Omdat ik er niet echt een topic voor kon vinden, dan maar zo. Vanwege financiële problemen neemt de KNSB afscheid van teammanager Yvonne van Gennip, na zes seizoenen. De taken van de teammanager gaan naar de nieuwe bondscoach.
Bij ieder bedrijf waar de kas leeg is wordt het ongezellig. Zeker als te hoge personeelskosten (in dit geval bij de topsport) in verhouding tot de inkomsten het probleem zijn. De directe aanleiding voor het niet verlengen van het contract is volgens het Haarlems Dagblad overigens het afhaken van een tweede sponsor van 1 miljoen naast KPN. Blijft de vraag weer komen: wat doet de schaatssport verkeerd waardoor de sponsors afhaken c.q. wegblijven.
Ik snap het niet. Had Van Gennip naast haar job niet ook de functie van bondscoach kunnen krijgen? In mijn optiek is ze neutraal. Ze heeft een topsport verleden en snapt het spelletje. Daarnaast lijkt het alsof ze met iedereen goed door een deur kan.
Ik weet niet of ze dat ambieert en of ze daar de trainerspapieren voor heeft. Bondscoach is een technische functie, teammanager een organisatorische functie. Dat is behoorlijk anders.
"In mijn visie is topsport het vlaggenschip van een sportbond. Daar moet je onder geen enkel beding op bezuinigen." aldus van Gennip. Ze heeft dus niet alleen verstand van schaatsen, maar ook nog eens van financiën. Misschien heeft ze een alternatief waar ze dan wel op moeten bezuinigen? Want dit lijkt wel erg op 'iedereen mag eruit behalve ik" Natuurlijk was ze neutraal en overal goed geaccepteerd, maar ik vroeg me ook wel eens af wat ze nou precies doet. Geen verantwoordelijkheden (geen directe althans) dacht ik, dan is het al een stuk gemakkelijker overal geliefd te blijven natuurlijk. Dat de KNSB het moeilijk heeft sponsoren te strikken is niet direct hen aan te rekenen. Het is overal lastig in sponsorland. Sowieso is het marketinglandschap aan het veranderen, met een verschuiving naar het individueler benaderen van de klant in plaats van massale reclame. De echte old fashioned club/team/bondsponsoren zie je met name nog in het vergroten van naamsbekendheid
Misschien moeten de knsb en de schaatsers zelf dat de sponsors eens vragen. Het is hun boterham niet de mijne en het is dus ook niet mijn taak om dat uit te zoeken. Maar ik vrees dat men in de overvloedige jaren links en rechts het zicht op de realiteit wat is kwijt geraakt.
Dat vind ik wel een beetje te makkelijk dat het je taak niet is. Zo komen we ook niet verder. Je bent schaatsvolger genoeg om best een paar antwoorden zelf te verzinnen. Hoe pijnlijk die antwoorden misschien ook zijn. Dat is volgens mij ook probleem 1 nu in de schaatswereld: het gebrek aan zelfreflectie.
Te weinig exposure? En ook weinig uitzicht dat dat snel gaat verbeteren? Sponsornamen op de pakken blijft de ISU maar tegenhouden.
Ik denk dat de hoofdreden heel simpel is: overal haken sponsors af. Nationale hockey en volleybalteams die ook moeilijk sponsprs konden/kunnen vinden, zelfs eredivisievoetbalteams hebben het tegenwoordig lastig om nog een sponsor aan zich te binden. Dus niet: wat doet schaatsen verkeerd, maar: hoe kan de sport in het algemeen en schaatsen in het bijzonder zo evolueren dat ze niet meer zo afhankelijk zijn van sponsors? Dat lijkt me de weg die moet worden gezocht.
In het baanwielrennen heb je toch een team dat probeert rond te komen van een crowdfunding-/lidmaatschapsmodel? Als van de honderdduizend diehard schaatsfans in Nederland de helft 10 Euro geeft heb je vijf ton, genoeg om bijvoorbeeld Verweij, Wüst, Ter Mors, Blokhuijsen, Visser en een coach van een jaarsalaris te voorzien.
Dat is subsidiering door partulieren en heeft daardoor dezelfde risico's als sponsoring (geen continuïteit). Het heeft overigens niets met crowdfunding te maken want het geld zie je nooit meer terug. Crowdfunding is het uitlenen van geld voor een project dat de bank niet wil financieren omdat de risico's te hoog zijn. Het uitgangspunt daarbij is echter dat het geld met rendement wordt terugbetaald, al zal dat gezien het hoge risico niet altijd lukken.
Interessante gedachte! Mijn vragen daarbij: Wat is dan het einddoel, dwz welk business model hoort daar dan bij / wie betaalt het salaris van de sporters en de benodigde ondersteuning ? En wat is de eerste stap die gezet moet worden?
Dat zijn inderdaad goede vragen. Ik zou zeggen dat er in elk geval een basis inkomen zou moeten komen voor een team om te kunnen voortbestaan (naast het geld van het NOC*NSF). Dat geld zou kunnen komen van supporters. Bij voetbal komt het van tvgeld, maar dat lijkt me een utopie bij de meeste andere sporten. Echt makkelijk is het niet, ik heb ook niet echt een oplossing. Maar dat de sport in het algemeen zich moet aanpassen aan de nieuwe sponsoromstandigheden lijkt me wel duidelijk.
@Hakkie2 Er zit wel een adder onder het gras. Als een sporter meer dan 10K bruto per jaar aan eigen inkomsten heeft wordt alles daarboven gekort op het NOC/NSF stipendium. Een basisinkomen naast het stipendium kan dus alleen als dat basisinkomen minder dan 10K bedraagt. En voor minder dan 10K komen de meeste topschaarsers vrees ik hun bed niet uit (als je bedenkt dat Nuis al 100k eiste....).
Ik bedoel het ook meer dat het basisinkomen van je team genoeg moet zijn om de randzaken te regelen (coach, verzorgers, trainingskampen, e.d.) en dat de sporters desnoods kunnen terugvallen op het stipendium als er geen sponsor is. Dat zou dan wel een terugval zijn voor de sporters, maar dat is dan voor de tijd dat er geen sponsor is. Om te gaan naar een systeem waarbij helemaal geen sponsor nodig is, dat is nog een stap verder. Er zijn daar wielerploegen mee bezig geweest, maar die zijn daar ook van teruggekomen dacht ik. Al is BEAT Cycling dacht ik nog wel een project dat niet afhankelijk is van 1 sponsor. Zie hier. Dat is een club waar je lid van kunt worden, dan zit je als amateur in dezelfde wielerploeg als Theo Bos en Matthijs Büchli (en op de weg renners als Piotr Havik en Bas Tietema, maar ze hopen nog te groeien).
