En hebben we zelf nog wat gedaan vandaag?

Ajax kijken? Telt dat als zelf sporten?

nee, maar wel als uitstekend vermaak vanavond!

Mijn hartslag ging bij vlagen fiks omhoog!

10km hardgelopen

check, wekelijks van oktober tem maart op ons ijsbaantje in Brussel, probeer toch om de 2 weken ook eens in Nederland te staan, bij voorkeur Geleen (heerlijk openlucht) of Eindhoven indien regenweer.
Vorige maand nog leuke trip naar Zweden gemaakt waar ik tochtje van 70km heb kunnen maken.

Haha leuk idee, maar je hebt me al zien schaatsen, snel gaat het niet. Afgelopen keer in Geleen zat ik op 34km na 2u, voor mijn doen best snel. Wel geprobeerd om snelheid wat af te wisselen, paar 'snellere' rondjes van 19-20 km/u vs 'tragere' rondjes van rond de 15.
Nog teveel moeite met die pootje over op die ruime bochten, als ik van knieproblemen af ben (verhinderen me om diep te zitten) daar eens op focussen.

heb nu ook een tacx staan thuis, beginnende zwifter dus. Kan ik wat gerichter trainen (die trainingsprogramma's lijken wel interessant) en op elk moment van de avond.
Je kan ondertussen ook een serietje kijken of wat sport, en een rit met voldoende tempowisselingen verveelt voorlopig nog niet. Doen jullie aan groepsritten mee?

Ik zou graag met de inline skates de marathon van Berlijn doen eind september, maar dan moet mijn gemiddelde skate-snelheid naar de 20km/u toe, daar zit ik nog lang niet aan. Nu bij kine om van kniepijn (meniscus) af te raken, voornamelijk door krachtoefeningen om dijen en core te verstevigen, en proberen niets te forceren intussen. We zien wel hoe het voorjaar loopt.

2u zaalvoetbal en dat is niet eens je sport
mijn tong hangt meestal na een kwartier al aan mijn tenen en onze wedstrijdjes duren maar 2x25 minuten

sws door knie voorlopig geen zaalvoetbal en badminton meer...
(de buren huren de sporthal om de hoek elke week een uurtje, iedereen die zin heeft kan een uurtje low level komen badmintonnen, heerlijk concept)

Ik heb jarenlang recreatief getennist, maar ben zo'n 2 jaar geleden vanwege een gebroken voet en verandere trainingstijden gestopt. Schaatsen vind ik heerlijk om te doen op een baantje in de kerstvakantie of het liefst als er natuurijs ligt, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik behoorlijk slecht ben Ik kan niet eens fatsoenlijk remmen, laat staan overstappen in de bocht, en mijn kniehoeken zijn bijna 2 keer zo groot als die van Kjeld Nuis
Momenteel fiets ik zo'n 40 minuten per dag (naar station heen en weer van maandag tot vrijdag, op zaterdag naar werk) en wandel ik af en toe.
Ik wil eigenlijk wel weer graag gaan sporten, maar ik zit nu in een hele drukke periode van mijn studie, dus voorlopig komt het er even niet van (slechte smoes, ik weet het, maar ik heb het echt druk; alle berichten lezen van het WK Allround heb ik over 4 dagen verspreid). Hardlopen of fitnessen is niks voor mij, maar ik denk erover om het tennissen weet op te pakken of wellicht een nieuwe sport op te pakken zoals handbal.
Overigens leuk om te zien dat er ook mensen op dit forum zijn die zelf veel schaatsen!

Ik heb deze winter voor het eerst in mijn leven op (ijshockey)schaatsen gestaan. Of wacht, dat is niet helemaal waar...toen ik een jaar of 6 was heb ik een keer op/naast houtjes gestaan, mijn moeders conclusie was dat het niks voor mij was.

