Schaatsers die afscheid nemen van de sport na 2020-2021

Na Erik Jan Kooiman en Frank Vreugdenhil neemt de volgende sieraad van de marathonsport afscheid: Jouke Hoogeveen. https://www.skatenl.nl/nieuws/algemeen/196021/-sieraad-jouke-hoogeveen-zwaait-af

Deze doet toch wel pijn. Zeker omdat het een roemloos afscheid is geworden nu het gehele marathonseizoen is geannuleerd. Maar ook omdat het één van mijn alltime favoriete schaatsers is. Hij zwaait tenminste wel af als regerend Nederlands kampioen op natuurijs na zijn prachtige zege op de Weissensee vorig seizoen. Een ultiem kultfiguur natuurlijk, zowel in de marathon als op de langebaan. In de marathon gekend door zijn onvermoeibare aanvalslust, rare fratsen (zoals die keer dat hij in Zweden bij een aanval ten val kwam en vervolgens compleet gedesoriënteerd de verkeerde richting uitging en zo zijn verbaasde achtervolgers tegemoet schaatste...), bizarre techniek en gestoemp op natuurijs. Op de langebaan gekend door zijn 10 kilometers. Altijd fraaie ritten waarbij je nooit wist wat je ervan moest verwachten. Zijn duel met mede-marathonveteraan Arjan Stroetinga enkele jaren terug zal de boeken ingaan als één van de meest legendarische 10km ritten in Nederland; 24 rondjes achterliggen en vervolgens toch in een zelden vertoonde sprint-a-deux winnen door een rondje 29,2. Zelden was ik zo uitzinnig na een bezoek aan Thialf.

Een markant schaatser wiens aanwezigheid ontzettend gemist gaat worden in het peloton. En ondertussen realiseer ik mij dat er met Kooiman, Vreugdehil en Hoogeveen ook direct 3 van de meest gevreesde aanvallers en natuurijsmannen stoppen. Ik hoop dat er wat jonge mannen zijn die dat gat op korte termijn kunnen dichten, maar ik vrees ervoor.

En nog maar een keertje kijken. Gewoon omdat ie zo mooi is:

en de gebroeders de Vries zijn de volgenden die stoppen.

Het zou best kunnen dat het hele marathonpeloton leeg gaat lopen. Het is lastig je te blijven motiveren als je niet weet wanneer je weer mag rijden en de meesten verdienen er ook geen brood mee.

Dit jaar wordt er zo niet leuker op

Zolang ik al marathonschaatsen kijken doen IJzeren Bart en Brommer Bob mee. De ironie was dat zij elkaar op de een of andere manier altijd dwars zaten in de koers; op het moment dat Bob aanviel, zat Bart mee en omgekeerd. Humor dan wel dat Bart zijn laatste overwinning deels aan Bob te danken heeft die op een beslissend moment een gaatje liet voor zijn broer.

Vooral Bob heeft natuurlijk een CV om U tegen te zeggen. En je mag toch ook wel zeggen dat we in hem één van de beste marathonschaatsers ooit hebben gehad. Was 12 jaar lang onderdeel van de grote drie van het marathonschaatsen (met Bergsma en Stroetinga). Zorgde als ultieme teamplayer voor enorm veel overwinningen voor de teams van Jillert Anema (voor wie hij bijna 15 jaar reed!), maar pakte zelf ook een groot aantal overwinningen. Zeer allround was ie; won massasprints en ontsnappingen en won op zowel kunst-als natuurijs veel. Pakte als één van de weinige marathonschaatsers zowel een Nederlandse titel op kunstijs, op natuurijs en op de langebaan (5km). En was bovenal met zijn fijne techniek en enorme motor een genot om naar te kijken. Helaas was hij op de langebaan té wispelturig om echt mee te doen voor de prijzen, maar dat zorgde ook wel voor de meest bijzondere en vermakelijke uitschieters. Zoals zijn 5km winst op het OKT (nog altijd één van de mooiste verrassingen ooit) en zijn immer bizarre tijden in B-groepen. De razendsnelle en ronduit bizarre wedstrijd waarin hij Nederlands kampioen Marathon op kunstijs werd (met schaatsers die zich continu lieten afzakken) zal ik me vooral blijven herinneren.

