Europese kampioenschappen 2015, Tsjeljabinsk, 10–11 januari

Zo is het. ik heb het al talloze malen gezegd maar niemand die het wil geloven
maar het is een feit : jongeren kijken nauwelijks schaatsen , die vinden het langdradig en saai en voorspelbaar

dat kunnen we wel massaal ontkennen maar helaas is dat gewoon zo

het scheelt ook dat kinderen van nu niet meer zelf schaatsen in de winters, waardoor ze er nog minder mee hebben

Ik denk dat jongeren niet naar schaatsen kijken omdat ze zelf niet schaatsen. Ze weten niet hoe het moet. Hoe het voelt. Ze verstaan de kunst van pootje over niet en hard rijden op de schaats. Ze hebben geen ontzag voor 5km of 10km schaatsen omdat ze niet weten hoe zwaar het is. Hoeveel training erin zit. Jongeren vinden sporten met trucjes leuk. Dat is snel en flitsend, beetje oefenen en dan kun je dat zelf ook. Maar urenlang, jarenlang intensieve trainingsarbeid, daar kunnen ze zich niets bij voorstellen. Geen ontzag, geen respect, geen bewondering.


www.passion-for-skating.com

2 uitzonderingen:
1) olympische spelen. Toen vroegen mijn leerlingen of tijdens het werken de livestream aan mocht op het digibord. Van de eerste ritten 10km nota bene. Kan natuurlijk zijn om maar niet te hoeven werken, maar ze wisten ook donders goed hoe laat het er voor kwam en welke afstand enzo.
2) natuurijs. Als dat er ligt, hoor ik heel veel leerlingen die de schaatsen onderbinden en dat leuk vinden. Toen er vandaag wat sneeuw viel werden een paar leerlingen al onrustig: "zou het dan toch nog winter worden?"


maar verder heb je wel gelijk. Enige sport waar ik ze over hoor is voetbal. En soms darts.

Ja OS en als er natuurijs ligt zijn de grote uitzonderingen

Bij beide komt dan de schaatskoorts volop op gang

Zeker als het 3 dagen goed vriest dan komt er echt zo n hype over het hele land
Komt die wel of komt die niet?!

Tis jammer dat de jeugd van nu het buitenschaatsen op echt ijs nauwelijks meer mee krijgt.

In de wintermaanden zou dat toch mogelijk moeten zijn, i.p.v gym in een gymzaal naar een ijsbaan gaan en ze weer laten schaatsen, desnoods met steun van de overheid, dus dat scholen gratis of tegen gereduceerde prijs gebruik zouden mogen maken van banen als Thialf etc. Of het concept "De Coolste baan van Nederland" verder uitwerken.

dat schaatsen minder kijkers trekt klopt wel daar kun je het niet mee oneens zijn
enige is dat KK hier tot in den treure loopt te roepen dat er nix aan is
en dat de nederlanders alles winnen daar kun je het dan weer nooit mee eens zijn
schaatsen is gewoon MOOI en de enige keer dat nederlanders(bijna)alles wonnen was op de afgelopen OS
prima staaltje van op het juiste moment pieken

Ik vraag me af of dat echt een grote rol speelt. Iedereen kijkt met heel veel plezier naar de oefeningen Epke, terwijl niemand enig idee hoe het voelt om rond een rekstok te draaien. En zo ken ik bijvoorbeeld heel veel tennissers die echt een hekel hebben aan het kijken naar tennis.

Het is volgens mij iets anders. Het is niet, zoals Anema compleet onzinnige beweerde in Holland Sport, dat de Play Station generatie zich niet kan concentreren. Die gamen soms uren en uren na elkaar. Ze zijn alleen compleet wat anders gewend qua hoeveelheid prikkels. Denken sneller. Er moet meer gebeuren om ze te boeien. Vind ik geen ongezonde ontwikkeling, trouwens. Maar schaatsen is daarvoor waarschijnlijk te eentonig. Denk ook dat wielrennen met dat probleem te maken gaat krijgen.

En daarnaast: hoeveel van jullie waren op hun tiende of twaalfde al schaatsfan. Vraag me af of Thialf vroeger wel vol zat met kinderen?

Ik Zowel schaats als wielerfan. Denk dat ik wielrennen (aanvankelijk wel alleen de tour) rond mijn 8e ben gaan volgen en schaatsen rond mijn 10e.

Ik ook, en natuurlijk vanaf het begin al Svenfan

Ja, ik geloof dat jij zelfs de allereerste Svenfan van Nederland was!

