Iedereen verwachtte van Kramer dat hij "wel eventjes" die 10 km en dat WK allround ging winnen. Kramer zelf wist waarschijnlijk donders goed dat hij heel ver weg van zijn topvorm was, maar dat wilde hij niet laten merken. Hij is dé schaatsheld van Nederland (goed, we hebben er nu twee, met Held Kjeld a.k.a. Cel Nii a.k.a. Kjeld Nuis ) en hij kan niet zomaar aan Nederland vertellen dat hij fysiek niet in goeden doen was. Bovendien wilde hij dat waarschijnlijk zelf niet, hij zal vast tot het einde hebben gehoopt dat het allemaal nog miraculeus op zijn pootjes terecht zou komen. Kramer is niet de persoon om zichzelf in de underdogpositie te werken, hij wint al twaalf jaar bijna alles, dan kan dat ook bijna niet. Het lijkt me heel moeilijk om juist nu Sven Kramer te zijn.
Ik zou eigenlijk met de kennis van nu alle interviews van dit seizoen nog eens terug moeten kijken. Wellicht was die 5 km op het OKT ook al een voorteken, terwijl ik toen dacht dat het een eenmalig dipje was. Maar tel je alle dipjes bij elkaar op dan zit er wel een lijn in, een dalende lijn nog wel. We krijgen het vast nog te horen binnen een paar weken. Dat goud op de Spelen krijgt alsnog steeds meer glans voor mij.
Wat ik dan niet begrijp is dat Kramer in Collalbo nog zei dat hij nog niet de supervorm heeft en twee weken later in Gangneung tijdens een trainingswedstrijd "opeens" een wereldrecord laagland schaatst op de 3000m.
die wordt niet vaak gereden, was amper sneller dan het oude, en net kort genoeg voor kramer-met-een-probleem
De 10 km is vooral een mentaal spel. Kramer kon op vrijwel al zijn gewonnen EK's en WK's allround de 10km rijden door te controleren en de laatste 10 rondes versnellen. Zo won hij dit jaar ook van Bloemen in Stavanger. Zoals ik al schreef in de aanloop naar Sochi is hij kwetsbaar als hij niet op zijn tegenstander kan rijden en vanaf de start volle bak moet rijden. Vorig jaar bij het WK afstanden reed hij dé perfecte race. Desondanks was Bergsma er ook toen niet ver vanaf om alsnog de winnende tijd neer te zetten. Dat besef én de hele aanloop naar Sochi toen Kramer Bergsma weliswaar 2 keer versloeg maar uiteindelijk toch verloor mede omdat Anema een rechtstreekse confrontatie voorkwam, zullen in zijn achterhoofd zijn blijven zitten. Als het iets fysieks is, waarom lukt het hem dan wel om na de 10km nog 3 keer een snelle TP te rijden waarin hij het meeste kopwerk doet?
Ik snap dat je een Anemafan bent, maar hoe briljant Anema ook is, het was gewoon een regel dat 2 landgenoten niet tegen elkaar kunnen rijden.......
In Sochi had dat wel gekund als de drie Nederlanders bij de beste 4 in de World Cup hadden gestaan. Daarom mochten Bob de Jong en Bergsma destijds niet in Astana rijden. Nu was het denk ik de tactiek van Anema om te zorgen dat Bergsma of wie dan ook voor Kramer zou rijden. En door de slechte vorm gebeurde dat ook.
Dat vroeg en vraag ik mij ook af, net als die snelle rondjes op het eind vd MS. Natuurlijk is het mogelijk dat hij iets fysieks heeft, naast niet (meer) in topvorm, dat hem meer hindert/dwars zit hoe langer de afstand wordt, maar dat verklaart toch niet zijn twee dramatisch slechte 10 km van dit seizoen? Ik denk dat Kramer heel slecht tegen zijn verlies kan, wat geen schande is. Dat heeft hem heel veel goeds gebracht, want het heeft hem 'gedwongen' om niet alleen op zijn talent te vertrouwen, zoals sommige andere schaatsers, maar ook altijd héél hard te trainen. En daar word je (meestal) beter van. Maar de keerzijde is dat je na zoveel gewonnen te hebben je niet meer kunt afzien om (individueel) 2e of 3e te worden. Als dat de échte 'oorzaak' is, kan hij beter stoppen. Want op wedstrijden laten lopen zit niemand te wachten, hij niet en de toeschouwers ook niet, lijkt me.
