Voor velen zeer opvallend afgelopen weekend: Kristina Groves. In een AD-interview legt ze uit waarom het nu ineens zo crescendo gaat met haar. Groves baalt niet langer van x-benen Door Renze Lolkema Jarenlang dobberde ze ergens in de middenmoot mee. Kristina Groves viel hooguit op vanwege haar lengte, winnen was niet aan de 27-jarige Canadese schaatsster besteed. Tot de eerste Essent World Cup van het seizoen, zaterdag en zondag in het Noorse Hamar. Daar stond ze vaker op het podium dan ze ooit had gedaan. Winst op de 3000 meter, brons op de 1500 meter en wederom winst op de ploegachtervolging, in een team met haar landgenoten Clara Hughes en Cindy Klassen. En dat alleen maar omdat vanwege een kleine technische verandering. Dat die aanpassing zulke grote gevolgen zou hebben, had ze graag jaren eerder willen weten. Omdat Groves er op de baan graag toonbaar uit wilde zien, nam ze jarenlang een onnatuurlijke houding aan. Haar x-benen waren geen gezicht, vond ze. Ze monteerde een metalen plaatje tussen schoen en schaats waardoor ze wat schever op haar ijzers kwam te staan. Haar onderstel vormden toen meer een o dan een x. Dat zag er fraaier uit, maakte ze zichzelf wijs. Sinds deze zomer verwijderde ze dat plaatje. Dat bedacht ze niet zelf, dat bedachten haar trainers. Die vonden dat Groves haar lijf moest accepteren zoals het was en dat haar x-benen meer snelheid garandeerden dan die geforceerde o. ,,Het duurde tijden voordat ze daar van overtuigd was'', meldde Arno Hoogveld, haar Nederlandse trainer. ,,Maar nu ze inziet dat ze harder gaat, krijgt ze er steeds meer lol in.'' Groves had de benen van de Nederlanders Beorn Nijenhuis en Marianne Timmer als schrikbeeld op haar netvlies. ,,Daar wilde ik niet op lijken'', zei ze. ,,Ik moet eerlijk toegeven, ik was dus niet zomaar overtuigd. Ik haatte die aanpassing.'' Groves werd in 2003 vierde op het WK allround. Vorig jaar viel ze ver terug. Pas toen ze echt ging luisteren naar Xiuli Wang, haar Chinese trainster, en Hoogveld, boekt ze de progressie die haar jaren geleden al was voorspeld. ,,Ik schaats nu veel efficiënter, ik moet dat eerlijk toegeven.'' Groves maakte in Hamar deel uit van een groep Canadese toppers die voor het eerst sinds begin jaren 90 de Duitse vrouwen van het wereldbekerpodium hield. Met Hughes en Klassen heeft Canada een team dat met gemak de concurrentie met Anni Friesinger, Claudia Pechstein en Renate Groenewold aankan. Klassen zal uiteindelijk wel uitgroeien tot Canada's beste. Twee jaar geleden werd ze wereldkampioene allround en bovendien tweede op de WK sprint. ,,Ik ben van plan weer aan beide toernooien mee te doen'', verklaarde ze in Hamar. Vorig jaar ontbrak Klassen nagenoeg het hele seizoen, nadat bij een val een schaats haar rechterarm ernstig had beschadigd. ,,Je kunt merken'', zei haar trainer Neal Marshall, ,,dat Cindy sterker uit dat jaar is gekomen. Ze is weer tot veel in staat. Het kan al met al een mooi seizoen voor de Canadese vrouwen worden.
Ze mag, net als de meeste vrouwen, jaloers zijn op de techniek van Timmer. Het is idd een vreemd gezich om Groves te zien schaatsen, maar je kunt wel zien dat het hard gaat.
En daar gaat het om. Oystein Grødum neemt de bochten bijvoorbeeld zeer onorthodox, maar zijn huidige schaatsstijl loont de moeite. Zoveel rijders, zoveel stijlen lijkt het wel. Rijders en rijdsters die qua stijl nooit de schoonheidsprijs zullen verdienen scoren vaak het hoogst op het onderdeel "persoonlijke effectiviteit".
....en Chad natuurlijk....Geen skeelerslag, geen schaatsslag maar een Chadslag. Maar hard gaat het wel
Idd. Maar ik vind dat de slechte techniek van Chad wel erg wordt overdreven hier in NL. Alleen omdat wij het niet gewend zijn. Maar ik denk dat de techniek van Chad dichter bij 'de techniek volgens het boekje' ligt dan die van Tuitert en Nijenhuis. Chad brengt zijn lichaamsgewicht nog over, zet zijn schaatsen op de buitenkant. Dat is bij Tuitert en Nijenhuis minder het geval. Feit is dat rijders met een extreem mooie techniek vaak iets minder sterk zijn, want met benen zoals die van Romme is het gewoon lastig om te schaatsen zoals Uytdehaage doet. Zelf heb ik het bewust altijd over een mooie of lelijke techniek. Een goede techniek is een techniek waarmee je hard gaat. In de top heeft iedereen een goede techniek. Maar de een ziet er gewoon iets mooier uit. Nijenhuis doet nog steeds pijn aan mijn ogen, maar hij gaat mede dankzij die techniek zo ontzettend hard. ALs je hem anders leert schaatsen gaat hij alleen maar minder hard. Dat is het mooie van de schaatssport. Er bestaat geen eenheidsworst. ELke schaatser is anders. Het toch schitterend dan één sportnummer (500m) wordt gedomineerd door een Japanner van 1.50m met benen als boomstammen en de uitstraling van een filmster, en een slanke Canadees van 2.00m met de uitstraling van een een computer-geleerde. Welke sport kan dat nu zeggen?
