Was het niet De Mart die zei dat de 10 kilometer het verschil duidelijk maakte tussen Mannen en Jongetjes? Ik denk dat hij daarin gelijk heeft.
En veel schaatsers van nu zijn jongetjes: angsthazen, wegduikers, afzeggers, mooi-weerfietsers, indoorrijders, schemarijders. Maar ook degenen die (relatief) nog wel een goede 10 km in de benen zijn dat. Zij (Bergsma, Contin, Beckert, Peeters, Pechstein) waren immers de grote afzeggers voor het EK.
Klagers en zeurders zijn het : over het ijs, over de kalender, over de bond, over de ISU, over dat ze soms buiten moeten schaatsen, over dat er zoveel kwalificatiemomenten zijn , over dat ze geen voorkeurspositie krijgen, over dat ze geen herkansing krijgen, over dat ze zo veel moeten rijden, over dat ze nergens kunnen rijden, over dat ze niet in januari naar de zon kunnen, en niet in december, dat het seizoen zo lang is, dat ze helemaal naar Amerika of Azië moeten.
Nee, schaatsen is echt niet leuk: dat moeten we ons goed beseffen. En voor een doorgewinterde schaatsfan gaat zo de lol er wel af. Kun je een keer een grote prijs als het NK winnen, zeg je weer af (Joling!!).