Doorgaan natuurlijk. Wie weet wat er nog allemaal in het vat zit de komende jaren. Een keer wereldkampioen worden op de 1.500 lijkt me ook niet gek. En trouwens stoppen betekent ook geen brood meer op de plank lijkt me. Ook een goede reden om door te gaan.
Hij wint in 2004 en 2005 de wereldbeker op de 1500 en werd ik die jaren ook tweede op het Wk afstanden. Maar sinds hij allrounder af is is dit eigenlijk pas het eerste aansprekende resultaat.
Hetgeen er eigenlijk gewoon op wijst dat hij meer aan het allrounden moet doen.[/quote] ben ik het niet mee eens. Tuitert kwam er op een gegeven moment niet meer aan te pas als allrounder. Hij heeft daarna een tijdje tussen wal en schip gezeten, maar sinds hij de keuze gemaakt heeft voor de 1000 en 1500 is hij weer terug aan de wereldtop en eigenlijk is hij daar niet meer weggeweest.
Zo doorgaan, en ook vooral bij Orie blijven! Orie heeft zowel Kuipers als Tuitert stabiel gemaakt. Het is voorbij met alle blessures en valpartijen, de mannen zijn al tijden niet geblesseerd geweest. Ik heb wel eens iets gelezen over oefeningen voor een stabielere romp en rug. Kennelijk heeft het geholpen. 8)
In de krant las is dat bepaalde waardes van Tuitert steeds aan het dalen waren. Vervolgens hebben ze met nog meer metingen de puzzel rondgekregen. Is er een kenner die dit kan toelichten?
Erben over Mark. Mark Tuitert leverde een on-Nederlandse prestatie COLUMN De gouden medaille van Mark Tuitert bepaalt in belangrijke mate dat de Olympische Spelen voor Nederland succesvol zijn. Het was kantjeboord voor de Nederlandse ploeg. We waren na de 5000 meter van Sven Kramer echt aan het inkakken. De teleurstellingen kwamen eraan. Mark redt deze Olympische Spelen voor Nederland en dat is goed. Hij leverde een on-Nederlandse prestatie, want wij Nederlanders zijn er niet goed in om op de Spelen boven onszelf uit te stijgen zoals Amerikanen dat doen. De medailles van de vrouwen op de 1500 en 1000 meter mogen er beslist zijn, maar vooral het goud van Mark heeft de Spelen gered. Het tekent Mark dat hij zich niet door de teleurstellende tendens heeft laten leiden. Mark is Mark, die blijft dicht bij zichzelf. Dit goud vind ik mooier dan dat van Gerard van Velde in 2002 of dat van Marianne Timmer in 2006. In Nederland beseffen we pas hoe mooi het verhaal van Mark is, nu hij olympisch goud heeft gehaald. Hij was altijd iemand die het heel onopvallend nét niet haalde, er was nooit ruimte voor zijn verhaal. Die jongen heeft in 2002 weken huilend thuis gezeten toen hij zich niet plaatste voor Salt Lake City. Ik vind het ongelooflijk knap dat hij zo rustig is gebleven en niet van slag is geraakt. Vooral dankzij Mark praten we nu niet over de teleurstellingen, want die zijn er natuurlijk ook. Maar dat is het mooie van de Spelen: het gaat alleen om de winnaars. Mark redt deze Olympische Spelen voor Nederland en dat is goed. Hij leverde een on-Nederlandse prestatie, want wij Nederlanders zijn er niet goed in om op de Spelen boven onszelf uit te stijgen zoals Amerikanen dat doen. Als Mark niet had gewonnen, waren er wel weer critici geweest die waren gaan zeuren over de Nederlandse prestaties. Dat is nou sport, zo dun is de scheidslijn tussen gelijk hebben en ongelijk hebben. Als je wint, heb je recht van spreken. Mark is een winnaar en ik wil hier dolgraag een biertje met hem gaan drinken. (ERBEN WENNEMARS)
Ik blijf erbij dat de hele mannenploeg veel netter en stabieler is gaan rijden na het komen van Groothuis.. zo zijn bij iedereen de openingen beter geworden na het komen van Jan Smeekens... zien rijden doet rijden..
