaan gekend door zijn 10 kilometers. Altijd fraaie ritten waarbij je nooit wist wat je ervan moest verwachten. Zijn duel met mede-marathonveteraan Arjan Stroetinga enkele jaren terug zal de boeken ingaan als één van de meest legendarische 10km ritten in Nederland; 24 rondjes achterliggen en vervolgens toch in een zelden vertoonde sprint-a-deux winnen door een rondje 29,2. Zelden was ik zo uitzinnig na een bezoek aan Thialf.
Een markant schaatser wiens aanwezigheid ontzettend gemist gaat worden in het peloton. En ondertussen realiseer ik mij dat er met Kooiman, Vreugdehil en Hoogeveen ook direct 3 van de meest gevreesde aanvallers en natuurijsmannen stoppen. Ik hoop dat er wat jonge mannen zijn die dat gat op korte termijn kunnen dichten, maar ik vrees ervoor.