Maar goed, dit jaar dus wel voor het eerst. Geen lessen, maar wel het perfecte excuus om aan het begin een zeehondje te gebruiken: mijn kinderen van 3, 4 en 7. Maar tot mijn verrassing had ik die eigenlijk al snel niet meer nodig. Ik kan er dus op blijven staan en ga hard genoeg om de kinderen bij te houden en op te rapen als ze gevallen zijn. Daar blijft het ook wel bij, kijk niet naar me als ik schaats... Maar mijn dochter vond het zo leuk, dat we met haar feestje toen ze 7 werd zijn gaan schaatsen. 4 andere kinderen mee die nog nooit hadden geschaatst... ze wilden niet meer naar huis

wij namen ook na elke 10 minuten rust hoor

Ik schaats ook, was een laatbloeier, begon op mijn 35e op comfortnoren op natuurijs bij mij om de hoek. Nooit les gehad, kan dus niet overstappen in de bochten. Kon wel hard vallen op een drukke kunstijsbaan, dus schaats het liefst op natuurijs. Laatste keer dat ik op natuurijs heb geschaatst was 2 maart 2018. Laatste keer dat ik op kunstijs stond was eind februari 2018. Dat was op de Coolste baan, gewoon met schoenen over een tijdelijk loopplank over het ijs vanaf het middenterrein.

Verder tennis ik het hele jaar door. En wekelijks een uurtje conditietraining. Fiets naar mijn werk op wisselend locaties.
Daarnaast schaatswedstrijden bezoeken. Dat kost meer energie dan sporten

uurtje schaatstraining gedaan vandaag. Bochtjes oefenen. Rotdingen. Kunnen we niet gewoon een baan van 10km rechtdoor neerleggen ergens? Ga ik gewoon heen en weer.

Hier na paar keer kort wat free rides en workouts uitproberen ook eens een ftp-test gedaan op zwift (zou je hoogste wattage moeten zijn dat je uur volhoudt) via de ramp test (eentje die gradueel opbouwt ipv gewoon 20 minuten lang je hoogste tempo aan te houden). Dat gebruikt zwift dan weer om je een mooi persoonlijk workout plan voor te schotelen als je daar zin in hebt.

@mi @chicagodude ik kom als beginner uit op een 2W/kg, kan je daarmee klasse-D groepsritten of hier en daar eens een race meedoen als afwisseling voor workouts, of ben je dan nog hopeloos te traag?

Vindt Van Velde prima.

Ik probeer 4 x in de week te trainen. Krachttraining dus. 2 x voor massa en kracht (weinig reps, veel gewicht) en 2 x voor definitie en conditie (veel reps, 50% van je maximum gewicht).
Op de “lichte” dagen ga ik daarna spinnen, intervallen. Rammen dus.
Donderdag had ik een “zware” dag. Bij het straight leg deadliften 5 kilo erbij.....pfffffft, net 3 setjes van 4.
En bij de benchpress 7 kilo erbij. Ok, die gaat nog wel “makkelijk”, nog een keer 7 kilo erbij.
WTH? Ik krijg mijn benen niet meer vooruit geduwd.....ok, 100 kilo is ook wel veel.
Als ik thuis kom bem ik moe en bezweet, maar de hondjes wachten. Wandeltjes doen, baas!
Bij de lunch besluit Duke over te geven, gezellig om mijn stoel heen.
De dag erna hebben we een doorwaakte nacht achter de rug, een kotsende hond en loop ik dus met Duke naar de dierenarts.
Duke is een beul en ieder gevoel in mijn lijf zegt dat het niet goed met hem gaat.
Hij is een groot zwart monster als hij buiten is en binnen een kroelkip die met zijn 45 kilo toch echt op schoot wil.
De dierenarts kent Duke en weet hoe hard hij is.
Op een röntgenfoto is alleen gas te zien en zijn buik is zacht en hij geeft geen pijnprikkels af.
Toch besluit ik dat hij “open” moet; ik ken mijn jongen.
Coco en ik zitten in de wachtkamer te zweten en ik heb overal spierpijn van de training van 24 uur eerder alswel van de doorwaakte nacht.
Na 3 uur op de operatietafel wordt sein veilig gegeven.
Meneer had een dennenappel doorgeslikt en die vormde een obstructie tussen dunne en dikke darm.
Als ik een dag had gewacht was hij dood geweest.
Met zijn machtige lijf ligt hij onder de warmtelamp in de verkoeverruimte, kruiken tegen hem aan en dekentjes over hem heen.
Weer 3 uur later is hij op temperatuur en mag hij naar huis.
Inmiddels zijn we weer een nacht verder, ben ik 48 uur op en ligt Duke knetterstoned van de pijnstillers naast me.
Het lijkt erop dat hij het wel gaat redden.
Coco ligt aan de andere kant en doet een geslaagde imitatie van een levende warme kruik.
Vanavond gaan we met zijn drietjes schaatsen kijken.
Duke heeft een WR voor Nuis voorspeld, maar zoals ik al zei, hij is knetterstoned.
Als ik van pure vermoeidheid en gebrek aan adrenaline inmiddels in slaap val, schreeuwen jullie me maar wakker.
Ondertussen voel ik me alsof ik een marathon gelopen heb.
Dus heb ik nog wat gedaan vandaag? Nou nee, maar het voelt wel zo.

