Jullie hebben nog het verslag tegoed van Mjøsaman's trip naar de wortels van het schaatsen in de Engelse Fens. Met de boot uit Hoek van Holland word je 's ochtends om 7 uur Engelse tijd ontscheept. Met een uurtje of 2 rijden sta je dan om 9 uur in de Fens. Dat ligt iets ten oosten van Cambridge, voor als je het op wil zoeken. Het ziet er op een bepaalde manier Nederlands uit: grote vlakten waar je ver kunt kijken, met af en toe dijkjes. Ofwel om op te rijden (dat deed me aan Zeeland denken) ofwel langs een kanaal. Het water in het kanaal ligt hoger dan het omliggende terrein; de grond erom heen was ingeklinkt. En ook waren er dorpjes die wat hoger, zeg maar op een terp, lagen. Dat had wel weer wat Fries. De kanalen waren in de 18e eeuw door Nederlanders gegraven om het water uit de oorspronkelijke moerassen af te voeren. Ik kan me voorstellen dat op die lager gelegen stukken nog steeds water kwam te staan, wat in de winter bevroor. Een dunne ijslaag, maar dus perfect om te schaatsen. Eerste plaats was Welney, het schaatsdorp van de Fens, omdat daar de gebroeders Smart vandaan kwamen. George "Fish" en William "Turkey" Smart plus neven domineerden de wedstrijden in jaren 1850-1890. Zij waren ook deelnemers bij de eerste internationale wedstrijden in Nederland (Leeuwarden 1885 en Slikkerveer 1887). Op weg er heen passeerden we al dorpen waarvan de namen bekend voorkwamen uit de uitslagenlijsten: Littleport, het wat grotere Ely, Prickwillow waar we de spoorlijn overgingen. was dit de befaamde spoorlijn waar de trein werd ingehaald door schaatsers, zoals de legende ons wil laten geloven? Het dorp Welney zelf stelde niet veel voor: een paar huizen, een kerk met kerkhof en een pub. En inderdaad een laaggelegen stuk grond, een dijk en een kanaal. Bij de brug over het kanaal richting het moeras stonden de borden met Wateroverlast en Omleiding al klaar. De pub genaamd Lamb and Flag was nog niet officieel open, maar we konden om 9.30 al wel koffie krijgen. Bij de deuropening hing een bordje van de National Skating Union! Het bleek de plek waar de Engelse bond was opgericht. Binnen in de pub een kleine fototentoonstelling over de Fen Skaters met zelfs een roman over ze. Het verhaal eindigde in 1900. In de donkere pub ontwaarden we zelfs nog een paar schaatsen! De zwaar getatoeerde pubeigenaar had er niet veel mee op. Toen ik hem op de foto's wees, kwam er niet veel meer uit dan dat er een paar jaar geleden wel eens geschaatst was in het moeras. Verder ging het, in de stromende regen, door een saai polderland over een kaarsrechte weg naar het 30 kilometer zuidelijk gelegen Earith. Daar zou Bury Fen moeten liggen, de plek waar in winters met ijs nog steeds geschaatst wordt. Laatste keer in 2010 waar David Smith de kwart mijl won in 42 seconden ronden en Michael McIrney de mijl in 3 minuten 3 seconden. De kruising met de hoofdweg in Earith bracht ons meteen buiten het dorp waar Bury Fen zou moeten zijn. Een grote haag onttrok het landschap echter aan het zicht. Een kilometer verder lag Bluntisham, en de weg liep duidelijk op naar een kerkje boven op een soort terp. Terug dus maar naar dat laaggelegen gedeelte. Het eerste weggetje in Earith leidde naar een verlopen jachthaventje en een enorme puinhoop (werkplaats?, sloperij? En iets dat leek op een camping. Het jachthaventje lag aan een kanaal. Bij de camping leek me de dijk nog wel stevig, maar verderop leek hij wel afwezig. Op het achterliggende land graasden koeien. Ik denk dat we het kunnen vergelijken met uiterwaarden die immers ook af en toe overstromen bij hoog water. Goed, tot zover de snelste ijsbaan van het Verenigd Koninkrijk.... Laatste stop was het Fens Museum in het nabijgelegen St. Ives. Dit is een wat groter stadje met een echt winkelcentrum. Het was dan ook even zoeken voor we het museumpje vonden op de binnenplaats van een kerk. Gratis toegang. Naast een verzameling botten ook een afdeling gewijd aan het schaatsen op de Fens. Ook hier de verhalen over de Smart-broers (hier zelfs afgeschilderd als de enige Brit die ooit nationaal en internationaal kampioen was). Er werd het youtube filmpje getoond van het NK 1933 (). Hoogtepunt voor mij was de originele beker van een wedstrijd uit 1821 (dus bijna 200 jaar oud). Een roemrijk verleden dus. Zoals ik eerder opmerkte vond Mulier in 1892 al dat de Britten achterliepen. Dat is dus alleen maar erger geworden. Zo af en toe werden talentvolle Engelsen naar het buitenland gezonden, soms naar Davos, in de jaren 50 naar Noorwegen, eind jaren 70 bivakkeerden er in Den Haag en nu is er dan weer een nieuw initiatief. Het shorttracken is daar veel populairder geworden en Engeland heeft daar best succes op. Maar stel dat...als... met een echte 400m-baan..., zou het Fen-schaatsen nog kunnen oprijzen uit de eigen as? Zoals bloemen kunnen bloeien in de woestijn na een regenbui in jaren, is er nog hoop voor bloei daar? Ja, er zijn nog steeds fanatici daar (http://www.gileslandscapes.co.uk/fenland-ice-skating/when-where/) en ergens in een la liggen nog plannen voor een kunstijsbaan in Littleport. Wie weet?
Wat een geweldig verhaal en leuk dat je dit hebt gedaan! Leuk van dat union bordje Verstuurd vanaf mijn LG-D855 met Tapatalk