Ik ook ja .... al ga ik mezelf natuurlijk niet een normale schaatsliefhebber noemen. Maar ik volg het - net als wielrennen - al vanaf mijn jonge jaren. Bernard Hinault tegen LeMond. Toen niemand meer dan Urs Zimmerman in het Zwitsers tricot reed. Ik wilde Gilbert Duclos-Lasalle of Jean-Rene Bernaudeau zijn. Maar dan vooral omdat ik dat prachtige namen vond. Het Peugeot tricot van Hennie Kuiper deed me likkebaarden. In dezelfde tijd was ik ook altijd al voor Frits Schalij. Inderdaad !!! Frits F***king Schalij !!! Opdat hij Nooit vergeten raakt.

En ik had ook iets met Hadschieff en Eminger. En niet te vergeten die Gigantische Geweldenaar Gustafsson in zijn klassieke Zweedse pak. Falk-Larssen moest ik dan weer niet. Dat zal wel met dat ene WK te maken hebben gehad. Ik was toen te jong om het te begrijpen. En zal het "in en in slechte" van Rolf's daad dan ook wel hebben opgepikt van mijn ouders of opa en oma. En daar kom ik bij mijn eerste punt. In mijn geval is schaatsen kijken dus nog ouderwets met de paplepel ingegoten.

Gebeurt dat misschien minder tegenwoordig?
Of is het daar de tijd niet meer naar?
Toen ik jong was, bestond gamen niet. En al die andere prikkels die er tegenwoordig op de loer liggen trouwens ook niet.
Misschien komt het wel omdat de jeugd van tegenwoordig (wappie !!!) qua prikkels een soort van fundamenteel anders oproeit dan hun ouders.
Er valt bijna geen pap meer in te gieten.

Punt 2 is dat ik het niet eens ben met de zogenaamde eentonigheid van schaatsen. Dat vind ik nou typisch iets wat een leek denkt. Tuurlijk zijn die rondjes rijden op het eerste oog saai. Totdat je uitgelegd of met de paplepel ingegoten krijgt wat al die rondetijden die steeds in beeld verschijnen allemaal kunnen betekenen. Waar ze toe kunnen leiden. Waar ze op kunnen duiden. In het schaatsen per afstand krijg je een enkele dosis rondetijden om met elkaar te vergelijken. En iedere rit worden het er meer. Waar raken de schema's elkaar? Wie kan er afbouwen? Hoe beperkt is het verval? Wat voor een invloed heeft die kruising? Dat was waarschijnlijk een heel slechte bocht. Kijk die Saetre nou? Die herrijst uit zijn eigen snotterige dood. Of die Erbanova. Die wankelt met het melkzuur tot achter haar oren de richting de streep.

En dat is nog maar het Afstand Schaatsen. Maar in het allrounden krijg je nu juist de dubbele of driedubbele of viervoudige dosis. Het zijn niet langer afzonderlijke afstanden met aan het eind 1 uitslag. Ze maken onderdeel uit van een klassement. Dat na 1 afstand nog niet beslist is, na 2 afstanden ook niet maar al wel een beetje in een plooi lijkt te liggen, dat dan na 3 afstanden toch weer overhoop gaat om uiteindelijk op de laatste afstand behoorlijk spannend te eindigen? De een zakt van 2 naar 7, de ander blijft 5e, een derde klimt van 8 naar 4.

Is dat nou echt zo eentonig?
Ach, alles kan eentonig zijn. Een boek. Een schilderij. Een download van Justin Bieber.
Maar nu dwaal ik af.
Welk topic is dit ook alweer?

O ja, het EK. Deze week vroeg een collega of ik nog schaatsen had gekeken. Hij had het over Kramer en merkte iets op in de trant van "het was weer niet spannend he?"
Kijk! En dan maak ik me zorgen. Als de perceptie over een gebeurtenis of evenement niet meer overeenkomt met de realiteit.
Deel van het probleem zit 'm den ik ook in de beeldvorming.

Misschien kan de jeugd van tegenwoordig gewoon niet meer rekenen. Rondetijden en allround klassementen zeggen je dan gewoon niets meer. Tegenwoordig gooi je een paar data in de computer en je krijgt een sjieke grafiek of prachtige tabel.


www.passion-for-skating.com

Je enthousiasme is zoals altijd weer zeer aandoenlijk. En natuurlijk zie ik die schoonheid voor een groot deel ook. Maar deze eeuwige discussie gaat niet over ons, maar juist over wat jij leken noemt.

Je hebt natuurlijk verschillende soorten schaatsfans. De cijferfreaks, de liefhebbers van de elegantie van de techniek, de fans van schaatsers, de hoempapaliefhebbers... Ik ben een combinatie van 1 en 2, maar besef heel goed dat dit niet iets is wat voor heel veel mensen geldt. Ik begin in de kroeg niet over de schoonheid van een tussenrondje op de 1500meter met slechts 0,7 seconde verval... Weet niet of het te maken heeft met meekrijgen van huis uit. Meer met je persoonlijke interesses, denk ik.