Bijna een jaar verder zijn we.
En er is veel gebeurd.
Duke is, nu een jaar geleden, na nogmaals te zijn geopereerd, overleden.
Coco, mijn andere Dobermann moest ik 3 maanden later laten inslapen wegens DCM (Dilatieve Cardio Myopathie).
Ik probeer door te sporten, te leven, maar het valt me heel zwaar.
Ik ben zo boos en zo intens verdrietig dat ik overtrained raak.
Ik doe 5x in de week aan HITT-training naast 4 x krachttraining.
Uit pure woede laad ik kilo op kilo.
Dan gaat ook mijn zoon uit huis, naar de universiteit.
Geen honden, geen kind en het schaatsseizoen is ook al afgelopen.
Ik besluit de droom die ik al sinds mijn 6e heb te gaan volgen; ik ga de zijderoute lopen, maar met als xtra element voeg ik toe dat ik in ieder land wil gaan sporten.
Wat in de landen die ik ga bezoeken; Iran, Uzbekistan, Kirgizië, China en Laos best moeilijk zal zijn.

In Iran word ik op kijn 5e dag ontvoerd door een 5koppig gezin in Isphahan.
Ik slaap en eet in hun huis en de dochter neemt me mee naar haar sportschool.
Daar aangekomen mag ik me verlossen van de ellendige hoofddoek.
Waar Iraanse vrouwen die eindeloos elegant dragen, klungel ik er op los.
Het kreng zakt constant af en ik ontvang van officiële kant meerdere berispingen.
Van de Iraniërs zelf krijg ik slechts tranen, handen en knuffels; zo blij zijn ze dat ik naar hun land ben gekomen.
In de sportschool in Isphahan doe ik een rondje en loop naar de legpress.
Hij staat op 40 kilo.
Thuis duw ik 110, dus ik sjouw met gewichten.
Ik krijg niet mee dat de sportschool vol stroomt met vrouwen.
Als ik wil gaan pressen word ik omringd door minstens 40 vrouwen, hun verpichte hoofddoek losjes hangend om hun nek.
Ik doe wat setjes en ze kijken ademloos toe.
Als ik stop, word ik onthaald op applaus en meegesleurd door 100 armen.
Ik voel me alsof ik een olympische medaille heb gehaald.
Uit het niets worden bakjes eten gehaald en ik word gevoerd met hapjes kip fesenjan en chello kebob.
Dan valt het gekakel om me heen stil, de man van de eigenaresse komt binnen.
Maar geen een vrouw doet haar hoodfddoek weer om, dit is hún terrein.
Ik wordt op de foto gezet en mijn foto op de legpress zwerft inmiddels half Iran door.
In Yazd bezoek ik nog een sportschool waar de eeuwenoude sport Zurkhaneh wordt beoefend.
Google en laat je de adem benemen.
Een hoogtepunt van Iran.