Van jongere broer Bart is het misschien wel vervelender dat hij stopt. Ik had het idee dat hij echt in zijn beste jaren zat. Pakte ieder seizoen zijn overwinning mee (in vaak de mooiste wedstrijden van het seizoen) en verbeterde zich ieder jaar op de langebaan. Wat mij van hem het meest zal bijblijven (naast zijn rug) is dat hij gerust bleef doorschaatsen nadat zijn sleutelbeen brak, of als zijn schouder voor de zoveelste keer uit de kom vloog. Zelfde categorie als Jouke Hoogeveen; niet lullen maar poetsen.

Ik had erop gerekend dat er veel schaatsers zouden stoppen en dit zijn allemaal veteranen, maar zoveel helden in één rits is toch wel een groot gemis.

Er zijn ook een aantal schaatsers die dit seizoen geen (trainings)wedstrijd gereden hebben en waarvan ik me afvraag waarom dat is. En of zij nog terugkeren in competitie.

Ik denk dan aan Noemi Bonazza, Saskia Alusalu, Marsha Hudey, Yekaterina Shikhova, David La Rue, Tyson Langelaar en Nicola Tumolero.

Iemand enig idee hoe hun carrière er voor staat?

Aziaten heb ik buiten beschouwing gelaten.

En wat is er eigenlijk met Yuskov gebeurd, na zijn 1000m in Kolomna (op 22 oktober 2020)? Zal vast ergens gemeld zijn op het forum, maar kan het zo gauw ff niet vinden.

Bonazza, Alusalu, Tumolero en Joeskov zijn/waren allemaal geblesseerd toen de bubbel inging voor zover ik weet.

Ik ga ervan uit dat Hudey, La Rue en Langelaar dezelfde afweging hebben gemaakt als Fish en de meeste Amerikanen: te risicovol om te komen. Doordat er in Canada geen officiële wedstrijden zijn hebben zij dan ook geen tijden staan op de uitslagensites, maar het lijkt me dat ze wel gewoon trainingswedstrijdjes rijden (al dan niet op natuurijs).

Sjikova weet ik niet.

Ergens ben ik blij dat het bij Noemi Bonazza 'slechts' een blessure is. Toch een groot talent en ik was bevreesd dat ze na een eerdere botsing met Maurizio Marchetto was afgehaakt.

Saskia Alusalu heeft overigens afgelopen zondag haar eerste wedstrijd van deze winter geschaatst. De Estse won in Adavere met grote overnacht een wedstrijd met louter Estse deelneemsters.

De grootste marathonschaatser ooit stopt: Arjan Stroetinga. https://www.omropfryslan.nl/nijs/10...t-de-redens-oan-de-wylgen-it-hat-moai-west-sa

Mooie leeftijd natuurlijk om te stoppen; hij wordt immers 40. Maar toch ook ontzettend jammer; hij was nog steeds wereldtop zo zagen we in de internationale wedstrijden dit jaar.

Zijn palmares is haast onwerkelijk. Tuurlijk, 2x wereldkampioen op de langebaan, maar ik doel meer op zijn marathonprestaties. Meer dan 100x (!) op het podium, en dan tellen we alleen nog maar kunstijs wedstrijden mee. En geen mass starts. Tel je natuurijs- en mass startwedstrijden erbij op en je krijgt duizelingwekkende cijfers te zien. En dat terwijl Stroet het ten opzichte van andere illustere grootwinnaars (zoals Heideman) moest doen met minder wedstrijden: er worden minder marathons gereden dan een jaar of 20 terug en hij reed natuurlijk het afgelopen decennium ook een flink aantal World Cups.