Dit is wel echt jou persoonlijke mening. Ik heb zelf ook niet veel met het carnaval maar weet wel dat vele sporten jaloers zijn op de gezelligheid in Thialf. Ok misschien niet de meeste schaatskenners, maar denk dat de echte kenners maar een klein percentage vormen van de mensen die kaartjes kopen.

Eminger, Gustaffson, Hadschieff en Eminger zeker! Maar ook andere (een beetje) vergeten namen: Feigenwinter, Kuentz, Qiabo Ye, Radke, Flaim, Belci, Goeljajev, Seiko Hashimoto en nog zo veel meer.

Allemaal sporters die het schaatsen kleur hebben gegeven op hun eigen niveau van top tot achterhoede.

Aandoenlijk? Krijgt kleine LeeMoZovski'tje nu een aai over zijn schattige kinderbolletje van Ome G1ant?
En ik weet trouwens niet of (veel) persoonlijke interesses van jonge kinderen geheel zonder invloed van ouders en/of de omgeving tot stand komen.
Enthousiasmeren is belangrijk.
En dat mis ik vaak als het om schaatsen gaat.
Mensen met invloed die er gepassioneerd over uitpakken.

Sorry, bedoelde het zeker niet kleinerend...
Kijkend naar mijn eigen situatie speelt het absoluut een rol dat mijn vader schaatsfan was en dat ik opgroeide met Leo Visser en Ben van den Burg. Ik was op de basisschool ook al schaatsfan. Herinner mij het goud van Bart Veldkamp in 1992 nog. Mijn meester ging af en toe de klas uit om te kijken, terwijl hij ons een opdracht liet maken, en ik vroeg hem na zijn terugkomst steeds wie de snelste tijd had. Maar ik was wel echt de enige in de klas, de hele school, met die liefde. Vandaar mijn opmerkingen dat volgens mij altijd al weinig kinderen echt van schaatsen hebben gehouden.

En mijn twee broers hebben dezelfde opvoeding gehad (een ervan heeft als enige van ons zelf nog op redelijk niveau geschaatst en kent het gehele olympische 500 meter podium vanuit de kleedkamer vroeger) maar zij volgen de sport desondanks niet. En ik heb mijn vrouw, die van heel veel sporten houdt, al heel vaak proberen uit te leggen wat er mooi is aan schaatsen, maar ook voor haar blijft het als kijken naar opdrogende verf. Het moet wel in je zitten. Er moet ergens of een soort wiskundige, of een soort bewegingswetenschapper, of een carnavaller of een 'fan' in je zitten. Denk ik.

Maar wat ik eerder wilde zeggen: schaatsen is een rustgevende sport. Misschien niet eentonig of saai, maar wel een sport met weinig harde prikkels. Mijn opa vond het de mooiste sport die er was omdat het zo lekker overzichtelijk was. Ik denk dat het voor de millenials te rustgevend en overzichtelijk is. Het past niet bij hun manier van mediaconsumptie. Ze zijn het misschien ook niet gewend. Niet omdat ze zich niet kunnen concentreren, wel omdat ze meer prikkels nodig hebben om scherp te blijven.

Probeer los te komen van je eigen liefde voor de sport. Een schaakwedstrijd tussen Carlsen en Anand is voor de echte liefhebber natuurlijk ook orgastisch spektakel met een aaneenschakeling van mooie momenten. Maar dat is (nog veel extremer) een sport die wel echt bij je persoonlijkheid, je denkniveau en je interesses moet passen (los van het feit dat het me bij schaken wel een vereiste lijkt dat je zelf goed kunt schaken om het leuk te kunnen vinden).

net daarom moet je niet elke sport die er is aanpassen aan wat onze energieprikkelvretende millenials willen... in de hoop dat ze dan plots wel gaan kijken, dan zet je in op iets heel speculatiefs en je verliest er voor stuk je trouwe fans mee.

Die zogenaamde flitsende dingen bestaan namelijk al, en als de grote massa daarheen wil kijken, prima toch? (on the side, waarom trekt shorttrack eigenlijk nog geen 2 miljoen kijkers? Mensen willen toch spektakel en snelsnelsnelsnelnogeenheatje?) Daarvoor moet je jezelf toch niet kapot maken en je ziel verkopen... en vaak ontstaan er ook wel tegenbewegingen, slow food en mindfullnesscursussen boomen, mensen herontdekken misschien wel de rust van het schaatsen. En snooker, ook dankzij de aziatische markt, trekt in deze tijden trouwens nog altijd kijkers, hoewel lekker rustig.

Cijferfreaks zoals ons vinden het trouwens spektakel genoeg, die rondetijden.