Hij was op de TP niet extreem sterk. Pedersen en Michael lieten indrukwekkendere rondetijden zien. Daarom: het is deels fysiek. Maar ook deels mentaal. Hij kan er op een kortere afstand doorheen bijten als hij weet dat hij voor goud strijd. Op de 10 kilometer, als hij weet dat hij niet gaat winnen, niet. Dat klinkt slap, maar iedereen die zelf sport zal het herkennen. Ik loop regelmatig hard. Hoewel hard niet het juiste woord is, maar daar gaat het niet om. Omdat ik competitief ben en mezelf graag test loop ik eens in de zoveel tijd een rondje van 4 kilometer tegen de klok. Halverwege het rondje ligt een tussentijdpunt. Soms begin ik na 1,5 kilometer al vermoeider te raken dan ik zou willen en begin ik de verzuring al te voelen. Dan zijn er twee verklaringen: ik ben (te) snel gestart of ik heb gewoon de vorm van de dag niet. Pas als ik mijn tussentijd zie weet ik zeker wat het is. Als dan blijkt dat ik 10 seconde voor lig op mijn PR, dan kan ik de pijn uitschakelen en lukt het me om nog twee kilometer lang enorm af te zien. Maar als mijn tussentijd tegenvalt komt de vermoeidheid ineens nog veel harder binnen en loopt de achterstand op mijn PR in de tweede helft nog veel sneller op. Natuurlijk is een topsporter anders dan een recreant, maar ik denk dat dat mentale gevoel bij iedereen hetzelfde is. Kramer kan op de 5km en de TP de pijn verbijten als hij voor goud strijd. Op een 10km lukt hem dat niet. Omdat het langer is, en omdat hij voelt dat hij niet gaat winnen.
Maar, bijvoorbeeld, Wüst, toch geen 5k-specialist, kan dat (verbijten) wel terwijl ze weet dat ze voor zilver rijdt - en die heeft toch ook al heel wat goud gewonnen en baalt als ze een slechte rit rijdt (zoals de 500m dit weekend). Nee, ik denk dat Wüst, even ambitieus en goed als Kramer, een veel betere 'verliezer' is. Daarom strijdt zij wel voor zilver en Kramer niet voor brons - hij is de enige sportman/vrouw die ik ken die liever 4e wordt dan 2e of 3e, denk ik. PS: Ik hoop van harte dat ik het verkeerd heb en dat er een andere verklaring voor zijn twee 10 km ritten is.
Ik is wel een verschil tussen en 5k van Wust en de 10k van Kramer. Kramer heeft lang alles gewonnen op de 10k en gaat de wedstrijden in met de weet dat hij normaal gesproken een goede kans maakt op goud. Wust, daarentegen, weet dat ze normaal gesproken geen kans maakt op goud op de 5k met Sablikova in de baan, dus dan is het mentaal een stuk makkelijk om je te focussen op zilver.
Wüst reed voor zilver tegen Takagi voor goud. Sablikova deed helemaal niet mee om de medailles op het eindklassement dit weekend. Dit weekend ging het helemaal niet om goud (of niet) op de 5k resp 10k maar in het eindklassement.
Ik dacht je het over het algemeen had, zoals bij de spelen van Sochi, waar Wust van tevoren wist dat zilver het hoogst haalbare was.
Het ging bij deze 10 km niet eens om de winst.. het ging om brons op WK allround.. en hij het kon niet opbrengen. Zelfs brons op de OS was niet goed genoeg voor hem.
ik vond @G1ant zijn reactie hierboven wel treffend, ivm pijngrens en wegvallen goud gecombineerd met fysiek / mentaal niet lekker in je vel zitten, is dan ook niet te vergelijken met situatie Wust
Ik denk dat het zo is gegaan.. maar denk ook dat hij zilver/brons te min vindt.. dat is ook jammer. Het zijn en blijven mooie medailles.
Ik denk dat het fysiek is.. en mentaal ook: zilver/ brons zijn te min...niet goed genoeg .. dus doe ik mijn best niet.
Er is ergens een mooi filmpje van Gemser te vinden (al voor 2010) waarin hij uitlegt dat Kramer technisch slechter gaat rijden als de druk er op komt te staan. Misschien heeft hij daar nog steeds last van?
