Van zijn site (en geschreven voor zijn 10km in Heerenveen..): ik vond het zo'n mooi verhaal dat ik het even wil delen hier: Jochem's mail Vrijdag 26 november, Heerenveen Ik ben de baas Het allerergste is: helemaal kapot zitten, naar het rondebord kijken en constateren dat je nog zeventien ronden moet! Oftewel, ik heb er net pas acht achter de rug, ik zit dus op iets meer dan vijfentwintig procent van het totaal af te leggen ronden. Ik heb het hier over een van mijn ergste herinneringen aan een tien kilometer, nota bene verreden in Heerenveen. Zo’n acht jaar geleden. Ik had net een jaar in Jong Oranje gezeten en wist dat een tweede jaar er voor mij al niet meer inzat. Maar ik wilde zo graag nog een keer laten zien dat ik zo hard kon schaatsen. Nee, dat is geen race om over te doen. De tien kilometer. Voor vele schaatsers is het een niet te overbruggen afstand. De echte sprinters verzuren al bij de gedachte, de middellange afstandsrijders, die kunnen op pure techniek een eind komen maar komen zichzelf voor het einde zeker tegen. En de vijf kilometer specialisten? De meeste kunnen een behoorlijke tien rijden, maar een tien is geen vijf. Dat is zeker. Wat maakt een tien dan zo bijzonder? Is het alleen de lengte van de wedstrijd? Of is het de mentale component? Persoonlijk rijd ik mijn beste races wanneer ik met nog een ronde of twaalf op het bord al veel pijn in mijn benen heb en dat ik dan met veel knokken mijn rondetijden vlak kan houden. Dan rijd ik optimaal, continu op de grens van het maximale. Vijfentwintig ronden schaatsen. Voor een gemiddelde recreant of marathonrijder is het geen zware opgaaf. Zij rijden elke week wedstrijden over viervoudige afstanden. Voor ons, langebaanrijders, is het erg pittig. Waarom? Het zit hem, hoe verassend, in de snelheid. Je moet continu maximaal rijden. Zodra je even rustig aan doet, schieten de rondetijden omhoog. Het is voortdurend een gevecht tussen hoofd en benen. De kunst is om de baas te blijven en elke slag weer, elke bochtingang, elke bochtuitgang, de concentratie te bewaren. Ik ben de baas, niet mijn benen! Mijn benen doen wat ik wil en niet anders. Bekende zinnen in mijn hoofd: Blijven trappen Jochem. Niet aan de druk toegeven. Laat de pijn maar in je benen komen, het doet toch geen pijn. Nog maar een paar rondes. Een tien kilometer race deel ik in verschillende fases in. De eerste ronde, die moet lekker vlot zijn, daar ligt zo twee seconden winst. In de volgende drie ronden wil ik de juiste snelheid en techniek vinden en daaraan wil ik mijn rondetijden koppelen. Vervolgens moet er een blok van zes tot acht ronden komen die ‘steady’ zijn. Gaat het goed, dan heb ik het rondebord vaak nog niet eens bekeken. En dan zit je inmiddels al op ongeveer de helft. Vaak een heel belangrijk moment. Ben ik al kapot, moet ik gewoon doorgaan of is er nog een reserve? Als er nog een reserve is, dan is het een kwestie van proberen heel voorzichtig te gaan versnellen. Door de algemene vermoeidheid, is de versnelling vaak een compensatie voor het snelheidsverlies. Gevolg is dat de rondetijden vlak blijven of pas na twee of drie ronden een tiende sneller zijn. Vanaf dat moment is het een gevecht tegen jezelf. Elk rechte eind probeer ik ondanks de pijn te ontspannen, dan elke slag in de bocht moet krachtiger zijn dan de vorige, en dan weer ontspannen. Ronde na ronde. En wanneer ik halverwege al aan mijn limiet zit, dan geldt nog steeds de zelfde strategie: recht eind, bocht versnellen, recht eind, bocht versnellen. En dan vooral niet te veel naar het rondebord kijken. Bij de bel komt vaak de verlossing. Nog maar twee bochten, dan ben ik klaar. Alles eruit. Nog honderd meter. Gefinisht! Zondag is het zover, dan mag ik weer van start. De tijden van Berlijn hebben aangetoond dat iedereen ontzettend hard schaatst. Een ding is zeker, wil ik vooraan meedoen, dan wordt het een hele zware race. Ik heb het mijn benen al verteld: ik ben de baas!
