Proest...en daar ging mijn thee over mijn Ipad. Wil jij niet meer van die leuke grappen maken, is slecht voor mijn Ipad. Echt geweldig, ik ben een beelddenker, dus ik zag je gewoon voor me om met een baard tot op je knieen na 15 jaar bij een niet meer bestaand ijsstadion aan te komen.
Vanochtend met de trein en de bus naar Phoenix Snow Park om Cheryl Maas aan te moedigen. Er waren best veel Nederlanders. En dat viel de commentator ook op met een whaw, what a massive support for Cheryl. En het zal best een spectaculaire sport zijn, maar met die wind was het niet te doen. Al in de training kwam iedereen hoofd schuddend naar beneden. Toch ging de wedstrijd door en het werd de ene valpartij naar de ander. Ireen bleef gelukkig wel staan en dat werd me weer een feest. In een hal die niet voor de helft vol was was de spanning te snijden. Ireen sloeg voor de race een kruisje. Ze moest iets overeind komen bij de eerste wissel, maar beter zo denk ik dan het kunstmatig inhouden van tegenstander. Ik weet niet wat er bij jullie op TV te zien was maar ze sprong letterlijk in de armen van Willem Alexander toen die op de trap op haar stond te wachten. Kortom het was weer een bijzondere dag.
@Payday , wat is de afstand tussen het sneeuw en het schaatsgedeelte, hoelang zit je in de bus? En is het vervoer een beetje goed geregeld? En hoe is het eten? Ik zelf ben gek op Koreaanse bibimbap, kimchi (maak ik zelf) en bulgogi.
Ik vind het erg leuk om te lezen hoe jullie het daar hebben! Ga je ook nog naar het HHH? Daar ben ik in Turijn één avond geweest toen Ireen de 3000 had gewonnen en dat was echt heel erg leuk.
Tot dusver heb ik een geweldige tijd. Vandaag ga ik naar de alpine combinatie en de 1500 meter natuurlijk.
Met de trein naar de bergen is maar 20 minuten. De plaatsen waar de bergsporten plaatsvinden liggen wel verspreid. Naar de wedstrijden van Phoenix Snow Park was een half uur in de bus. Je rijdt door een bevroren landschap, door dorpjes waar je geen mens buiten ziet. En waar allemaal spandoeken hangen van tegenstanders van de Spelen. De ski toeristen blijven massaal weg. Aan het Koriaans eten hebben we ons nog niet gewaagd. Vandaag op de plaatselijke foodmarket geweest en daar is de trek niet van toegenomen. Koreanen eten alles wat ooit bewogen heeft.
Je we zijn wel een paar keer geweest, maar hadden er gisteren niet op gerekend dat Ireen nog naar het HHH zou komen. We rekenen vandaag op de huldiging van Kjeld en Koen. Patrick mag natuurlijk ook.
Phuh, twee uur in de nacht, maar geen slaap. Zal de adrenaline wel zijn. Na een Koreaans cultureel dagje op naar de Nederlandse cultuur, schaatsen. Er zat ongekend sfeer in de hal, dat kwam natuurlijk doordat 95% van de aanwezigen blij was met de uitslag. Ook bijzonder, achter ons zat een Japanse dame van laten we zeggen, middelbare leeftijd. Ze had de hele avond een foto van, wat ik inschatte, haar overleden vader op haar schoot. Zodanig dat de foto de hele tijd naar de baan keek. In het HHH ging het dak er natuurlijk af met de huldiging van drie medaillewinnaars. De meest briljante blunder kwam van Roel van Velzen. Hij vroeg wat Kjeld bedoelde als “schaatsen als een Duitser”. Kjeld helemaal verbaasd. Schaatsen als een Duitser? Nee joh ik schaatste de 1.500 meter als een duizend. Ik heb Roel van Velzen nog nooit zo klein gezien.
ik moet toegeven dat ik eerst ook "schaatsen als een duitser" meende te verstaan. Tot ik ging nadenken en me realiseerde wat het wel moest zijn.
Net als de Chinezen eten Koreanen alles wat op 4 poten staat tenzij het een tafel is, alles wat vliegt tenzij het een vliegtuig is en alles wat zwemt tenzij het een duikboot is. Maar dat is uberhip, no foodwaste. Maar geloof me, van bibimbap en bulgogi (ragfijne plakjes gebbqued rundvlees) ga je geen spijt krijgen.
Vandaag meer Japanners dan eerder in het stadion. Nog geen enkele Noorse toeschouwer bij het schaatsen gezien trouwens.