heeft Erben dit voor of na het goud van Wust geschreven?? ik vind t nogal wat om het goud van Wust weg te schijven als 'de medailles van de vrouwen op de 1500 en 1000 mogen er beslist zijn'... het lijkt me bijna dat ie dit voor de gouden Wust race geschreven heeft. Een gouden paar op de olympische 1500m is nog nooit voorgekomen... een koning en een koningin. ongelooflijk. Ik ben het met Erben eens dat Mark de NLse OS tot een succes maakt, maar daar hoort Wust ook bij. De gouden race(s) van Sven zijn verwacht en dat maakt onze OS niet uitblinkend, hoe goed Sven ook mag zijn... Wust en Mark doen dat. Ik schreef gisteren al dat Sven een vreugdesprong maakte op zijn balkon in het Hilton toen familie Wust en fanclub terug kwam lopen. Geweldig om te zien... hij realiseert zich ongetwijfeld ook dat deze gouden medailles van de anderen zijn prestaties in een mooier daglicht laten staan als een onderdeel van een sterk NLs schaatsoffensief.
Ik hoorde vanavond de doorgaans goed ingelichte Johan Derksen. Na de val van de DSB-Bank deed de vraag de ronde of er ook voetballers bij AZ waren die, naast een onzekere toekomst voor AZ, ook nog spaargeld verloren waren bij de val van de bank. Volgens Johan was er geen enkele voetballer, alleen de naam van Mark Tuitert viel. Hij stelde dat Tuitert daarme al zijn spaargeld kwijt was, wat ook weer wat overdreven is* , maar dit is dan een mooie goedmaker. * bedragen tot 100.000 euro vergoed door de overheid, daarna draait ie gewoon mee als schuldeiser in het faillissement, geschatte opbrengst 70-80%
Leuk stuk van Erben over Mark! ik neem aan dat het voor de 1500 van de vrouwen is geschreven. Al ben ik het wel met hem eens dat dit de mooiste medaille tot nu toe van de OS 2010 is.
22/02/2010 UIT NRC/NEXT: Column van Wilfried de Jong Zo, zo zo graag Ik wil een coach met een bril die ik tijdens de omhelzing afstoot, ik wil zijn rammende vuisten op mijn rug voelen en schreeuwen, schreeuwen, schreeuwen om zoveel geluk, zoveel ongeloof, zoveel verbeten pijn. Ik wil een Nederlandse vlag met een los touwtje aan het eind. Het liefst zou ik met de schaatsen nog aan in de mast klimmen naar de oranje top – kriebels in de onderbuik - en daar de driekleur vastbinden, vervolgens naar beneden glijden en me laten vallen in de armen van prinses Maxima en Erica Terpstra. Ik wil best herinneringen hebben aan ellende; vallen op het ijs op plekken waar niemand het verwachtte, de ziekte van Pfeiffer onder de leden hebben en daardoor iedere dag nog niet eens de puf hebben om uit bed te stappen, laat staan een paar schaatsen aan te trekken. Ik wil lang haar hebben dat ik met mijn vingers als kam achterover strijk waardoor ik op een popidool lijk, een gitarist met rauwe akkoorden waarvan mijn fans smullen als ik ze uit de Fender Stratocaster ram die om mijn schouders hangt. Schaatsen als rock -‘n- roll; slag voor slag beuken op het rechte eind, in hoog tempo swingen door de bochten, met het zuur in de benen. Kom maar op met de pijn, ik kan het aan. Ik wil best voor een keer bidden. Na mijn race een kruis slaan over mijn leeggereden borstkas. En daarna een schietgebedje doen op de uitrijbaan, de handen vroom gevouwen en stilletjes vragen: “Kom op, God, u heeft nu lang genoeg toegekeken hoe hard ik knok om een goede schaatser te zijn. Wordt het niet eens tijd dat ik beloond wordt? Ik bedoel, Shani Davis heeft genoeg succes gehad. Dit is mijn dag. Ik smeek u, geef mij het goud!” Ik wil een overslaande stem, een keel waar teksten uitkomen over acht jaar vallen en opstaan, over dat ik- in de zwartste dagen van mijn leven- nog altijd weer een straaltje licht door de vuile mist zag prikken. Ik wil een lach rond mijn mond die maar niet verdwijnt, geluksrimpels rond mijn ogen en vonken uit mijn pupillen. Ik wil op het digitale scorebord naar mijn snelle tijd kijken, naar de einduitslag staren – ik zie mijn naam op nummer 1! - en beseffen dat ik het stokje overneem van Ard Schenk. Hoe is het mogelijk? Ik word in één adem genoemd met een legende. Schenk won in 1972 de metrische mijl in Sapporo. En nu ik in 2010 in Vancouver? Is dit echt? Ik wil naderhand in de microfoon zeggen: “Ik wilde zo, zo, zo ontzettend graag die medaille.”” Ik wil over de reclameborden hangen, langs de kant van de ijsvloer, en met gretige blik naar mijn blonde meisje op de tribune zoeken. Daar is ze. Onze ogen kijken elkaar onafgebroken aan. Ze komt naar beneden gestormd, ze lijkt wel een prinses uit een droom. Ze zweeft op me af en omhelst me. De warmte gaat dwars door de aerodynamische stof. We zoenen en heel Nederland zoent mee. Nederland huilt thuis voor de televisie om een gezicht waarin ongeloof en geluk staan gebeiteld. Ik wil, al is het maar voor 1 minuut 45 seconden en 57 honderdste, Mark Tuitert zijn.