in het steeds conservatiever wordende Uzbekistan sporten vrouwen niet.
Is ook niet niet nodig.
Op het platteland waar ik illegaal verblijf bij een fantastisch gezin is geen stroom, geen gas en geen waterleiding.
Een wc ook niet.
Kleding wassen voor je gezin doe je met de hand op je erf.
In kou, vrieskou of bloedhitte.
Sporten is luxe hier.
Wel word ik uitgenodigd op feesten en bruiloften en als Westerse vrouw word ik tot de mannen gerekend.
Ik dans en drink wodka, spreek toasten uit, zing ons volkslied, vervloek Stalin met de rest van de mannen en val halfdood en stomdronken neer op een matje op de aangestampte aarden vloer.

in Kirgizië rijd ik paard.
Op 4000 meter hoogte val ik in slaap in een yurt onder een deken van Melkwegen.
Lake Son Kol waar ik verblijf, bevriest in zijn geheel ieder winter.
Het is een van de grootste meren ter wereld.
Ik heb visioenen van de Weissensee, hier zou je een alternatieven Elfstedntocht kunnen rijden.
Maar er zijn geen wegen.
Hier kom je alleen over eindeloze bergpassen op een gehard paard.
Hier is niets.
Geen telefoon, wifi of electriciteit.
De laatste wildernis.
Ik galloppeer over de steppen op hun paarden en geef Engelse les aan dorpskinderen.
We dansen op Bad Boy van Billie Ilish.
Vlak voor ik aankwam is er een Engelsman overleden.
In het donker was hij verdwaald.
Doodgevroren.
Het leven is hard hier.
En dan heb je ook nog de roedels wolven die ik in de nacht hoor huilen en de beren.

in China raak ik voor het eerst in mijn leven volkomen verzuurd na het beklauteren en afdalen van de Chines muur.
Het gedeelte waar ik loop is gedeeltelijk niet gerestaureerd en er vallen jaarlijks wel wat doden.
Ik heb hoogtevrees en pis nog net niet in mijn broek bij het beklimmen van gedeeltes zonder zijmuur met diepe afgronden.
Bij de hoogste wachttoren ben ik alleen, er is geen toerist te bekennen.
Ik strooi as van Duke uit; nu hebben de Chinezen weer een watchmenn tegen de Mongoolse horden.

in Laos heb ik weer eens wat wifi, ik kijk schaatsen maar de wifi is zo slecht dat ik stop.
Het is 35 graden.
Ik loop iedere dag berg op en af op weg naar mijn vrijwilligerswerk.
Ik geef computer en coversatieles aan jonge monniken.

Het is bijna Kerstmis.
Ik ben moe en voel me alleen.
Ik krijg een appje, er is een prachtige Dobermann uit een schuur weggehaald door de politie.
Of ik interesse heb.
Een vliegtuig is gauw geboekt.
Ik ga naar huis.

en nu is het bijna de sterfdatum van Duke.
We zijn een jaar later.
Darius, een joekel van een reu, ligt naast me.
Deus Ex Machina.
Ik heb hem vernoemd naar de beroemde Perzische koning, wiens stad ik heb bezocht: Persepolis.

Ik sport weer, spinning en krachttraing.
Ik kijk schaatsen alsof ik nooit ben weggeweest.
Maar er zit een half continent in mijn bloed en ziel.
En toch voelt schaatsen kijken als thuis komen.

Wat een mooie en bijzondere reis en wat mooi beschreven!

Dank je wel voor deze beschrijving! Maakt deze dag nog mooier dan hij was.

Het klinkt als een heel mooi avontuur, hulde dat je dat aan durfde als vrouw alleen. Je bent heel wat ervaringen rijker.

check!

en wat een mooie naam voor een dober