Helemaal nieuw op het forum... en dan zelf niet schaatsen. Ik draag de schaatssport een warm hart toe, maar bak er zelf helaas weinig van. Bindweefselafwijking + gebrek aan les in mijn jeugd (ben nu 41). Maar zij die niet kunnen, schrijven :wink: . Meestal schrijf ik kinderboeken in opdracht, maar soms begin ik zelf aan een verhaal. Als het af is, hoop ik het te verkopen aan een uitgeverij. Momenteel werk ik aan zo'n boek en, nu komt ie, de broer van de hoofdpersoon is een goede, enthousiaste schaatser. Ik hecht veel belang aan een juiste voorstelling van zaken, dus ik probeer me zo goed mogelijk in te lezen in de schaatssport, de materialen en zo meer. Ik ben dan ook erg blij met dit forum. Vinden jullie het goed als ik zo nu en dan in dit topic een vraag stel, om te controleren of ik de informatie op de juiste manier verwerk? Omdat het een kinderboek is en de taal eenvoudig moet zijn, vind ik het dubbel belangrijk dat de feiten kloppen.
Bedankt, lief van jullie. Mijn eerste aarzeling betreft de schaatsen die Jesse draagt. Jesse is de broer van Cath, en in tegenstelling tot Cath goed in sport. Hij is 16,17 jaar, rijdt al een paar jaar lange afstand, heeft er talent voor, nam les, doet mee met wedstrijden, en rijdt graag met zijn vrienden op natuurijs. Na veel beraad heb ik bedacht dat hij voor de tochten op natuurijs voor lage noren zal kiezen. Of toch klapschaatsen, of hoge noren! Wat past bij Jesse en zijn omstandigheden? En wat ik ook niet helemaal begrijp, is wat nu de beste manier is om warme voeten te houden op natuurijs. In mijn verhaal vriest het tussen de 5 en de 11 graden. Ongeveer. Dunne sokken? Ik las ook iets over overschaatsen/schoenen? Of is op blote voeten in de schaats het beste? En wat zou er nou gebeuren als je toch (Cath dus) dikke sokken aantrekt omdat je denkt dat die warmer zullen zijn? Alvast hartelijk bedankt!
Jesse is zeker lid van een schaatsvereniging (16/17 jaar, rijdt al een paar jaar, lange afstand, les(=training), wedstijden). Die jongens hebben meestal maar één paar schaatsen: klapschaatsen voor op de kunstijsbaan. Op die schaatsen zijn ze heel zuinig, ze verzorgen ze goed. Het is precisiewerk: pasvorm, afstelling, slijpen. Misschien is Jesse wel zo zuinig op zijn schaatsen dat hij ze liever niet op natuurijs wil gebruiken. Dan leent hij misschien een oud stel (laag of hoog maakt voor hem niet uit). Jesse draagt zijn klapschaatsen zonder of met heel dunne sokken. Met dikke sokken kan hij niet in zijn schaatsen. Bij zulke lage temperaturen zal hij overschoenen ('hoezen') nodig hebben. Die heeft niet elke 16-jarige. Als hij noren leent, kan hij misschien toch dikkere sokken aan. Cath pakt het slim aan. Met dikke sokken heeft ze waarschijnlijk helemaal geen last van koude voeten.
Oe, slim Kavee. Er speelde wel iets in mijn achterhoofd over dat hij zijn wedstrijd/baanschaatsen vast liever niet op natuurijs zou willen gebruiken, maar jij verwoord prima waarom niet, heel bruikbaar. Als je wilt, zou je me dan nog iets kunnen uitleggen over afstelling? Arme Cath zal haar dikke sokken in moeten leveren... Dan doet ze haar broer na, en kiest ze voor dunne sokken in haar kunstschaatsen.
Een 16 jarige wedstrijdrijder gaat niet op kluunschaatsen rijden. Hij/zij zal waarschijnlijk een paar oude ijzers onder de schoenen monteren en de voorste punt wat af (laten) slijpen om beter over slecht ijs en uit scheuren te komen. Als hij/zij haar baanschoenen gebruikt zitten de schoenen zo strak aangemeten dat er geen sokken in passen. Overschoenen ja of bij gebrek er aan bubbeltjes plastic met ducttape over de schoenen en met name over de veterstrook. Kleding: Zeemleer in de broek of wielerbroek onder het schaatspak om de edele delen te beschermen. Bivakmuts of buff sjaal voor de mond tegen de kou en skibril of sportbril om bevroren ogen te voorkomen. Wedstrijdnummer goed vastgetaped op de benen. Succes met het schrijven. Schaatstinus
De schaatsijzers kunnen zijdelings versteld worden onder de schoen, bij de hak en de voorvoet. Die afstelling is mm-werk, voor L vaak anders dan R.