Zijn meest bijzondere prestaties zijn waarschijnlijk wel zijn recordaantal Nederlandse titels op Kunstijs: 7(!). Pieken op het juiste moment noemen we dat. Hij werd ook nog 4x Nederlands Kampioen Mass Start en 2x Open Nederlands Kampioen op de Weissensee. Ook won hij een aantal natuurijsklassiekers. En deed hij mee aan 7 Vikingraces - het is maar dat u het weet.

Toch wel het einde van een tijdperk met het stoppen van Bob de Vries en Arjan Stroetinga. Ze reden 15 jaar lang samen in het team van Anema. 13 jaar lang vormden ze de grote drie met Bergsma. Die laatste gaat met het stoppen van zijn kompanen toch wel een nieuw tijdperk in.

gokje: Bergsma stopt na de Spelen

Stroetinga gaat dus niet proberen een MS-plek op de Spelen te veroveren. Kans was ook klein natuurlijk, maar dat hij daar absolute top is weten we allemaal. Hij ook. De bondscoach ook. Zonder die 9-mannen-regel had hij die plek gewoon gekregen, vermoed ik.

Ik deel je mening:

intervieuw met Stroetinga in Hjoed omroep Friesland, denk ongeveer 8 minuten in het programma. Hij vindt het wel goed zo, kans op OS was maar de vraag met matrix en aangewezen worden door bondscoach.
zijn mooiste over winning was op natuurijs een klassieker, maar even gemist welke het was, ook vond het het erg mooi wereldkampioen mass start te worden in vol Thialf. Jildert zegt nog even dat schaatsen jurysport is geworden en wel snapt dat Stroetinga kiest voor maatschappelijke carrière.

Arjan heeft een natuurijsklassieker gewonnen. De 100 van Earnewâld: https://schaatspeloton.nl/nieuws/1612/Stroetinga_en_Reitsma_winnen_in_Earnewld

Voor de liefhebber nog het interview met Jillert: https://www.omropfryslan.nl/nieuws/...wondering-over-arjan-stroetinga-het-een-icoon

Eens met 'm. Iconische schaatser. Zowel in zijn gigantische aantal overwinningen, als zijn teamwork voor ploeggenoten als Bergsma en De Vries. Een man van weinig woorden of bravoure, en daardoor misschien ook wat onderschat en onderbelicht gebleven bij het grote publiek. Des te mooier dat hij, in tegenstelling tot andere marathonpensionadas, zijn carrière heeft mogen afsluiten met een zilveren plak op het WK twee weken terug. Zo toch nog een zilveren plak met een gouden randje geworden.

De volgende marathonschaatser die stopt is er ook eentje uit de stal van Anema: Kelly Schouten. Nichtje van Irene en Simon. Goede skeeleraar en marathonschaatster (en was ooit een behoorlijk grote belofte). Reed jarenlang bij ZiuZ en wist daar de nodige podiumplaatsen (vooral een paar mooie op de Weissensee) te pakken. Dacht eigenlijk al aan stoppen, maar verlengde haar carrière toen ze de kans kreeg om bij Anema te schaatsen (en ze herenigt werd met nichtje Irene). Zodoende was vorig seizoen toch wel haar sterkste jaar samen met Groenewoud, Dul en Verweij in de ploeg. Verloor door een valpartij net het algemeen klassement om de marathoncup, maar wist wel op haar thuisbaan in Hoorn te winnen bij de Trachitol Trophy. Reed bijna alle kunstijswedstrijden in de top 10. Zodoende toch wel een gemis voor het damespeloton.

Ze was naast schaatser ook nog trainer van het KTT Inlineteam van Noord Holland. Ik vermoed dat ze zich daar meer op zal gaan focussen.

en voeg Carien Kleibeuker ook maar toe aan het lijstje. Die reedt al niet veel meer natuurlijk, maar was nog niet helemaal gestopt. Nu wel.

