Uit de Telegraaf van 21 juni 2005. Rubriek: Sport HEERENVEEN, dinsdag Op pijnlijke wijze werd het Nederlandse schaatsen afgelopen winter geconfronteerd met de wet van de remmende voorsprong. De inhaalslag die volgens insiders noodzakelijk was om het verloren gegane terrein terug te winnen, wordt op de warmste dagen van het jaar, waarin op vele fronten troonsafstand werd gedaan, dan ook met frisse moed ingezet. Want de eerste dagen op zogeheten 'zomerijs' in Thialf staan in het teken van schaatsen. Hightech schaatsen, welteverstaan. Klapschaatsen, plakstrips en pakken samengesteld uit verschillende soorten aërodynamische stof bepalen niet langer het verschil tussen winst en verlies. De sleutel tot onvergankelijke olympische roem zit 'm volgens de wetenschappers anno 2005 in windturbines in de bochten, antennes in het dak, onder schaatspakken verstopte sensoren en zenders in vesten die door schaatsers gedragen worden en gegevens die draadloos, real-time en driedimensionaal worden aangeboden aan trainers en begeleiders. Alleen al aan ijshuur kost het drie weken durende experiment een kleine 40.000 euro. TVM bijt het spits af en draait onder het dak in Heerenveen rondjes met wind in de rug. Door het plaatsen van windturbines worden de schaatsers van Gerard Kemkers gedwongen in de bochten de snelheidsbarrière te doorbreken. Krook: "Op het gebied van coördinatie moeten ze door een grens heen omdat ze sneller schaatsen dan feitelijk mogelijk is." Volgens de topsportcoördinator van de KNSB gaat het experiment in de nabije toekomst nog een stapje verder. "Op deze wijze is het mogelijk een luchtcirculatie te creëren die ervoor zorgt dat een schaatser tijdens de volledige ronde wind mee heeft. Op de vijf kilometer kan een rijder op die manier een tijd van 6.15 klokken. De coördinatie is die van een rit rond het wereldrecord, terwijl hij een werkelijke lichamelijke belasting heeft die past bij een tijd van 6.40 of 6.50. Het rijden van dergelijk snelle tijden zonder overeenkomstige lichamelijke belasting is een prima training voor de techniek." Morgen is het de beurt aan Jac Orie, die in samenwerking met TNO in Delft een geavanceerd systeem van trainingsanalyse ontwikkelde op basis van LPM, Local Position Measurement. Morgen ziet het project in de Friese schaatstempel officieel het levenslicht. "Door middel van positiebepaling kun je op een beeldscherm precies zien waar een schaatser zich op de baan bevindt, welke versnelling hij plaatst en hoe hij zich voortbeweegt", verduidelijkt Orie. "Bovendien krijgen de rijders op alle gewrichten sensoren geplakt. Als iemand een fout in de techniek maakt, kun je vanaf de kant een trilsignaal naar de gewenste sensor sturen, zodat de schaatser letterlijk voelt wat hij verkeerd doet." Ories enthousiasme over het LPM-systeem betreft echter vooral de mogelijkheid om de geregistreerde bewegingen van de schaatsers driedimensionaal in een computerprogramma weer te geven. "Dit is in nog geen enkele sport geïntroduceerd."
