EMGEE-IKS1
New Member
Tja, ik dacht dat ik een aardige schaatser was; ik sta wekelijks vijf uur op de baan om mijn techniek te verbeteren en krijg daar nog complimenten voor ook. Ben ik even lekker bezig.
Op naar de Loosdrechtse Plassen ( 5e plas), ben er nu een paar keer geweest. Eigenlijk is het ijs heel goed. Er ligt een dun sneeuwlaagje over waardoor je de scheuren niet ziet, maar verder is het okee. Alleen zitten er in het rondje drie stukken met opgevroren fondantpap. De eerste keer dat ik bij die stukken kwam, reed ik er gelijk met mijn punten in waarna ik onmiddellijk struikelend voorover ging. :shock:
De rondjes daarna dacht ik: Ik ga achter een crack zitten, eentje met een imposant pak, en Nagano’s bij voorkeur. Er kwam er een voorbij en ik pikte aan. We kwamen bij het rotte stuk, en toen ik dacht: kijken hoe hij het doet, vloog ie door de lucht en maakte een serieuze smak. Een minuut later pikte hij weer bij mij aan, waarna ik een smakker maakte en hij vloekend over mij heen sprong. :roll:
Het volgende rondje dacht ik: je moet er gewoon op snelheid doorheen. Ik ontwikkelde een lekker tempo en kreeg een klakker achter me aan, die precies in het tempo van mijn lange slag viel. Bij de rotte stukken liet ik mijn armen los hangen en probeerde er “waterskiënd” doorheen te komen, door op twee schaatsen achterop te gaan hangen. Die kerel achter me riep: “relax Wendy” ( herkent iemand zichzelf?) Onmiddellijk daarna ging ik voor de vijfde keer voorover, en zag mijn achtervolger met een ontspannen slag verder schaatsen. Ik ben de “Wendy” van het natuurijs.., zucht.
De dagen daarna heb ik steeds angstvallig twintig meter voor me uit gekeken. Zodra ik iemand zag struikelen, ging ik extreem achterop zitten met wisselend succes.
Uiteindelijk ben ik gestopt bij zo’n slecht stuk om te kijken hoe het anderen afgaat. Natuurlijk zie je dan veel valpartijen, maar ook van die cracks in allerlei leeftijden, die erdoorheen rijden alsof het ijle lucht is.
Het is me nu eigenlijk wel duidelijk dat ik teveel op mijn punten rijdt. Vorig jaar gaf ik mijn schaatsen daarvan nog de schuld, met mijn bericht “ ook op je snufferd met Mogema’s?” Maar ik zie nu wel in dat het aan mezelf ligt. Mijn vraag: Heeft iemand tips over hoe je meer achterop kunt zitten en hoe je dat kunt trainen, of heeft iemand überhaupt tips over hoe je je techniek kunt aanpassen aan broos natuurijs. Ik heb het idee dat het meer naar voren plaatsen van de schaats na de bijhaal helpt.
By the way: ik heb genoeg toertochten gereden zonder een keer te vallen dus eigenlijk is mijn vraag:
Is dat ijs nou zo slim, of ben ik nou zo dom?
EMGEE-IKS1, currently known as Wendy
Op naar de Loosdrechtse Plassen ( 5e plas), ben er nu een paar keer geweest. Eigenlijk is het ijs heel goed. Er ligt een dun sneeuwlaagje over waardoor je de scheuren niet ziet, maar verder is het okee. Alleen zitten er in het rondje drie stukken met opgevroren fondantpap. De eerste keer dat ik bij die stukken kwam, reed ik er gelijk met mijn punten in waarna ik onmiddellijk struikelend voorover ging. :shock:
De rondjes daarna dacht ik: Ik ga achter een crack zitten, eentje met een imposant pak, en Nagano’s bij voorkeur. Er kwam er een voorbij en ik pikte aan. We kwamen bij het rotte stuk, en toen ik dacht: kijken hoe hij het doet, vloog ie door de lucht en maakte een serieuze smak. Een minuut later pikte hij weer bij mij aan, waarna ik een smakker maakte en hij vloekend over mij heen sprong. :roll:
Het volgende rondje dacht ik: je moet er gewoon op snelheid doorheen. Ik ontwikkelde een lekker tempo en kreeg een klakker achter me aan, die precies in het tempo van mijn lange slag viel. Bij de rotte stukken liet ik mijn armen los hangen en probeerde er “waterskiënd” doorheen te komen, door op twee schaatsen achterop te gaan hangen. Die kerel achter me riep: “relax Wendy” ( herkent iemand zichzelf?) Onmiddellijk daarna ging ik voor de vijfde keer voorover, en zag mijn achtervolger met een ontspannen slag verder schaatsen. Ik ben de “Wendy” van het natuurijs.., zucht.
De dagen daarna heb ik steeds angstvallig twintig meter voor me uit gekeken. Zodra ik iemand zag struikelen, ging ik extreem achterop zitten met wisselend succes.
Uiteindelijk ben ik gestopt bij zo’n slecht stuk om te kijken hoe het anderen afgaat. Natuurlijk zie je dan veel valpartijen, maar ook van die cracks in allerlei leeftijden, die erdoorheen rijden alsof het ijle lucht is.
Het is me nu eigenlijk wel duidelijk dat ik teveel op mijn punten rijdt. Vorig jaar gaf ik mijn schaatsen daarvan nog de schuld, met mijn bericht “ ook op je snufferd met Mogema’s?” Maar ik zie nu wel in dat het aan mezelf ligt. Mijn vraag: Heeft iemand tips over hoe je meer achterop kunt zitten en hoe je dat kunt trainen, of heeft iemand überhaupt tips over hoe je je techniek kunt aanpassen aan broos natuurijs. Ik heb het idee dat het meer naar voren plaatsen van de schaats na de bijhaal helpt.
By the way: ik heb genoeg toertochten gereden zonder een keer te vallen dus eigenlijk is mijn vraag:
Is dat ijs nou zo slim, of ben ik nou zo dom?
EMGEE-IKS1, currently known as Wendy
