Terug van de Weissensee. Prachtige tijd gehad. Zondag en maandag voorzichtig wat rondjes. Maandag ook een eindje op het grote meer. Ploegenachtervolging gezien. En stralend weer: strak blauwe lucht, zonnetje, geen wind. Heerlijk. Alleen jammer dat de temperatuur boven 0 komt en het ijs dus slecht wordt.
Dinsdag dé tocht. 200km zou ik niet halen. Belangrijkste doel zou zijn: genieten. Maar ik had mezelf toch ook wel de 100km als doel gesteld en stiekem had 125 in mijn hoofd. De start was vervroeg naar 6.00 uur om zo veel mogelijk gebruik te kunnen maken van het goede ijs in de ochtend. Bij de start de nodige spanning. Je voelt dat mensen daar staan met het doel een grote prestatie neer te zetten. En je voelt de spanning vanwege het starten in het donker. Magisch gevoel, eigenlijk niet te beschrijven.
En daar ga je dan met 1300 man het donker in. Allemaal een lampje op de kop. Wat een prachtig gezicht. Wat een prachtige ijsvloer. En dat magische gevoel van de start, dat was eigenlijk nog mooier als je zo over het ijs vliegt.
Eerste twee rondes waren fantastisch. Daarna begon ik bij de twee verzorgingsposten pauzes te nemen. Elke post even wat eten en drinken. Dat moet, dan hou ik het het langste vol. Maar vanaf die 3e ronde merkte je ook dat het ijs slechter werd. Veel scheuren en kapot getrapt is. Tsja, waren al heel wat mensen overheen gegaan vandaag (het was wel mijn 3e ronde, maar de snelsten waren al met hun 5e of 6e ronde bezig). Toch fijn kunnen blijven schaatsen. Lekker genieten.
Na 5 rondes een langere pauze. Echt even goed rust pakken om daarna de tweede 5 rondes te kunnen rijden. Maar in die 6e ronde werd het snel duidelijk: 125km is vandaag te hoog gegrepen. Man, wat was het ijs slecht geworden. En de stukken die wel goed waren, werden natuurlijk ook zwaarder omdat het ijs zacht werd. Maar goed, dan ga je gewoon wat langzamer, het was nog wel schaatsen. Dat kapotte ijs was meer 'overleven'.
In die 6e ronde voelde ik ook een blaar ontstaan op mijn enkel, precies op de rand van mijn schaats. Ik kon dus niet meer normaal afzetten. Maar iets anders afzetten gaf druk op mijn had en in no time zat ook daar een blaar. Ai...
Begin 7e ronde naar de medische post. Boel afgeplakt. Want stoppen vanwege blaren is stom als je verder nog wel het gevoel hebt dat die 100km haalbaar is. Afplakken hielp redelijk, maar ik merkte dat de tape los liet. Dus een rondje later weer naar de medische post. Op een andere manier geplakt. Dat hielp een stuk beter (was er 's avonds onder de douche nog niet af te krijgen...). Maar man man man wat was dat ijs slecht in die laatste ronde en wat was ik inmiddels kapot... Maar he, finish is gehaald! Weliswaar niet voor de 200km. En weliswaar de 100km wel twee uur eerder gestart dan de officiële 100km-tocht. Maar ik ging met een enorm trots gevoel richting parc fermé. Daar plofte ik op een bankje en wist even niet meer hoe ik bewegen moest. Terwijl ik daar lag kwam nog een lieve meneer me vragen of het wel goed ging. Ja hoor, ik ben apetrots, maar ook volledig gesloopt...
Uiteindelijk toch de schaatsen voor de schoenen gewisseld, heen en weer naar de auto gelopen (ik denk dat dat beter helpt tegen stijf worden dan dat je in de tent op een bankje gaat zitten) en vervolgen mijn twee collega's, die wél de 200km reden, binnengehaald. Ook wat andere bekenden (daar leren kennen) reden de 200km uit. Dat hebben we 's avonds maar even gevierd in een restaurantje.
Met de trots in het lijf stonden we met de hele groep woensdag langs de kant bij de wedstrijd. Ook dat was schitterend om mee te maken. En dan... eind vd middag de auto in en naar huis. Vanmorgen thuis gekomen. Het prachtige avontuur is helaas alweer voorbij...