Fijn, die details. Daar zou ik zonder jullie niet aan gedacht hebben. Een van mijn plotproblemen was: hoe herkent Cath Jesse van een afstand in zijn schaatspak. Houding, verwachting, maar ze wil zekerheid... en daar kan het wedstrijdnummer mooi een rol in spelen. Tenzij het absoluut not done is om met je wedstrijdnummer nog op naar huis te schaatsen? (In dit ene geval is het voor Jesse namelijk mogelijk om via de sloten en een kluun van de tocht naar huis te schaatsen.) De afstemming neem ik ook mee, om aan te geven hoe zorgvuldig Jesse met zijn spullen is. De wielerbroek, bivakmuts... check. En een onderpak? Is dat nog nodig? Is er nog iets waarvan jullie zeggen: vertel vooral dat en dat aan kinderen, dat is leuk voor ze om te weten, of goed, of handig? Bijvoorbeeld: op een gegeven moment laat ik Cath iets vertellen over een wak dat ze ziet, hoe dat eruit ziet; de sneeuw heeft daar een andere kleur/textuur. De schaatsers waarschuwen elkaar en op de terugweg staat er een stok me een gekleurde sjaal eraan in het wak. Ik kan niet garanderen dat ik het in het boek kan verwerken, maar t valt te proberen. De basis staat in elk geval op papier, inmiddels, dus ik kan me helemaal storten op de details.
Beste Ingrid, Mocht je vragen hebben dan mag je me altijd bellen. Antwoorden gaat dan sneller dan heen en weer typen. Ik ben bereikbaar op 06 50648497. Mvg Schaatstinus
Wat ik me hierbij afvraag is het volgende: zijn zijn vrienden net zo fanatiek? Wat ik vaak zie bij die leeftijdscategorie is dat ze op de baan serieus kunnen zijn, maar met vrienden op natuurijs toch meer aan het ouwehoeren zijn en af en toe een sprintje trekken om te laten zien dat ze hard kunnen schaatsen. De jongens van die leeftijd die ik ken zouden niet zo snel met leeftijdsgenoten een tocht gaan schaatsen, maar wel met een paar oudere jongens/mannen. In het laatste geval is het ook waarschijnlijker dat ze hun wedstrijdpak en klapschaatsen dragen dan bij de leeftijdsgenoten. Is Jesse er gevoelig voor voor wat zijn peer group doet? Of zijn die vrienden ook van schaatsclub? Van een gymleraar die ik ken hoorde ik dat de leerlingen (14-16 jaar oud) liever kou lijden met stoere/mooie kleding, dan dat ze zoiets als thermokleding zouden aantrekken. Hopelijk heb je hier wat aan.
wakken zijn er in twee gradaties. ten eerste heb je het open wak, da's eigenlijk niet zo spannend en voor iedereen duidelijk te zien: hier is ijs, en daar is water. Er zwemmen dan bijv eenden in, die houden ter plekke dat stukje open. Soms is het ijs erg dik enkele meters naast het open water-wak. Veel dreigender is het, als zo'n wak, bijv een stukje dat eerst net op de wind stond en daardoor open bleef, in een later stadium van de winter alsnog bevriest. er ligt dan weliswaar al ijs, maar da's nog veel jonger en dus niet zo dik. omdat het verder overal wel vertrouwd is, verliest men de voorzichtigheid, en kun je er op zo'n windwak doorheen zakken. Ze zijn meestla als volgt herkenbaar: vaak een beetje ronde, of in ieder geval egale vorm, en met name: vaak lijkt het iets donkerder vanwege twee zaken: 1. er ligt iets minder sneeuw op, want alleen de buitjes van de dagen ná bevriezing zijn er op blijven liggen 2. het ijs is op die plaatsen donkerder, zwarter, omdat het meer stilstond toen het bevroor 3. het is minder bereden, mensen hebben het toen het nog open lag gemeden, de ingesleten schaatsroutes zijn al wat uitgesleten (en dus ook al witter van schraapsel) daarentegen is het wel vaak mooier glij-ijs
Oude wakken die dicht gevroren zijn vallen meestal op vanwege de zwarte plaat ijs er in en de witte ijsranden er om heen waar toen het wak nog open was water kabbelde en bevroor. Als een soort sneeuwrandjes op de oude ijsbanen. Opvallen qua pak.. meestal herken ik op het ijs mijn clubgenoten meteen aan de clubkleding... evt. een opvallende muts (iets wat ze kado heeft gedaan??) maakt het plaatje compleet.