Inderdaad veel Japanners vandaag. Sterker nog, wij zaten in het vak van de Japaners. Ze waren erg blij met hun tweede en derde plaats. Wij ook trouwens. Overigens was er een zo snugger om een kind van 1,5 jaar mee te nemen. Zaten we ook nog pal bij de start en dus moest dat kind steeds stil zijn. Ik kan je verzekeren dat lukt niet echt zo’n 1,5 uur lang. De wind was op een gegeven moment inderdaad wel heftig. Reclame borden waaiden van de daken en kinderen rolden over straat. De leukste ontmoeting van de dag hadden we met een dame met een Italiaans shirt aan bij een tempel. Ze zag er niet erg Italiaans uit en dat bleek ook wel, ze was Canadees. Ze had Nederlandse ouders en is met een Italiaan getrouwd. Haar zoon deed mee namens Italië bij skeleton. En ze was gisteren bij de finale van de 500 meter shottrack. Als je dan naar de uitslag kijkt had ze niets te klagen vond ze.
Bij het alpineskiën hebben we al goud met Marcel Hirscher, bij het langlaufen een toptienplek met Laurien van der Graaff en het bij het skeleton dus een Italiaan die we bij succes maar even als een halve Nederlander gaan meetellen.
Nou, voor mij zit het er nu op. Ik ben blij dat ik morgen naar huis kan. Niet omdat het een verschrikkelijke reis was, integendeel. Het was fantastisch om hier te zijn. Ik heb echt het gevoel gehad ver van huis te zijn, heb sporten waar ik niet bekend mee was van dichtbij mogen zien en heb atleten die ik de afgelopen jaren intensief heb gevolgd hun droom zien waarmaken met eigen ogen. Het is hier één groot circus en je doet ontzettend veel indrukken op. Herinneringen om nooit te vergeten, maar het kost ook veel energie. De Koreanen waren als gastheer ook een prima keuze. Vriendelijke mensen en voor het grootste deel een goede organisatie. Het enige wat ik niet ga missen zijn alle beveiligingscontroles. Ik heb er in 6 dagen heel veel gehad. Overal waar je komt, moet je 'the bubble' in, bij het vliegveld, bij de trein, bij het stadion. Begrijp me niet verkeerd, ik ben blij dat de controles er zijn, want ze zijn nodig en daardoor heb ik me ook geen moment onveilig gevoeld. Na een tijdje ben je het echter wel beu, dus doe mij week 2 maar achter de buis. In principe ben ik er in Peking weer bij, ben benieuwd hoe dat zich gaat verhouden tot deze Spelen. En daarna vind ik het tijd dat in 2026 de Spelen maar weer eens naar de Alpen komen, dat mag dan wel weer na 20 jaar!
Wat een dag. Natuurlijk waren we teleurgesteld om Kramer voor de vierde keer te zien verliezen op de 10 km op een Olympische Spelen. De relativering kwam echter al snel. Wat zijn we toch bevoorrecht dat we Kramer al voor de vierde keer hebben zien verliezen. Er bleef ook zeker geen Vancouver gevoel hangen. Als je niet beter bent dan dit dan houdt het gewoon op. En als Kramer doorgaat, gaan wij ook door. China, kom maar op! De dag begon bij het kunstrijden. Ik ben niet zo van de jurysporten, maar het viel me 100% mee. We zaten tegenover de Noord Koreaanse dames en hoe mooi het er ook uitziet, je krijgt er wel een creepy gevoel bij. Zeker als je weet welk verhaal er achter steekt. Zo’n creepy gevoel krijg je ook van de vele tientallen groepjes “gelovigen” die je steeds ziet staan en die je dan een sjaaltje van “Jezus is liefde” in de handen willen drukken. Maar vervolgens staan ze wel achter een bord “homo is sin”. Ik heb steeds de nijging om heel hard “Wust, Wust, Wust” te schreeuwen of nog beter wat ze er hier van maken, namelijk Woest, Woest, Woest. Maar ik laat het toch maar. Ik denk niet dat ik ze kan bekeren. Toen nog de ijshockey wedstrijd Zweden-Noorwegen. Ging veertig jaar geleden vaak naar GIJS Groningen en het blijft een spectaculaire sport. Zweden won verdiend, maar geflatteerd met 4-0. Ja en toen het hoofdgerecht, het schaatsen. Maar daar hebben jullie vast nog meer van gezien en gehoord dan wij.
Dat was het dan. We gaan morgen weer naar huis. Maar wat een heerlijk afscheid. We gaan nog een hoop lol beleven aan Esmee. Het was een bijzondere week. En dat nadat we na Sochi tegen elkaar hebben gezegd “dit maken we nooit meer mee”. En nu staat de teller al op zes met nog een week te gaan. De sfeer op het Olympic Park is top. De vrijwilligers super aardig en de zon scheen zeven dagen. Soms was het wel koud met die wind. Het waren onze vierde spelen. Sochi blijft qua beleving op de eerste plaats staan. Het Olympische Park was heel indrukwekkend. Met twee ijshockey stadions i.p.v. een. Met een enorm Olympisch stadion voor de opening en sluiting. En we konden daar dagelijks naar de medaille uitreiking en dat kon hier niet. Was Sochi een negen, dan was Gangneung zeker een acht en half. Mits fit en gezond zijn we er zeker weer bij over vier jaar.