Ze had al aangegeven dat dit haar afbouwjaar zou gaan worden. Dit afscheid komt derhalve niet als een verrassing, maar hiermee verdwijnt wel een echt toffe persoonlijkheid uit het damespeloton (en daar kunnen ze er wel een aantal van gebruiken). De dompteuse van het marathonpeloton werd ze genoemd. Een echte tempobeul. De laatste 7 jaar was ze de meest gevreesde rijdster uit het peloton, terwijl ze nog maar zelden een wedstrijd won. Nee, ze werd vooral gevreesd omwille van haar rol als Dé Meesterkecht. Alles was in dienst van Irene Schouten. Geen gat te groot of het werd binnen een mum van tijd door Kleibeuker dicht gereden. En als er geen gat dicht gedicht moest worden, dan ging ze wel op kop van het peloton rijden met haar fluwelen techniek. ''Even aan de boom schudden''. Zij rijdt rustig haar rondjes alsof het geen moeite kost, terwijl de dames in haar rug flink pijn lijden onder haar verschroeiende tempo. Ze had een bijzonder onbaatzuchtig karakter wat dat betreft. Ze was zo blij als Schouten had gewonnen alsof het ware haar eigen overwinning. Op die manier zullen de 5 Nederlandse Marathontitels van Schouten ook wel een beetje herinnerd worden als 'de titels van Irene en Carien'. Want die laatste, die drukte net zoveel haar stempel op die overwinningen. Ultieme teamspeler en wat dat betreft zal haar aanwezigheid binnen dat team ongetwijfeld gemist worden.

Als langebaner had ze vorig jaar (gelukkig in een vol Thialf) al afscheid genomen en het is ook wel toepasselijk dat in het eerste seizoen zonder Kleibeuker haar goede vriendin Irene Schouten de eerste Nederlandse WK-winnaar op de 5000m is geworden. Kleibeuker houdt echter nog altijd het Nederlands record op die afstand bij zich. Alsook het Werelduurrecord.

https://www.schaatsen.nl/nieuws/202...t-motivatie-en-hangt-schaatsen-aan-de-wilgen/

Njatun stopt ermee.

Uitgeschaatst, maar nog niet uitgebreid.

Niet helemaal onverwacht en toch ook weer wel. Niet, omdat ze al ontbrak op de deelnemerslijst voor het NK komend weekend. Wel, omdat ik had gedacht dat ze nog een keer naar de OS wilde gaan met wellicht kans op een medaille op de ploegenachtervolging.
Maar goed, het is haar eigen keuze om te stoppen dus dan is het een goede keuze. Het vuur was er ook wel een beetje uit de laatste jaren, evenals de resultaten. Ergens las ik dat de overgang naar Stavanger voor haar al een poging was om te zien of er nog iets meer in zat maar dat zat er dus blijkbaar niet.

Ik heb net nog eens de dag van haar leven teruggekeken, wat schaatsen betreft: 8 maart 2015. WK Allround in Calgary.
Op de 1500m overtrefte ze zichzelf met een PR en een gouden medaille. Ook tot haar eigen verbazing. Tranen van geluk in het Noorse kamp.
Daarna in de laatste rit op de 5k tegen Heather Richardson. Die ging natuurlijk vanuit de start als een speer maar Njatun trok zich daar niets van aan ook al lag ze al snel op 100m achterstand. Afijn, halverwege stortte Richardson volledig in. Njatun won de rit er werd 4e, op slechts 1/100-ste achter Ireen Wüst.
Zodoende 3e in het eindklassement. Voor het eerst weer een Noorse op het podium van het WK Allround, sinds 35 jaar (als in me niet vergis).

Gelukkig zitten er weer een paar jonge Noren aan te komen en ik hoop dat die de verwachtingen kunnen waarmaken.

Overigens gaat Njatun voortaan niet allen breien. Ze gaat ook haar studie afmaken.
Doet me een beetje denken aan Cindy Classen die bij haar afscheid zei: "Now I can finally finish my study, that I started 20 years ago".