"HAARLEM - Schaatser Mark Tuitert gaat door tot en met de Olympische Spelen in het Russische Sotsji over vier jaar. 1243 © ANP Dat zei de olympisch kampioen op de 1500 meter dinsdag tijdens de huldiging van de Nederlandse olympische ploeg in Haarlem. ''Ik heb er vanmorgen met mijn coach over gesproken en ik ga zeker door. Ik wil over vier jaar mijn olympische titel verdedigen'', sprak de 29-jarige Holtenaar in de microfoon van de NOS. De ploeg keerde dinsdag terug uit Vancouver en kreeg een enthousiaste ontvangst op luchthaven Schiphol. Daarna volgde een feestelijke huldiging van duizenden mensen op de Grote Markt in Haarlem." Tuitert was ook bij DWDD. was heel grappig. Die jongen kan lullen als brugman. De altijd afkappende en gehaaste Mathijs van Nieuwkerk kwam er maar niet tussen.
Ik lees in het stuk van Ervben Wennemars 'De medailles op de 1500 en 100 meter'. Dat moet dan na de gouden medaille van Ireen Wüst zijn. En ik kan Erven wel begrijpen. Ireen had al eens goud gehaald, in Turijn. Deze van Vancouver kwam dan wel na twee wat mindere jaren, maar dat staat toch niet in verhouding met de carrière van Mark.
Ergens in de diepe archieven van het forum het topic over Tuitert gevonden.. Komt voor mij toch wel weer als een verrassing aangezien hij op de spelen had aangegeven dat hij nog wel een keer wilde pieken. Als je het me voor de spelen had gevraagd was dit veel minder een verrassing. Toch jammer, ik ga in ieder geval zijn rit in Vancouver nooit meer vergeten!
Ik kan het begrijpen. Mooie carriere gehad met een prachtige uitschieter. Maar het zou zeer onterecht zijn als hij als een soort onedayfly de geschiedenis ingaat. Op het KKT en in Sochi heeft hij dit jaar laten zien dat hij niet voor niets is doorgegaan. Hij heeft in beide toernooien echt maximaal gepresteerd. Je zag tijdens het KKT hoe intens alles was, ook bij Helen van Goozen. Met een gezinnetje kan ik me best voorstellen dat alle opofferingen steeds moeilijker worden. Bij Mark Tuitert heb ik me altijd afgevraagd hoe je met zo'n techniek zo hard kunt schaatsen. Die jongen moet echt beresterk zijn. Respect voor een mooi sportman. Nieuwe bondscoach voor de teampursuit?
Het is volgens mij een dappere beslissing. Nu stoppen, wanneer je denkt dat je alles gegeven hebt en niet je carriere als een nachtkaars uitlaten gaan. Ik denk dat Tuitert heel blij was dat hij toch nog naar Sotsji kon, en ook al werd dat niet helemaal wat hij hoopte, gezien zijn voorseizoen was het al meer dan waarop de meeste hadden ingezet. Net nogmaals de column van Wilfried de Jong gelezen, die een aantal posts hierboven staat. Prachtig!
